به گزارش ایران اکونومیست، کریستف رضاعی آهنگساز که امسال با پنج فیلم در جشنواره فیلم فجر حضور دارد درباره تفاوت فضای ساخت موسیقی این آثارگفت: «سال دوم دانشکده من» و «سونامی»کار‌های مدرنی هستند و به اتفاقات روز جامعه می‌پردازند از این رو از ساز‌ها و ریتم‌های امروزی استفاده کردم.
وی افزود: فیلم آرش لاهوتی فضای بسیار خلوت و تنهایی دارد و بیشتر از سازهای زخمی مثل گیتار و سه تار بهره بردم که خلوت و مینی مال هستند.
وی ادامه داد: فضای «ناگهان درخت» رنگ آمیزی زیادی دارد هرچند باز هم خلوت است اما به دلیل نوع ریتم و نگاه شاعرانه صفی یزدانیان، بیشتر از سازهای بادی استفاده کردم البته بخاطر تم‌ها و ریزه کاری‌های مختلفی که دارد قبل از ساخت موسیقی با هم رایزنی‌ها و بازیگوشی‌هایی برای رسیدن به نتیجه دلخواه انجام می‌دادیم.
این آهنگساز بیان کرد:موسیقی «آخرین داستان» را خیلی دوست دارم و از ساخت آن لذت بردم، به نوعی نگاه وسیعی روی نغمه‌های های بومی سرزمین ما همراه با ارکستر سمفونی خیلی بزرگ داشت، چون داستان حماسی است و نیاز به حضور سازهای زهی و بیشتر بادی دارد، ولی در کل دوست داشتم موسیقی سرزمینمان را معرفی کنم که از جمله آنها موسیقی خراسان جنوب، کردستان، لرستان خراسان و... است.
رضاعی در خصوص کمرنگ شدن یا نشدن سازهای بومی و ایرانی در فیلم‌های سینمایی بیان کرد: شانسی که ما آهنگسازان داریم این است که خود بیان موسیقی بدون مرز و بین المللی است و حتی اگر ساز بومی باشد لزوما بیانگر یک محدوده مکانی نیست ازاین رو سازهای ایرانی در آثار سینمایی کمرنگ نشده است بلکه آهنگسازان به فراخور موقعیتی که در فیلم‌ها وجود دارد از سازهای مختلفی بهره می‌برند.
