بر اساس مطالعه جدیدی که توسط محققان دانشگاه واندربیلت در ایالات متحده انجام شده است؛ برای افرادی که دچار کرونای حاد هستند، یک شکل پیشرفته از حمایت از زندگی، تکنیکی به نام اکسیژن رسانی غشایی خارج بدن یا ECMO وجود دارد که خطر مرگ ناشی از کووید ۱۹ را به نصف کاهش می‌دهد.
ویتنی گانون، نویسنده ارشد این مطالعه گفت: فکر می‌کنم این برای ما بسیار مهم است؛ زیرا برای اولین بار، ما واقعاً می‌دیدیم که وقتی این بیماران این درمان را دریافت نمی‌کنند، چه اتفاقی می‌افتد.
گانون تاکید کرد زمانی که موج دلتا در جنوب بدترین حالت خود را داشت، روزانه ۱۰ تا ۱۵ تماس در مورد بیمارانی دریافت می‌شد که به ECMO نیاز داشتند.
دانشگاه واندربیلت حداکثر ظرفیت کافی برای پذیرش ۷ بیمار را به طور همزمان داشت. بنابراین آن‌ها نمی‌توانستند بسیاری از این بیماران را پذیرش کنند.
گانون با اشاره به این که این بیماران جوان بودند و بیماری مزمن نداشتند، گفت: آن‌ها فقط افراد سالم و جوانانی بودند که به کووید ۱۹ مبتلا شده بودند.
این تماس‌های تلفنی، گانن را بر آن داشت تا این مطالعه را انجام دهد که در مجله آمریکایی پزشکی تنفسی و مراقبت‌های حیاتی منتشر شد.
فناوری ECMO با استفاده از لوله‌ها و پمپ‌ها برای گردش و اکسیژن رسانی خون در خارج از بدن عمل می‌کند. این شیوه درمان از قلب و ریه‌ها مراقبت می‌کند و به هر دو اندام زمان می‌دهد تا بهبود یابند.
جیمز پرکینسون، ۲۸ ساله، پدر دو فرزند، از جمله افراد خوش شانسی بود که فرصت درمان با ECMO را داشت.
پرکینسون دو روز قبل از کریسمس با سطح اکسیژن خون ۸۲ درصد در بیمارستان بستری شد. وضعیت او به سرعت بدتر شد و او را در معرض دستگاه تنفس مصنوعی قرار دادند.
در عرض چند روز، برای پزشکان او مشخص شد که دستگاه تنفسی او کافی نخواهد بود؛ زیرا ریه هایش به شدت آسیب دیده بود.
خوشبختانه، ECMO در بیمارستان در دسترس بود و پرکینسون به مدت یک ماه قبل از این که پزشکان شروع به توانبخشی او کنند، به دستگاه‌ها متصل بود.
پرکینسون این هفته از روی تخت بیمارستانش صحبت می‌کند و صدایش هنوز از لوله‌ای در نای خشن است؛ زیرا می‌داند چقدر به مرگ نزدیک است، و خاطرنشان کرد که بدون ECMO، او زنده نمی‌ماند.
پرکینسون دو روز قبل از این که قرار بود اولین دوز واکسن خود را دریافت کند به کووید ۱۹ مبتلا شد.
قبل از همه‌گیری، مطالعه ECMO برای این که بفهمیم درمان چقدر موثر است، دشوار بود.
بیمارانی که برای این روش واجد شرایط بودند، به قدری بیمار بودند که برای محققان غیر اخلاقی بود که به طور تصادفی بیماران بدحال را تعیین کنند.
با وجود این موانع، گروه بزرگی از محققان بین المللی در سال ۲۰۱۸ اقدام به مطالعه تصادفی فناوری ECMO کردند.
محققان ۲۴۹ بیمار مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی حاد، همان تشخیصی که بسیاری از بیماران کووید ۱۹ با آن مواجه هستند را به دو گروه تقسیم کردند. گروه اول فناوری ECMO را دریافت کردند، در حالی که گروه دوم با تهویه مکانیکی درمان شدند.
برای این که هیچ کس از مراقبت محروم نشود، محققان به بیمارانی که برای اولین بار به دستگاه تنفس مصنوعی اختصاص داده شده بودند، اجازه دادند تا در صورت متوقف شدن درمان آن ها، به فناوری ECMO روی بیاورند.
حدود یک چهارم از گروهی که از ماسک‌های تنفسی استفاده می‌کردند در نهایت به ECMO روی آوردند که ممکن است نتایج مطالعه را خراب کرده باشد.
این مطالعه که در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شده است؛ هیچ تفاوتی در نتایج برای افرادی که به دستگاه تنفس مصنوعی یا ECMO اختصاص داده شده‌اند، نشان نمی‌دهد و پزشکان را به این فکر می‌اندازد که آیا بیمارانشان با درمان تهاجمی‌تر و گران‌تر وضعیت بهتری دارند یا خیر.
در دانشگاه واندربیلت، پزشکان متوجه شدند که نیازی به انتخاب تصادفی بیماران برای مطالعه ECMO ندارند. به مدت هشت ماه، گانون و تیمش اطلاعاتی را در مورد هر بیمار مراجعه کننده به دانشگاه واندربیلت برای درمان ECMO جمع آوری کردند. از آن جایی که درمان بسیار محدود بود، دانشگاه مجبور شد آن را قانونی کند.
این دانشگاه در نظر نداشت در مطالعه خود از افراد بالای ۶۰ سال، کسانی که شاخص توده بدنی بالاتر از ۵۵ داشتند یا افرادی که بیش از هفت روز از دستگاه تنفس مصنوعی استفاده کرده بودند، استفاده کند.
بیماران نمی‌توانند آسیب مغزی، بیماری مزمن ریوی، سرطان یا نارسایی اندام داشته باشند. داشتن هر یک از آن موارد یک امتناع خودکار بود.
تا پایان آگوست ۲۰۲۱، ۹۰ بیمار واجد شرایط پزشکی برای درمان ECMO در نظر گرفته شدند، وندربیلت ۳۵ نفر از آن‌ها را پذیرش کرد و مجبور شد ۵۵ مورد باقی مانده را رد کند.
در میان گروهی که تحت درمان ECMO قرار می‌گرفتند، ۴۳ درصد در بیمارستان جان خود را از دست دادند. در حالی که ۸۹ درصد از بیمارانی که نمی‌توانستند بستری شوند، جان خود را از دست دادند؛ یعنی ۴۹ نفر از ۵۵ نفر.
ECMO نه تنها به سخت افزار خاص نیاز دارد، بلکه متکی به افرادی است که می‌دانند چگونه آن را مدیریت کنند.
هر بیمار تحت درمان با این تکنیک به یک پرستار اختصاصی و همچنین تیمی از درمانگران و پزشکان برای نظارت بر درمان نیاز دارد.
