هفته گذشته فدراسیون والیبال اعلام کرد که تیم ملی ایران نه با هدایت ولادیمیر آلکنو، بلکه با سرمربیگری بهروز عطایی به مسابقات قهرمانی آسیا اعزام می‌شود. این مسابقات از ۲۱ تا ۲۸ شهریور به میزبانی ژاپن برگزار خواهد شد و جنبه انتخابی رقابت‌های قهرمانی جهان را نیز دارد.
در سال‌های گذشته برای انتخاب تیم‌های شرکت‌کننده در مسابقات قهرمانی جهان، رقابت‌های انتخابی برگزار می‌شد اما فدراسیون بین‌المللی این بار شیوه جدیدی برای برگزیدن تیم‌ها اعلام کرده است. در این شیوه علاوه بر روسیه میزبان مسابقات و لهستان قهرمان دوره گذشته، ۲ تیم برتر مسابقات قهرمانی قاره‌ها و ۱۲ تیم برتر رده‌بندی جهانی، ۲۴ تیم حاضر در مسابقات قهرمانی جهان را تشکیل می‌دهند.
مسابقات قهرمانی آسیا پس از بازی‌های المپیک برگزار می‌شود و از همین امروز هم می‌توان انتظار داشت که بیشتر ستاره‌های کلیدی والیبال ایران نه آمادگی حضور در رویدادی آسیایی را دارند و نه انگیزه کافی برای این کار. عطایی هم که سرمربیگری تیم جوانان ایران را بر عهده دارد، قصد دارد تیم ملی را با ترکیبی از جوان‌ترها و با باتجربه‌ها به مسابقات قهرمانی آسیا اعزام کند.
در این شرایط و با توجه به انگیزه تیم‌های آسیایی برای رسیدن به مسابقات جهانی، مشخص است که عطایی کار دشواری برای رساندن ایران به جمع ۲ تیم برتر مسابقات خواهد داشت. پس می‌توانیم بگوییم که حضور ایران در رقابت‌های جهانی به خطر افتاده است؟
برای پاسخ به این سوال ابتدا باید به رده‌بندی جهانی نگاهی بیندازیم. در این رده‌بندی تیم ملی والیبال ایران در مکان هشتم قرار گرفته است و در حال حاضر یکی از ۱۲ تیمی است که به صورت مستقیم سهمیه مسابقات جهانی را کسب کرده است. البته نتایج لیگ ملت‌ها، المپیک و قهرمانی آسیا هم در امتیازات تیم ملی و رتبه نهایی ایران تاثیر خواهد گذاشت اما در بدترین حالت هم بسیار بعید به نظر می‌رسد که در پایان سال ۲۰۲۱ ایران در میان تیم‌های صاحب سهمیه نباشد.
لهستان و روسیه تیم‌های دوم و چهارم رده‌بندی که از ابتدا سهمیه مسابقات جهانی را کسب کرده بودند. از میان برزیل، آمریکا، آرژانتین، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، کانادا، صربستان و اسلوونی هم که در میان ۱۲ تیم برتر دنیا هستند، بدون شک بیشتر آنها در مسابقات قاره‌ای سهمیه مسابقات قهرمان جهان را کسب خواهند کرد.
حتی اگر ایران در مسابقات قهرمانی آسیا به فینال نرسد و در رده‌بندی جهانی هم چند پله سقوط کند، قرار نگرفتن تیم ملی در میان بهترین‌های جهان بسیار بعید به نظر می‌رسد. ایجاد شبهه درباره کسب سهمیه این مسابقات، فقط فشار روانی روی عطایی و تیم اعزامی به ژاپن را بیشتر می‌کند. این رقابت‌ها فرصت خوبی است که هم بازیکنان جوان‌تر تجربه حضور در یک رویداد بین‌المللی را کسب کنند و هم اینکه پس از سال‌ها حاصل کار یک سرمربی ایرانی را در تیم ملی ببینیم.
تنها مشکل کار اینجاست که عطایی باید از ۳۱ شهریور تا ۱۱ مهر، یعنی فقط سه روز پس از پایان مسابقات قهرمانی آسیا، تیم جوانان ایران را در مسابقات قهرمانی زیر ۲۱ سال جهان هدایت کند. این مسابقات در ایتالیا و بلغارستان برگزار می‌شود.
اگر عطایی قصد داشته باشد با ۲ تیم متفاوت در این ۲ رویداد شرکت کند، مشخص است که تمرکز کافی روی هیچکدام از آنها نخواهد داشت. اگر همان تیم جوانان به قهرمانی آسیا هم اعزام شود، مشخص نیست چه برنامه‌ای برای مشکل خستگی، مصدومیت‌های احتمالی، دوری طولانی‌مدت از خانواده و هفت ساعت اختلاف میان ژاپن و ایتالیا دارد.
ایرنا
