«هدف از این گزارش به هیچ وجه پایین‌انگاشتن توانایی‌ها و داشته‌های ایران نیست. هدف، تنها جلوگیری از شکل‌گیری توقعات فانتزی و رویاپردازی‌های دور و دراز است. خبر این است که ایران یکی از پنج گزینه نهایی میزبانی از جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۲۷ شناخته شده است. یعنی مسئولان فدراسیون فوتبال مدارک مربوطه را پر کرده و در مهلت قانونی در اختیار کنفدراسیون فوتبال آسیا قرار داده‌اند. کنفدراسیون هم ایران را در کنار چهار کشور دیگر یعنی قطر، عربستان، ازبکستان و هند به‌عنوان پنج نامزد نهایی میزبانی از این مسابقات معرفی کرده است. دانسته‌های فعلی ما این است که عربستان حتما امکانات سخت‌افزاری بسیار خوبی برای میزبانی از این مسابقات دارد. آنها در حالی که با سه قهرمانی و سه نایب‌قهرمانی بعد از ژاپن دومین تیم پرافتخار این رقابت‌ها به شمار می‌آیند، به شکلی عجیب تاکنون میزبان جام ملت‌ها نبوده‌اند. بنابراین از همه جهت شانس اول میزبانی هستند. ازبکستان هم تا به حال میزبان نبوده و از این جهت بخت دارد. شرایط هند را نمی‌دانیم و اما دیگر رقیب‌مان در میزبانی یعنی قطر، کاملا برای‌مان آشناست!
این که مدیران فوتبال ایران با اعتماد به نفسی ستودنی ایران را نامزد میزبانی از جام ملت‌های ۲۰۲۷ کردند قابل تقدیر است اما کاش این خیز رویایی، تناسبی با واقعیت داشت. قطر که میزبانی از جام ملت‌های آسیا در سال ۲۰۱۱ را بر عهده داشت، در حالی نامزد تکرار این اتفاق در سال ۲۰۲۷ شده که شرایطش از هر نظر عالی و مثال‌زدنی است. برای کشوری که پنج سال پیش از این رویداد قرار است جام جهانی فوتبال را میزبانی کند، برگزاری جام ملت‌ها راحت‌ترین کار دنیاست. امروز تیم‌های ایرانی آنجا هستند و به وضوح شرایط را می‌بینند. در این مورد غیر از اردوی الهلال که کرونا را از عربستان با خودش به قطر برد، حتی یک مورد کرونای مثبت‌شده در اردوی تیم‌های دیگر نداشتیم. این در حالی است که تنها در یک سفر کاروان استقلال به اهواز برای بازی با فولاد، نیمی از تیم کرونا گرفتند. برخی آن را گردن هواپیمای شلوغ انداختند و برخی هم داستان را به فلافل‌فروشی‌های اهواز ربط دادند! با این شرایط چطور قرار است ما با این کشورها در کسب میزبانی رقابت کنیم؟ تمام اعضای اعزامی تیم‌های ایرانی به قطر به شکلی پررنگ در حال تمجید از امکانات این کشور هستند؛ کاری که چندی پیش دیوید بکام انگلیسی هم انجام داد و بعد از بازدید از ورزشگاه‌های این کشور برای جام جهانی ۲۰۲۲ گفت: «حسرت می‌خورم که چرا نمی‌توانم در چنین ورزشگاه‌هایی به میدان بروم.»
ایران پیش از این دو بار در سال‌های ۱۹۶۸ و ۱۹۷۶ میزبان جام ملت‌های آسیا بوده است. حالا سوال اینجاست که امروز اگر یک ایرانی هم رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا بود، دوباره میزبانی را به ما می‌داد؟ با برخی محدودیت‌های عرفی و فرهنگی کاری نداریم اما انصافا از نظر مدیریتی و سخت‌افزاری در چه مرحله‌ای هستیم؟ دو سال است که قرار شده سیستم کمک‌داور ویدئویی در ایران راه‌اندازی شود. چه شد؟ چه دورنمایی برای آن متصور هستیم؟ واقعا چند سال دیگر ممکن است لااقل ورزشگاه‌های لیگ برتری ایران به همین یک قلم مجهز شوند؟ آیا بهتر نیست به جای کاندیداتوری چشم‌بسته، ابتدا دنبال رفع عیوب باشیم؟»
دنیای اقتصاد
