به گزارش خبرنگار اجتماعی ایران اکونومیست، مدارس کشور همزمان با پایان تعطیلات نوروزی از 14 فروردین 1401 به آموزش حضوری بازگشتند اینبار اما طبق روال دوران قبل از کرونا یعنی هر روز، در ساعات کامل و بدون فاصله گذاری اجتماعی میان دانش‌آموزان.
رصد میدانی بازگشایی مدارس طی روزهای اخیر نشان می‌دهد که حضور دانش‌آموزان در مقایسه با بازگشایی‌های قبلی بسیار چشم‌گیرتر بود البته شاید دلیل آن اجبار و الزامی باشد که اینبار با بازگشایی مدارس همراه است یا خسته شدن خانواده‌ها و دانش‌آموزان از آموزش مجازی و خانه نشینی دو ساله.
با این حال همچنان برخی دانش‌آموزان غایب هستند و در برخی کلاس‌های درس نیمی از دانش‌آموزان هنوز به آموزش حضوری بازنگشته‌اند؛ در کنار تمام ضرورت‌های بازگشایی مدارس و آسیب‌های تحصیلی، روانی و جسمانی تعطیلی دو ساله مدارس برای دانش آموزان در این گزارش به بیان مشکلات و دلنگرانی خانواده‌هایی می‌پردازیم که یا از سر ناچاری و اجبار فرزندان خود را به مدارس فرستاده‌اند یا همچنان بر عدم بازگشت فرزندانشان به مدرسه پافشاری می‌کنند.
سه نگرانی خانواده‌ها برای مخالفت با بازگشایی مدارس
اصلی ترین نگرانی خانواده‌هایی که همچنان در برابر فرستادن فرزندان خود به مدرسه مقاومت می‌کنند، حذف فاصله گذاری اجتماعی و تعداد بالای جمعیت دانش‌آموزان در کلاس‌های درس مدارس دولتی است، زمان نامناسب بازگشایی مدارس آن هم دقیقاً بعد از مسافرت‌های نوروزی نگرانی دیگر خانواده‌هاست. آنها معتقدند اگر مسئولان قدری تأمل می‌کردند، نتیجه سفرهای نوروزی مشخص و بعد مدارس باز می‌شد آن وقت با اطمینان خاطر بیشتری می‌توانستند فرزندان خود را به مدارس بفرستند و آموزش حضوری نیز با ثبات بیشتری تا پایان سال تحصیلی ادامه می‌یافت.
خانواده‌ها معتقدند ویروس کرونا یک واقعیت عینی است که تاکنون جان ده‌ها هزار شهروند ایرانی را گرفته و طبیعی است والدین نگران سلامتی فرزندان خود در محیط پرتراکمی همچون مدرسه باشند و مدارس دولتی توانایی کافی برای رعایت پروتکلهای بهداشتی از جمله تامین مواد ضدعفونی کننده، شست و شوی دست و ماسک برای دانش آموزان به ویژه در مناطق محروم ندارند.
نگرانی‌ها برای دانش‌آموز اول دبستانی
امیرعلی دانش آموز کلاس اول دبستان است اما پدرش اصلاً رضایتی به حضور هر روز فرزندش در کلاس درس ندارد.
این پدر درباره دلایل نگرانی ازحضور فرزندش در مدرسه می‌گوید: «کلاس درس امیرعلی 30 نفره است و 12 دانش‌آموز غایب هستند اما معلم می‌گوید دیگر در شاد آموزش ندارد و برای دانش‌آموزان غیبت رد می‌کند در چنین شرایطی چاره‌ای نداشتم تا پسرم را به مدرسه بفرستم اما واقعاً نگرانم چون فاصله گذاری اجتماعی حذف شده است، دانش آموزان سه نفری در کنار یکدیگر می‌نشینند و با توجه به اینکه بسیاری افراد به سفرهای نوروزی رفته‌اند ممکن است ناقل باشند و فرزندم مبتلا شود.
از سوی دیگر دانش آموز کلاس اول دبستان توانایی مراقبت از خود، ضدعفونی و شست و شوی دقیق دست‌ها و زدن ماسک به مدت طولانی را ندارد آیا مسئولان به این مسائل و وضعیت نا به سامان مدارس دولتی فکر کرده‌اند؟ طبیعی است در مدارس غیردولتی و خاص به دلیل جمعیت کم دانش‌آموزان در کلاس‌های درس اوضاع بهتر خواهد بود.»
مسئولان نتیجه سهل‌‌انگاری را خواهند دید
برخی خانواده‌ها با وجود تمایل به بازگشایی مدارس و ضرورت آموزش حضوری دانش‌آموزان اما به این شیوه بازگشایی منتقدند، آنها با وجود آنکه فرزند خود را به مدرسه فرستاده‌اند اما نگران وضعیت سلامت او هستند.
آقای نظری یکی از همین افرادی است که بازگشایی مدارس را یک ضرورت می‌داند اما منتقد این شیوه از بازگشایی است.
