کاهشی بودن روند فقر در مناطق روستایی ایران طی سال‌های برنامه اول تا پنجم توسعه

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از روابط عمومی مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی؛ این کاهش به منزله کاهش وسعت و شدت فقر چندبعدی در طی سال‌های 1370-1393 در مناطق روستایی ایران بوده است.
 
دفتر مطالعات اقتصادی مرکز پژوهش های مجلس شورای اسلامی طی گزارشی با عنوان «اندازه‌گیری فقر چندبعدی در ایران و نگاهی به تجارب جهانی کاهش فقر» به بررسی مقوله فقر در ایران پرداخته است.

این گزارش با بیان اینکه چندین سال است که روش‌های سنتی و تک‌شاخصی در محاسبه فقر، جای خود را به ادبیات فقر چندبعدی داده است می‌افزاید؛ اولاً ابعاد متعددی از فقر و محرومیت از امکانات را در نظر می‌گیرد و ثانیاً دو عنصر میزان فراگیری و شدت فقر را نیز همزمان لحاظ می‌کند.

در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس با استفاده از روش آلکیر و فوستر، شاخص فقر چندبعدی در ایران طی سال‌های برنامه اول تا پنجم توسعه محاسبه شده است که براساس آن می‌توان نتیجه گرفت که روند این شاخص در مناطق روستایی ایران در طی سال‌های مورد بررسی کاهشی بوده و از 0/0453 در سال 1370 به 0/4660 در سال 1393 رسیده است که بیش از 80 درصد کاهش طی این سال‌ها را نشان می‌دهد. این کاهش به منزله کاهش وسعت و شدت فقر چندبعدی در طی سال‌های 1370-1393 در مناطق روستایی است.

همچنین می‌توان نتیجه گرفت که درخصوص مناطق شهری ایران،‌ این شاخص تا سال 1373 روندی صعودی داشته و از 0/1332 در سال 1370 به 0/1895 در سال 1373 رسیده که بالاترین میزان طی این دوره است.

همچنین طی این گزارش بعد از کاهش در سال 1374 تا سال 1387 روند تقریباً یکنواختی را طی می‌کند، اما از سال 1387 به بعد به‌طور متوسط صعودی بوده به‌طوری‌که تا سال 1393 به عدد 0/1242 می‌رسد. که علت آن می‌تواند تورم‌های بالا، رکود اواخر دهه 1380 و بروز تحریم‌ها در اوایل دهه 1390 باشد.

در بخش پایانی گزارش با نگاهی به تجارب سیاستگذاری کشورهایی مانند هند، چین، بنگلادش، اتیوپی و برزیل، توصیه‌هایی برای تدوین برنامه جامع و زمانمند کاهش فقر با تقسیم کار روشن نهادی ارائه شده است که با توجه به هدفگذاری دولت دوازدهم برای رفع فقر مطلق می‌تواند راهگشا باشد.