تحقیقات نشان داده است که انزوای اجتماعی با افزایش خطر بیماری و مرگ زودرس ارتباط دارد.
نتایج مطالعه اخیر ارتباط بین انزوای اجتماعی و دو نشانگر التهابی را مشخص می‌کند، که نشان می‌دهد التهاب ممکن است یک عامل دخیل در افزایش خطر ریسک مرگ باشد.
بسیاری از مردم انزوای اجتماعی را به عنوان عدم تماس اجتماعی تعریف می‌کنند. این مسئله می‌تواند منجر به تنهایی در افراد مسن و افزایش خطر بیماری‌های جدی شود.
نتایج یک بررسی در سال ۲۰۱۶ نشان داد که انزوای اجتماعی، تنهایی یا هر دو با افزایش ۲۹ درصدی خطر بیماری قلبی و ۳۲ درصدی خطر سکته مغزی مرتبط است.
به گفته محققان دانشگاه جان هاپکینز آمریکا، انزوای اجتماعی یک فاکتور پرخطر ابتلاء به بیماری و مرگ و میر به اندازه عوامل خطر شناخته شده نظیر کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز، فشار خون بالا، و سبک زندگی بی تحرک است.
التهاب یکی از مکانیسم‌های دفاعی بدن است. زمانی که به درستی کار می‌کند، به مقابله با سموم، آسیب‌ها و عفونت کمک می‌کند. به عنوان مثال، التهاب حاد، به دنبال بریدگی روی زانو، چند ساعت یا چند روز طول می‌کشد.
با این حال، التهاب مزمن می‌تواند ماه‌ها یا سال‌ها طول بکشد. گلبول‌های سفید خون می‌توانند به بدن حمله کرده و به بافت‌های سالم آسیب برسانند.
تحقیقات نشان می‌دهد که محرک‌های التهاب مزمن در افراد مسن ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• عفونت‌های ویروسی مزمن
• چاقی
• تغییرات مربوط به سن در میکروارگانیسم های روده
همچنین ممکن است انزوای اجتماعی به خودی خود استرس عاطفی ایجاد کند که باعث واکنش التهابی می‌شود.
اینترلوکین -۶ (IL-۶) و پروتئین واکنشی C، (CRP) دو مولکول برجسته درگیر در التهاب هستند. افزایش IL-۶ و CRP با بسیاری از پیامدهای نامطلوب سلامتی، مانند افزایش خطر حوادث قلبی عروقی، کاهش عملکرد فیزیکی و عملکرد شناختی و افزایش خطر مرگ مرتبط است.
تجزیه و تحلیل نشان داد افرادی که انزوای اجتماعی را تجربه کردند در مقایسه با افرادی که انزوای اجتماعی را تجربه نکردند میزان بالاتری از CRP داشتند. این رابطه هنگام تعدیل عوامل اجتماعی و جمعیت شناختی و سلامت ثابت ماند.
