تولید آنتی‌بیوتیک‌های مقاوم با روشی نوین

به گزارش ایران اکونومیست  به نقل از فیز، با ترکیب شیمیایی آنتی بیوتیک "وانکومایسین" (vancomycin)  به یک "پپتید ضد میکروب" (antimicrobial peptide)، پژوهشگران توانستند به طور چشمگیری اثربخشی دارو را در برابر دو نوع باکتری مقاوم در برابر دارو افزایش دهند.

آنتی‌بیوتیک وانکومایسین علیه باکتری‌های گرم مثبت هوازی و بی‌هوازی موثر است. این آنتی‌بیوتیک با اثر بر روی‌ساخت دیواره سلولی، بر روی اغلب باکتری‌ها اثر باکتری‌کشی دارد.

پپتیدهای پادمیکروب پروتئین‌های کوچکی با طولی در حدود بین ۱۲ تا ۵۰ اسید آمینه هستند.

"برد پنتلوت" (Brad Pentelute) استاد دانشکده شیمی موسسه ام.آی.تی و نویسنده ارشد این مطالعه گفت: به طور معمول، انجام مراحل بسیار زیادی برای استفاده از وانکومایسین و ترکیب آن با مواد دیگر در یک آزمایش ضروری است، اما نکته اصلی این است که پژوهشگران نباید تغییر یا اصلاحی در داروها اعمال کنند، ما فقط آنها را باهم مخلوط کنیم تا یک واکنش ترکیبی به دست آوریم.

پنتلوت در ادامه افزود: این استراتژی همچنین می‌تواند برای تغییر سایر داروها از جمله داروهای سرطانی استفاده شود. ترکیب چنین داروهایی به یک پادتن یا پروتئین هدفمند دیگر می‌تواند کار این دارو را برای درمان بافت مورد نظر آسان‌تر کند.

پژوهشگران بر این باورند که این رویکرد برای اتصال پیپتیدها به هر مولکولی پیچیده‌ای که دارای حلقه‌ای غنی از الکترون است، می‌تواند مناسب باشد. آنها روش خود را با حدود ۳۰ مولکول دیگر از جمله "سروتونین" (serotonin)  و "رسوراترول" (resveratrol)  آزمایش کردند و دریافتند که می‌توان آنها را به راحتی به پپتیدهای حاوی "سلنوسیستئین" (selenocysteine) متصل کرد.

سروتونین یا هیدروکسی‌تریپتامین نوعی انتقال‌دهنده‌های عصبی از نوع منوآمینه اسید بیوژنیک بوده و به لحاظ بیوشیمی از مشتقات تریپتوفان است. سروتونین در دستگاه گوارش، پلاکت‌ها و سیستم عصبی مرکزی حیوانات و همین‌طور انسان یافت شده‌است. این ماده نزد افکار عمومی به عنوان جاری‌کننده احساس خوب شناخته شده‌است.

پژوهشگران معتقدند که علاوه بر اصلاح آنتی بیوتیک‌ها، همچنین می‌توانند از این تکنیک برای ایجاد داروهای سرطانی هدفمند نیز استفاده کنند. دانشمندان می‌توانند از این روش برای اتصال پادتن‌ها یا پروتئین‌های دیگر به داروهای سرطانی استفاده کنند و داروهایی را توسعه دهند که در درمان بیماری بسیار موثر بوده و بر روی بافت‌های سالم عواض جانبی نداشته باشد.

این مطالعه در مجله " Nature Chemistry " منتشر شد.