بزرگ‌ترین جدل گابریل کالدرون و آندره‌آ استراماچونی پیش از دربی درباره رقابت مالی پرسپولیس و استقلال است. کالدرون خواسته در پاسخ به انتقادهای رایج درباره پرهزینه بودن پرسپولیس یا شائبه توجه بیشتر وزارت ورزش به قرمزها، فضا را عوض کند و استقلال را به خرج‌های گزاف محکوم کند و استراماچونی هم در پاسخ گفته پرسپولیس تیم گران‌تری است.
به گزارش آی اسپورت، واقعیت اما هرگز اینها نیست. پرسپولیس و استقلال هر دو بیش از ظرفیت‌های اقتصادی موجود خود هزینه می‌کنند و این هزینه‌ها برای هر دو باشگاه مرگبار است. هواداران در اقدامی عجیب بخصوص در سال‌های اخیر و تحت تأثیر کری‌های مجازی باشگاه محبوب خود را به هزینه‌های بیشتر ترغیب می‌کنند و اصرار دارند که مدیران بیشتر و گران‌تر بخرند.
مدیران باشگاه‌ها اما نیازی به این عملیات ترغیب مجازی هم ندارند. خود در گزاف خریدن و چند برابر کردن هزینه‌ها پیشرو هستند و گامی به عقب برنمی‌دارند. هزینه‌ها هر چه بیشتر و گزاف‌تر و حجم معاملات هر چه گسترده‌تر باشد، مدیران هم خوشحال‌ترند که مجموعه‌ای با گردش مالی بیشتر را اداره می‌کنند.
استقلال و پرسپولیس مربیان خارجی جدید خود را در فضایی استخدام کردند که به شدت بدهکار بودند و در خطر حذف از لیگ قهرمانان آسیا قرار داشتند. این دو تیم هنوز مبلغ بزرگی را به مربیان گذشته خود (وینفرد شفر و برانکو ایوانکوویچ) بدهکارند و بی‌شک توان پرداخت را به زودی نخواهند داشت. باور اینکه باشگاه‌ها در ایران در اوج بحران مالی، مربی با قیمت حدود یک میلیون دلار استخدام کنند، سخت است. (که با پاداش‌های احتمالی ممکن است به بیش از یک و نیممیلیون دلار برسد.) اما در فوتبال ایران هیچ باشگاهی لازم نیست درباره بدهی‌های معوقه متعهد باشد و بعد برای خریدهای جدید اقدام کند چون فدراسیون همیشه برای مماشات آماده است. در فوتبال ایران می‌توانیم بی‌اندازه بدهکار باشیم و همچنان بخریم و جز نابودی و ورشکستگی راهی باقی نگذاریم. به رغم چنین رفتارهایی در مدیریت استقلال و پرسپولیس، مدیران باشگاه از انتقادات تند در امان هستند، چون رسانه‌ها به این بازی ورشکسته عادت کرده‌اند.
کالدرون با این عبارت‌ها جو جنگ مالی بین پرسپولیس و استقلال را به کنفرانس قبل از دربی آورد: «بازیکن خارجی گران برای تیم دیگر و بازیکن خارجی ارزان برای من. چیزی که واضح است را دوباره از من نپرسید.»
استراماچونی هم در پاسخ به سرمربی پرسپولیس کوشش کرده گران‌تر بودن خریدهای تیم کالدرون را به زبان بیاورد: «پرسپولیس بهترین بازیکنان را دارد و آنها بالاترین دستمزدها را دریافت می‌کنند. من فکر می‌کنم این حرفه‌ای نیست که کالدرون درباره تیم ما صحبت کند.» اما اصل ماجرا این است که هر دو گران و گزاف‌اند. پرسپولیس و استقلال عمری است که با روشی مشترک اداره می‌شوند. یک بازیکن گران‌تر یا یک بازیکن ارزان‌تر مسأله این دو تیم نیست و فقط به اندازه کری‌های مجازی ارزش دارد، نه بیشتر. واقعیت تلخ‌تری در میان این آشفته‌بازار اما گم شده است.
کالدرون و استراماچونی هیچ کجای این بازی ورشکستگی نیستند و مسئولیتی در قبال این مسائل ندارند. هم کالدرون شاید حق دارد تیمی گران‌تر بخواهد، هم استراماچونی حق دارد از اینکه نتوانسته بازیکنان مورد نظرش را استخدام کند گله‌مند باشد. این وسط اما عقل ما، فکر ما، ایده ما کجاست؟ آیا پرسپولیس و استقلال می‌دانند کجا ایستاده‌اند؟ می‌دانند با خود و با فوتبال چه کرده‌اند؟ می‌دانند هر دو بازنده سیاق مدیریت و مالکیت خود هستند و آسیب‌های جدی برای اقتصاد فوتبال دارند؟ در آستانه دربی و این جدل‌های مالی دو رقیب سنتی که مالک مشترک دارند، دوباره بد نیست بپرسیم وعده خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس چه شد؟ همچنان در حد یک توییت در توییتر وزیر ورزش پین شده و خاک می‌خورد؟
