به گزارش ایران اکونومیست، جشنواره‌های سینمایی، از جمله جشنواره‌هایی هستند که برای عموم مخاطبان جذابیت‌های بسیاری دارد و به همین دلیل هم یا در آن مشارکت کرده و یا از دور اخبار آن را دنبال می‌کنند. جشنواره‌هایی که چند سالی است که از ظرفیت یک سال سینمای ایران بیرون زده‌‌اند. جشنواره‌هایی که مخاطب عام ندارند، کارآمدی چندانی هم ندارند و اگر نباشند هم معترضان چندانی پیدا نخواهد شد.
جشنواره فیلم «سلامت» نمونه‌ای از اینگونه جشنواره‌ها است. این جشنواره که امسال سومین سال برگزاری‌اش را پشت سر گذاشت از مشکلاتی عدیده‌ای برخوردار است که در ادامه به مواردی از آن اشاره می‌کنیم.
فیلم‌های جشنواره
شاید یکی از اساسی‌ترین ضعف‌های جشنواره فیلم سلامت، بخش فیلم‌های حاضر در این جشنواره باشد. فیلم‌هایی که صرفاً به خاطر موضوعشان و کمبود فیلم در عرصه سلامت انتخاب می‌شوند و دست آخر جایزه هم دریافت می‌کنند. فیلم‌های که بارها و بارها در دیگر جشنواره‌های مختلف داخلی به نمایش در آمده‌اند و نخ‌نما شده‌اند.
مخاطب جشنواره
قطعاً یکی از ارکان تشکیل یک جشنواره ملی، مخاطبان آن جشنواره هستند، مخاطبانی که نه تنها رونق جشنواره هستند، بلکه به آن جشنواره رسمیت می‌بخشند؛ اما جشنواره سلامت از این رکن هم بی‌بهره است و مخاطبانی چندانی ندارد.
شاید اگر پردیس چارسو تمام سالن‌هایش را در اختیار جشنواره سلامت قرار می‌داد و از اکران فیلم‌های روز سینما در سالن‌های دیگر صرف نظر می‌کرد، همان اندک مخاطبان که اصلاً نمی‌دانستند در چارسو جشنواره در حال برگزاری است هم در فضای پیرامونی جشنواره دیده نمی‌شدند.
خنثی در سوژه‌‌دهی
چند سالی است که وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بخشی از بودجه خود را صرف برگزاری جشنواره فیلم سلامت می‌کند؛ اما این جشنواره در طول سه سال برگزاری خود به چه میزان توانسته مؤثر واقع شود؟ وقتی این سوال را از هادی ایازی معاون اجتماعی وزارت بهداشت پرس‌وجو می‌کنید، سخن از جریان‌ساز بودن جشنواره سلامت بر روند فیلمسازی کشور، به میان می‌آید؛ اما آیا واقعاً چنین است؟ آیا جشنواره سلامت جریان‌ساز است؟
بسیاری از فیلمسازان پاسخ این سوال را منفی می‌دانند، یعنی جشنواره سلامت به هیچ عنوان تاثیری در انتخاب سوژه فیلمسازان ندارد.
معاون اجتماعی وزارت بهداشت در پاسخ به فیلم‌های سینمایی حمایت شده توسط جشنواره سلامت، هیچگونه پاسخی ندارد و با تعویض بحث، به سمت تلویزیون می‌رود و اسم از سریال «پریا» می‌آورد که با حمایت وزارت بهداشت تولید شده است. سریالی که به ۲ سال پیش مربوط می‌شود.
ضعف مدیریتی
انتخاب دبیر یک جشنواره سینمایی قطعاً نیاز به ملاک‌ها و تخصص‌های بسیاری دارد، تخصص‌هایی که شاید باید طی سالها فعالیت در حوزه سینما به دست آید.
محمد کیاسالار امسال دبیری سومین جشنواره فیلم سلامت را برعهده داشت؛ اما برای دبیری جشنواره‌ای ملی که با هزینه کلان دولتی برگزار شده است، تجربه لازم را نداشت.
شاید بتوان سومین سال برگزاری جشنواره فیلم سلامت را بی‌برنامه‌ترین و بی‌نظم‌ترین سال برگزاری این جشنواره دانست و برخی دلایل این بی‌نظمی و بی‌برنامگی متوجه دبیر جشنواره است. وقتی هم گلایه می‌کنید که چرا دبیر جشنواره نمی‌تواند فضای جشنواره را مدیریت کند، می‌گویند: «درست می‌شود، سال اول دبیری کیاسالار است، در سال‌های دیگر حرفه‌ای‌تر می‌شود!» آیا جشنواره‌ای ملی که با هزینه کلان دولتی برگزار می‌شود، جایی برای آزمون و خطا است!؟
اوضاع اقتصادی
جشنواره‌های سینمایی این روزها برای سازمان‌ها و نهادهای مختلف تبدیل به کالایی لوکس شده است. هر ارگان و نهادی سعی می‌کند مازاد بودجه‌اش را صرف برگزاری یک جشنواره سینمایی کند تا شاید رزومه‌ای برای برخی مدیران شود، عده‌ای هم از کنار جشنواره نانی ببرند یا فضایی عوض کنند.
شب گذشته وزیر بهداشت در اختتامیه سومین جشنواره سلامت در صحبت‌هایش اشاره کرد: «برگزاری سومین جشنواره سلامت، در شرایط حال کشورمان بسیار دشوار بوده است». به راستی در این اوضاع ویژه اقتصادی، لزوم برگزاری جشنواره فیلم سلامت چیست؟ آیا بودجه این جشنواره نمی‌توانست به شیوه‌های بهتر و حتی ارزان‌تر برای تقویت فرهنگ سلامت و بالابردن آگاهی مردم هزینه شود؟!
