این نوآوری، شیوه درمانی بالقوه ای را برای بافت های خاصی مانند غضروف زانو فراهم می کند.
غضروف زانو، به منظور باززایی، باید تحت فشار مکانیکی قرار بگیرد مانند وقتی که گام بر می داریم و زانو وزن ما را تحمل می کند.
سلول های غضروف وقتی به این شیوه تحریک می شوند، گیرنده هایی تولید می کنند که به عوامل رشدی تولید شده توسط بدن حساس هستند. به همین دلیل است که آنها به بیشترین میزان پذیرای دارو هستند.
بر همین اساس، دومینیک پیولتی و هارم آنتون کلوک از موسسه تحقیقاتی EPF مدعی هستند ماده ای ساخته اند که شکل ماتریس هیدروژلی به خود می گیرد. می توان هر محموله ای – در اینجا رنگ- بر این ماده که نوعی نانو ذره لیپوزومی است بارگذاری کرد.
وقتی که این ماده جدید، تحت بار مکانیکی چرخه ای قرار بگیرد، ماتریس هیدروژلی گرم می شود و این گرما موجب می شود قطر لیپوزوم به طور قابل توجهی کاهش می یابد.
کوچک شدن لیپوزوم ها، موجب افزایش فضا در ماتریس شده و در نتیجه نفوذ پذیری آن را افزایش داده و آزاد سازی رنگ را از ماتریس تسهیل می کند.
سپس محققان دریافتند در واقع فرایند گرمایش ناشی از تکرار بارگذاری مکانیکی است که باعث آزاد سازی رنگ می شود.
در طول آزمایش اولیه، این ماده تحت بار مکانیکی چرخه ای قرار گرفته اما گرمای تولید شده به منظور پیشگیری از هر گونه افزایش دمای محیطی در ماده، تخلیه شد.
محققان می گویند می توان با بارگذاری عوامل رشد لازم برای باززایی غضروف در این ماده جدید، بیماری های ناشی از تحلیل رفتگی غضروف زانو را درمان کرد.
