برخی مطالعات قبلی نشان داده اند که افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید کمتر در معرض خطر ابتلا به پارکینسون هستند.
این مطالعات حاکی از آن است که دسته‌ای از دارو‌های آرتریت روماتوئید به نام دارو‌های ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) ممکن است در این کاهش خطر نقش داشته باشند.
استفاده از اکثر دارو‌های DMARD از جمله متوترکسات، سولفاسالازین و سرکوب‌کننده‌های ایمنی، حداقل سه سال قبل از تشخیص بیماری پارکینسون با خطر ابتلا به این بیماری در مبتلایان به آرتریت روماتوئید مرتبط نبودند.
محققان دریافته اند که بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید که از دارو‌هایی DMARD به نام کلروکین یا هیدروکسی کلروکین استفاده می‌کنند، ۲۶ درصد کمتر در معرض خطر ابتلا به بیماری پارکینسون قرار دارند. هر دوی این دارو‌ها بر سیستم ایمنی بدن تاثیر می‌گذارند و در مطالعات حیوانی مشخص شده است که پتانسیل ضد پارکینسون دارند؛ اما نتایج مطالعات حیوانی اغلب با نتایج تحقیقات انسانی متفاوت هستند.
این مطالعه جدید توسط «آن پاکیناهو» از دانشکده داروسازی در دانشگاه فنلاند شرقی انجام شد. تیم او خواستار تحقیقات بیشتر در مورد اثرات محافظتی احتمالی این دارو‌ها در برابر ابتلا به پارکینسون شد. عوامل خطرساز برای ابتلا به بیماری پارکینسون نامشخص است.
مطالعات قبلی آرتریت روماتوئید را با پارکینسون مرتبط دانسته اند؛ اما این مطالعات یافته‌های متناقضی داشته اند. به طوری که آرتریت روماتوئید را با خطر کمتر یا بیشتر ابتلا به پارکینسون مرتبط می‌دانند. بیماری پارکینسون، اختلال پیش‌رونده، مخرب و درازمدت دستگاه عصبی مرکزی است که عمدتاً سیستم حرکتی بدن را مختل می‌کند. نشانه‌های این بیماری معمولاً آرام و به‌تدریج ظاهر می‌شوند و با پیشرفت بیماری، علائم غیرحرکتی نیز بروز می‌کنند.
آشکارترین نشانه‌های زودرس این بیماری عبارتند از لرزش، خشکی بدن، آرام‌شدن حرکات و دشواری در راه رفتن. نشانه‌های شناختی و رفتاری این بیماری نیز در اغلب افراد معمولاً به شکل افسردگی، اضطراب و فقدان علاقه و هیجان بروز می‌کند. در مراحل پیشرفته بیماری پارکینسون، بعضاً زوال عقل نیز شایع است. فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است مشکلاتی در خوابیدن و سیستم حواس خود را نیز تجربه کند.
