«نیما» دست از سرم بر نمی‌دارد

شنیده‌ایم در مجموعه «دستت را به من بده»، یک نقش محوری و جدی بازی می‌کنید. چطور شد از فضای کمدی خندوانه خارج شدید و به این نقش تن دادید؟

در این مجموعه نقش امیر را به عهده دارم که یک پسر امروزی و کاملاً معمولی است. او همان آرمان‌های جوانان امروزی را دارد که فضای ویژه‌ای را در ذهنشان ترسیم می‌کنند. به هر حال من دوست داشتم بازی کنم، اما دلم می‌خواست با یک کارگردان خوب آغاز کنم که بازی در این سریال نصیبم شد.

شما اشاره کردید نقش تان در این مجموعه معمولی است. پس چطور شما را وسوسه کرد؟

کار با آقای عسگرپور من را ترغیب کرد. اولین سریالی است که قبول کردم. تا امروز پیشنهادهای مختلفی داشتم، اما نمی‌پذیرفتم. تا این که بازی در مجموعه دستت را به من بده را قبول کردم.

چرا برای اولین همکاری عسگرپور را انتخاب کردید؟

هدفم این بود با یک کارگردان خوب کار کنم. آقای عسگرپور کارگردان شناخته شده‌ای است که خیلی خوب مخاطب را می‌شناسد و ماحصل کارهایش عالی است. ضمن این که برایش کیفیت اهمیت زیادی دارد. به همین دلیل خروجی آثارش خوش ساخت است.

این که قرار بود از حال و هوای طنز برنامه «خندوانه» خارج شوید و در قالب یک نقش جدی بروید، برایتان سخت نبود؟

من دوست دارم نقش بازی کنم. برایم طنز و جدی فرقی ندارد. ایفای نقش‌های پیچیده و سخت، کار بازیگر را راحت تر می‌کند، زیرا چنین نقش‌هایی ویژگی‌هایی دارد که بازیگر می‌تواند روی آنها تمرکز بیشتری داشته باشد و به اشکال مختلف اجرا کند، اما اگر قرار باشد نقش یک جوان معمولی را بازی کنم، مسلماً کار من به عنوان بازیگر سخت‌تر می‌شود، زیرا ویژگی‌ای ندارد که آن را بپرورانم و آب و رنگ بدهم. «امیر» سریال دستت را به من بده هم جزو کاراکترهای معمولی است و همین کار من را سخت می‌کرد.

همکاری با عسگرپور برایتان چه تجربه‌ای به همراه داشته است؟

واقعا کارگردان بی‌نظیری است. او باهوش و انرژی مثبت است. خوشحالم از این همکاری. راستش رامبد جوان من را بد عادت کرده و هر وقت به من پیشنهادی می‌شد، نمی‌پذیرفتم. البته رامبد هم به من می‌گفت می‌توانم با گروه‌های دیگر هم کار کنم، اما دلم به آن گروه‌ها نبود. من واقعاً رامبد را دوست دارم و خارج از همکاری که با هم داریم، حس‌ام به او برادرانه است. مثل یک خانواده می‌مانیم. زمان‌هایی که درگیر کار می‌شوم، واقعاً دلم برایش تنگ می‌شود.

بازیگر نقش مقابل شما در این مجموعه، امین تارخ است. بازی در کنار یک پیشکسوت چطور است؟

جذاب است. آقای تارخ استاد بازیگری است و بازیگران بسیاری را آموزش داده که مدیون زحمات او هستند. برایم افتخار است کنار او بازی کنم.

از بازی‌تان در این مجموعه راضی هستید؟

من همیشه ناراضی‌ام، اما آقای عسگرپور و خانم رنگرزان دستیار او معتقدند بازی‌ام خوب است. گرچه نقش امیر خیلی جای بامزه بودن نداشت، اما در بخش‌هایی سعی کردم دلبری‌هایی که لازم باشد را در آن بگنجانم.

بیشتر علاقه‌مند هستید در مواجهه با مردم، شما را با نقش‌های طنز بشناسند یا نقش‌های جدی؟

(با خنده) بیشتر دوست دارم مردم اسم و فامیلم را درست بگویند!

من به عنوان مخاطب نام تان را درست گفتم.

بله. شما لطف دارید.

مگر شما را در خیابان به نام آقای شعبان‌نژاد نمی‌شناسند؟

نه، به نام کاراکترهای طنز در مجموعه خندوانه صدایم می‌کنند. در حالی که من فامیلم را دوست دارم. راحت هم است، اما نمی‌دانم چرا درست ادا نمی‌شود. باید تاکید کنم کمدی کار کردن سخت است، ولی اهالی حرفه ما و مننتقدان، منش کسی که کار کمدی می‌کند را گاهی پایین می‌دانند و این من را ناراحت می‌کند.

یعنی به نظرشان سطح کمدی پایین است؟

سطح اش را پایین می‌آورند. در حالی که هیچ‌جا این طور نیست. وودی آلن در غرب هیرو (قهرمان) است یا بزرگ‌تر از چارلی چاپلین مگر داریم؟ گرچه من به عنوان یک جوان در کار کمدی خندوانه به مردم معرفی شدم، اما سعی کردم کمدی‌ام دم‌دستی و مصرفی نباشد. نمی‌خواستم صرفا به چشم مردم بازیگری باشم که بامزه است و مردم را خوشحال می‌کند.بازی در کار کمدی جسم فرد بازیگر را تغییر می‌دهد. به عنوان مثال بازیگر قوز درمی‌آورد و... علاوه بر آن دنیای کمدی گسترده است. البته منظورم این نیست که دوست دارم فقط کمدی بازی کنم، بلکه از دید من هیچ چیز جدی نیست و بستری در برنامه خندوانه برای من ایجاد شد که در فضای کمدی قرار بگیرم.
ضمن این‌که مردم از بازیگر کمدی انتظار دارند هر زمان در خیابان او را می‌بینند، بخندند.
در حالی که من آدمی جدی هستم و گاهی هم در زندگی شخصی‌ام تلخم! دنیای کمدی هم گسترده است.