الف: ليلي محسني- پير مردها و پير زنهايي كه به دنبال اتوبوسهاي واحد در حال حركت مي دويدند و راننده بي انصاف آنها را جا مي گذاشت. ديدن صحنه خيابان طالقاني خالي از اتوبوس و «مردم هميشه در صحنه»اي كه از اتوبوس جامانده بودند و در ظل آفتاب داغ ظهر جمعه دنبال وسيله اي مي گشتند تا به خانه هايشان برگردند، حس غريبي به بيننده مي داد بخصوص آنكه دقايقي قبل، ماشين هاي مسئولان را ديده بوديم كه قيژي از كنارمان رد مي شدند تا آقاي مسئول و احتمالا خانواده محترمشان را به خانه برسانند... خياباني كه ساعتي پيش مملو از حس و شور انقلابي بود و حال و هواي برادري و نزدیکی مردم و مسئولان داشت، ساعت۲ ظهر جمعه، ناگهان سوت و كور و بي حس و حال مي شد و واي به حال پيرمرد و پير زن غريبي كه از اتوبوس نمازجمعه جا مي ماند.
مسئول محترمي كه داخل ماشين با شيشه هاي بالا از كنار ما رد مي شد، قاعدتا از حال آن پيرمرد يا پير زن پياده هيچ خبر نداشت چون نمي دانست ظهر گرم جمعه، جاماندن از اتوبوس يعني چه! براي او كه هميشه خدا ماشين فراهم بوده و خواهد بود، حالت مستاصل پيرمرد و پيرزني غريب در خيابان خالي از اتوبوس طالقاني اصلا مفهوم نبود.
از نظر من نوجوان در آن سالها، اين منظره خيلي زشت بود اما از نظر آن پيرمرد و آن پيرزن، قضيه احتمالا فرق مي كرد. آنها براي رضاي خدا نماز جمعه آمده بودند و در اين مسير، كمي سختي كشيدن در مقابل اجري كه خدا به پايشان مي نوشت، چيزي نبود و همين مساله، جاماندن از اتوبوس را برايشان قابل تحمل مي كرد و چه بسا به همين دليل، اصلا در حال و هوايي نبودند كه به صداي قيژ ماشين مسئولين محترم اهميتي بدهند!
حس غريب ظهر هاي جمعه ساعت۲ خيابان طالقاني پس از ۲۰-۳۰سال اين روزها دوباره به سراغم آمده است. از زمانی که قيمت كالاهاي ضروري به شكل بي سابقه اي جهش كرده و «مردم هميشه در صحنه و غير هميشه در صحنه» حيران مانده اند و عملا خالي شدن سفره شان را تماشا مي كنند اما مسئولان محترم مطلقا عين خيالشان نيست... درست مثل ۳۰سال پيش كه بعد از نماز جمعه قيژي از كنارمان رد مي شدند و نمي دانستند دقايقي بعد پيرزني ظل آفتاب دنبال اتوبوسي مي دود و از اتوبوس جا مي ماند...
تفاوت حس حضور در بازار امروز با حس حضور در خيابان خالي از اتوبوس در ظهرهاي جمعه ۳۰سال پيش اين است كه، برگشتن به خانه براي آن مردم جامانده از اتوبوس، چندان سخت نبود اما براي اين مردم جامانده از معيشت، حس خالي شدن سفره، حس از دست دادن قدرت خرید، حس خجالت از روي زن و بچه، كاملا سخت و خشم آور است. شباهت اين حس، پس از ۳۰سال هم در همين است كه در هر دوحالت، آقايان مسئولان اصلا متوجه نمي شوند كه مردم چه مي كشند!
در طول اين سالها، درآمد و سطح زندگي مسئولان محترم تا حدي بالا رفته كه اگر قيمتها در بازار ۲۰درصد يا ۲۰۰درصد گران شود، برايشان چندان فرقي نمی کند!
احتمالا به همين دليل هم بود كه سال گذشته به هشدارهاي اقتصاددانان درباره آثار تورمي هدفمندكردن يارانه ها پوزخند مي زدند.
احتمالا به همين دليل هم بود كه نمايندگان دولت در مجلس، هشدارها درباره تورم را بي اهميت مي انگاشتند و مي گفتند مرگ يكبار شيون هم يكبار. آنها كه مي دانستند مسئولان محترم كه در اين ميان قرار نيست بميرند! مردم هم بالاخره يك خاكي به سرشان خواهند ريخت. مانند آن پيرزن جامانده از اتوبوس نمازجمعه كه بالاخره جوري به خانه خواهد رسيد!
و احتمالا به همين دليل هم هست مسئولان محترم و نمايندگان طرفدارشان در مجلس، اصرار دارند فازدوم هدفمندي يارانه ها را هرچه زودتر عملياتي كنند بدون اينكه بررسي كرده باشند فاز اول چه اثري بر سفره و دخل و خرج مردم آورده است.
اكثر مسئولان محترم در بازار نيستند و آنقدر در اينطرف و آنطرف مشغله و آنقدر درآمد دارند كه آه دل كارگران و مستمري بگيران مستضعف را احساس نمی کنند. اگر می کردند، امروز جشن پيروزي گفتماني نمي گرفتند. ظاهرا همين هلهله پيروزيشان است كه نمي گذارد صداي خرد شدن كمر مردم را زير بار تورم شديد موجود بشنوند. همانطور كه قيژ بنز آن مسئول محترم در ظهرهاي جمعه نمي گذاشت تا صداي پيرزني را بشنود كه دنبال اتوبوس مي دويد و مي گفت نگه دار...
آقاي مسئول محترم؛ بگو بنزت را نگه دارند. از بنز پياده شو. داخل بازار و ميان مردم بيا و بشنو كه درباره سياستهاي اقتصادي دولت، چه مي گويند.
