فصل ۹۹-۹۸ فوتبال داخلی ایران با برگزاری دیدار فینال جام حذفی بین استقلال و تراکتور به پایان رسید. این فصل از همان ابتدا و تعویق رقابت‌ها به بهانه فراهم کردن زیرساخت‌های ورزشگاه‌ها برای بلیت‌فروشی الکترونیکی درگیر حواشی بود و آخرین دیدارش هم از این قضیه مستثنی نبود.
فینال جام حذفی امسال در ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد و در شهری که از نظر شیوع کرونا در وضعیت قرمز قرار دارد، برگزار شد اما در اتفاقی عجیب حدود ۲۰۰ تماشاگر در ورزشگاه حضور داشتند. حضور این تماشاگران در حالی بود که حتی به خبرنگاران اجازه حضور در ورزشگاه داده نشده بود و خبرگزاری‌ها مجبور شدند مانند باقی دیدارهای دوران کرونا، اتفاقات فینال جام حذفی را از تلویزیون پوشش دهند.
نکته دیگری که درباره حضور تماشاگران در دیدار استقلال و تراکتور وجود داشت، این بود که خیلی از آن‌ها بدون رعایت فاصله ایمن کنار هم نشسته بودند و حتی ماسک هم نداشتند. موضوع بسیار عجیبی است که وقتی مسئولان سازمان لیگ و شورای تامین اجازه حضور این تعداد تماشاگر را داده‌اند، چرا سکوهای بیشتری در اختیارشان نگذاشتند تا همانند دیدارهای لیگ روسیه، تماشاگران در ورزشگاه تقسیم شده و فاصله اجتماعی بین آن‌ها رعایت شود؟ ضمن این که مشخص نیست این تعداد تماشاگر با چه سازوکاری انتخاب شده‌اند؟
مسئولان سازمان لیگ درباره این مساله هنوز هیچ اظهارنظری نکرده‌اند اما به صورت غیررسمی تقصیر را گردن سایر نهادهای دخیل در برگزاری بازی می‌اندازند؛ بهانه‌ای که با توجه به برگزاری جلسه هماهنگی نهادهای برگزارکننده بازی، یک روز قبل مسابقه، اساسا مردود است.
نکته عجیب دیگر، حضور پررنگ افراد مسئول و کت‌شلواری در جشن قهرمانی بود، به طوری که برای اهدای جام تراکتور هفت مسئول بین بازیکنان تراکتور حضور پیدا کرده بودند و شاید اگر دوربین‌های تلویزیونی در این دیدار نبودند، کت‌شلواری‌ها جلوتر از مسعود شجاعی جام قهرمانی را بالای سر می‌بردند! به نظر می‌رسد حالا که حضور کم‌تعداد افراد در دو مراسم اهدای جام لیگ برتر و جام حذفی باعث شده افراد متفرقه نتوانند وارد این مراسم‌ها شوند، مسئولان ورزش و فوتبال ایران عرصه را برای خودنمایی، بازتر دیده‌اند؛ به قول معروف تا الان دریا ندیده بودند، وگرنه شناگرهای خوبی هستند!
با این حال نباید همه توپ‌ها را به زمین سازمان لیگ انداخت زیرا اتفاقی که پس از قهرمانی تراکتور در ورزشگاه بنیان دیزل رخ داد به مراتب خطرناک‌تر از اتفاقاتی بود که در مشهد رخ داد. مسئولان باشگاه تراکتور به مالکیت زنوزی فردای قهرمانی این تیم در جام حذفی در اقدامی بسیار بسیار عجیب، یک جشن قهرمانی بزرگ در ورزشگاه بنیان دیزل تبریز تدارک دید که در آن جشن، ورزشگاه تقریبا پر از تماشاگر بود و انگار نه انگار که کرونایی وجود دارد.
در مجموع نحوه عملکرد مدیران فوتبال ایران از مدیریت سازمان لیگ در نیمه‌نهایی و فینال جام حذفی گرفته تا برگزاری جشن قهرمانی توسط تراکتوری‌ها نشان می‌دهد که آن‌ها به هیچ عنوان آمادگی و فهم لازم برای فراهم کردن شرایط حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها را ندارند و اگر بخواهند چنین کاری کنند، همانند اجرای بلیت‌فروشی الکترونیکی ناکام می‌مانند.
تبعات اجرای نادرست حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها بیشتر از تبعات بلیت‌فروشی الکترونیکی است و می‌تواند به جای گرفتن جان یک کودک به خاطر برق‌گرفتگی (در هفته‌های ابتدایی لیگ نوزدهم در ورزشگاه آزادی) جان چندین کودک و بزرگسال را به خاطر ابتلا به بیماری کرونا بگیرد. این اتفاق باعث می‌شود فوتبالی که قرار بود به مردم نشاط و شادی منتقل کند، به قاتل آن‌ها تبدیل شود.
ایسنا