او که فرزندش در دوره متوسطه یکی از مدارس دولتی استان تهران تحصیل می‌کند، می‌گوید: با آموزش حضوری کاملاً موافقم چون یادگیری فرزندم در آموزش حضوری بهتر خواهد بود اما با این شکل از بازگشایی مخالفم! آیا واقعا پروتکل‌ها در مدارس رعایت می شود؟ تعداد دانش‌آموزان در کلاس درس و فاصله آنها از یکدیگر مطابق دستورالعمل‌های مقابله با شیوع ویروس کروناست؟ معتقدم باید جمعیت کلاس‌های درس را نصف می‌کردند و یک‌روز در میان به صورت گروهی در کلاس‌های درس حاضر می شدند به نظر می‌رسد مسئولان طی هفته‌های آینده نتایج سهل انگاری خود را خواهند دید.
انتخاب بدترین زمان برای بازگشایی کامل مدارس
مادر عرشیا که فرزندش در پایه چهارم ابتدایی یکی از مدارس دولتی شهر تهران درس می‌خواند و مخالف سرسخت بازگشایی حضوری مدارس است، بر این باور است که 1.5 ماه باقی مانده از سال تحصیلی نیازی به بازگشایی مدارس نبود و آموزش حضوری به این شکل باید از مهر ماه و همزمان با آغاز سال تحصیلی جدید اجرا می‌شد، در این شرایط که بسیاری از مردم به دید و بازدید نوروزی یا سفر رفته‌اند و قطعاً برخی افراد ناقل هستند، بازگشایی مدارس آنهم بلافاصله پس از پایان تعطیلات بزرگترین اشتباه دولت بود، جمعیت کلاس‌های درس مدارس دولتی بالای 30 و 35 نفر است و دانش‌آموز دبستانی توانایی مراقبت از خود را ندارد.
او ادامه می‌دهد: عده‌ای می‌گویند پس چطور فرزندان خود را به سفر یا دید و بازدید بردید در این مواقع والدین کنار کودک هستند و دائم به او برای زدن ماسک و شست و شوی دست تذکر می‌دهند اما آیا این اتفاق در مدارس هم رخ می‌دهد؟ آیا معلم یا کادر مدرسه حواسشان است تا حتماً ماسک روی صورت دانش آموز باشد یا دستان خود را ضدعفونی کند؟ پسرم می‌گوید کلاس درسشان دو پنجره دارد که معلم پنجره سمت خود را باز می‌کند و پنچره نزدیک به دانش‌آموزان بسته می‌ماند.
گفته بودند، دانش‌آموزان دارای بیماری زمینه‌ای، مبتلایان به کرونا یا دارای علائم می‌توانند از آموزش مجازی استفاده کنند اما کدام آموزش مجازی؟ معلم تمام تدریس‌ها در شبکه شاد را متوقف کرده است و دیگر آموزشی به شیوه مجازی ارائه نمی‌شود؛ تکلیف این گروه از دانش‌آموزان چیست؟ اگر قرار باشد آموزش مجازی آنها بلاتکلیف باشد برخی خانواده‌ها ممکن است فرزند خود را به مدرسه بفرستند و آن وقت باید منتظر فاجعه و ابتلای کلاس درس به کرونا باشیم.
مادر این دانش‌آموز می‌گوید: دانش‌آموزان دبیرستانی واکسن زده‌اند و طبیعی است که نگرانی بابت آنها کمتر باشد اما بسیاری از خانواده‌ها این ریسک را نمی‌پذیرند که به فرزند 6 تا 11 سال خود واکسن بزنند از سوی دیگر اعتمادی به سالم‌سازی محیط مدارس نیست، مدرسه 400 تا 500 دانش‌آموز دارد و هنگام زنگ تفریح در کنار هم قرار می‌گیرند عده‌ای ماسک را از صورتشان بر می‌دارند. در برخی کشورها که به سمت بازگشایی مدارس رفته‌اند تست‌های هفتگی از دانش‌آموزان گرفته می‌شود تا موارد ابتلا به کرونا شناسایی شود آیا چنین امکاناتی را در ایران داریم؟
سرویس مدارس هم یکی دیگر از مشکلات است هم‌اکنون سرویسی وجود ندارد و خانواده‌هایی که می‌خواهند فرزند خود را به مدرسه بفرستند با مشکل مواجه شده‌اند، گفته بودند مدارس می‌توانند ساعات حضور دانش‌آموزان در کلاس درس را کمتر کنند اما از این موضوع نیز خبری نیست. این شیوه اجرای بازگشایی دارای اشکالات بسیاری و مردم را با مشکلات متعددی مواجه کرده است.
به گزارش ، اگرچه بازگشایی کامل مدارس و حرکت به سمت آموزش حضوری یک ضرورت است اما بیم تعطیلی مجدد مدارس با خیز مجدد کرونا وجود دارد از سوی دیگر برخی خانواده‌ها نگرانی‌های به حقی دارند که مسئولان نمی‌توانند نسبت به آن بی تفاوت باشند.
