ایرانی که نه درگیر جنگ است نه درگیر ترور و عملیات تروریستی. ایران امروز یکی از امن‌ترین کشورهای جهان در دل منطقه ناامن خاورمیانه است. در این کشور امن اما روزانه 43 نفر تنها و تنها در حوادث رانندگی جان می‌دهند.
این آماری است که رییس پلیس راهنمایی و رانندگی کشور ارائه داده است. آمار فاجعه بار است. مرگ 43 نفر در یک روز به خاطر تصادف یعنی کشته شدن 301 ایرانی در یک هفته، هزار و 290 نفر در یک ماه و 15 هزار و 695 نفر در یک سال.
این آمار بالاتر از تمام جنگ‌ها و خونریزی‌های جهانی است. معلوم نیست ما ایرانی‌ها با خود چه می‌کنیم.
مرگ در رانندگی در ایران تبدیل به یک بحران اساسی شده است. شوخی نیست روزانه در سراسر کشور 43 نفر به دلیل تصادف کشته می‌شوند.
حدود 70 درصد این تصادف‌ها عامل انسانی دارد. معلوم نیست این فرمان خودرو چه رازی در خود دارد که وقتی به دست ایرانی‌ها می‌چسبد تبدیل به شیطانی می‌شود که انسان را به مرگ نزدیک می‌کند.
بسیاری از ما می‌دانیم که پراید و خیلی دیگر از خودروهای موجود در بازار چندان امن نیستند. این معنا را می‌دانیم اما فرمان به دست می‌گیریم، پا را روی گاز می‌گذاریم و دل به جاده و اتوبان می‌زنیم.
سرعت بالا، خواب آلودگی، سبقت غیر مجاز و... عاملان اصلی مرگ و میر در تصادف‌هاست. همه ما می‌دانیم این‌ها عامل تصادف است اما سرعت می‌رویم، سبقت غیر مجاز می‌گیرم و وقتی خواب در حال بردن ماست، همچنان رانندگی می‌کنیم.
کسانی که می‌خواهند بمیرند خودکشی می‌کنند یعنی می‌دانند که بعد از عمل خودکشی دیگر نفس نخواهند کشید. در رانندگی هم همین است کسانی که در جاده‌های ایران سرعت می‌روند می‌دانند حادثه هر لحظه در کمین آنهاست اما باز می‌روند و می‌روند تا جایی که آمار مرگ در تصادف می‌شود 43 نفر در روز.
راننده نه تنها خود را به کام مرگ می‌کشاند بلکه دیگران را هم با خود به دره مرگ می‌برد. چه بسیار کودکانی که فدای اشتباه و خود خواهی یک راننده شده‌اند.
مرگ، قطع نخاع و قطع عضو شدن دانش آموزان در چپ کردن اتوبوس را یادتان هست. راننده خوابش برد و آینده دختران با هزار آرزو به تلخی رسید.
باید فکری کرد. تمام جامعه از مردم و دستگاه‌های مسئول باید دست به کار شوند تا بحران مرگ در رانندگی به نقطه پایان خود برسد. نباید به همین سادگی در تصادف مردم به کام مرگ بروند.آموزش می‌تواند کمک بزرگی به کاهش تصادف‌ها در ایران کند. به ویژه به دانش آموزان در مدارس.
