از امام صادق (ع) نقل شده است که
ایشان فرموده اند: عطسه فراوان، شخص را از چند چیز در امان می دارد: نخستین آن ها جذام،
دوم بادهای بدخیمی که در سر و صورت وجود دارد یا به وجود می آید، سوم ایمنی از
ریزش آب ریزی از چشم، و چهارم گرفتگی بینی را باز می نماید(1)، و همچنین به نقل از
خدمتکار امام عسگری (ع) آمده است که: یک شب پس از میلاد صاحب الزمان (عج)، هنگامی
که به حضور ایشان رسیدم و نزد امام عطسه ای کردم، ایشان به من فرمودند: خداوند تو
را رحمت کند.
از این دعا
شادمان شدم. پس به من فرمودند: آیا به تو درباره ی عطسه، مژده ای دهم؟ عرض کردم:
بله سرورم.
ایشان فرمودند:
همانا آگاه باش که عطسه نمودن به معنای در امان بودن از مرگ، تا سه روز است.(2)
علاوه بر این از امام رضا (ع) در باب حکمت عطسه نقل شده است که ایشان فرموده اند: بدان که علت عطسه آن است که خداوند چون به بنده ای نعمتی دهد و آن بنده سپاسگزاری بر آن را فراموش نماید، خداوند بادی بر او چیره می سازد که در تن وی می چرخد و سرانجام از بینی او خارج می گردد و آن شخص، خداوند را بر آن عطسه، سپاس می گوید (با گفتن الحمدالله پس از عطسه) و خداوند متعال این سپاس گفتن را سپاس آن نعمت قرار می دهد
عقیق
