۱۴ مرداد ۱۳۹۶ - ۱۲:۱۶
سازمان نظام پزشکی تصویب کرد
الزام پزشکان به ارائه خدمات استاندارد و باکیفیت به بیماران
"ارائه خدمات استاندارد و با کیفیت" از سوی شاغلان حرف مختلف پزشکی از جمله مواردی است که "راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی" مصوب شورای عالی سازمان نظام پزشکی بر آن تاکید دارد و کسب دانش روز و مطالعه مستمر و مداوم جهت بروز نگه داشتن توانایی علمی و عملی از سوی جامعه پزشکان را ضروری و الزامی دانسته است.
به گزارش ایران اکونومیست؛ راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای اعضای سازمان نظام پزشکی کشور چندی پیش از سوی این سازمان رونمایی شد تا بتواند دستورالعمل و برنامه‌ای برای آشنایی پزشکان با پیچ‌وخم‌های اخلاق حرفه‌ای باشد که البته رعایت آن الزام‌آور بوده و تخطی از آن مشمول مجازات‌های انتظامی است.
در بخشی از راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی، به چگونگی ارائه خدمات استاندارد و با کیفیت اشاره شده است؛ به طوریکه در ماده یک این راهنما اعلام شده اعضا مکلف هستند که حداکثر تلاش ممکن را در حدود وظایف قانونی و حرفه‌ای و امکانات در دسترس برای ارائه بهترین خدمات سلامت به بیماران خود بکار گیرند.
همچنین طبق ماده دو این دستورالعمل، در مواردی که اعضا متوجه می‌شوند که برای شروع یا ادامه روند ارائه خدمات سلامت، صلاحیت علمی و عملی لازم را ندارند، باید از مشاوره سایر همکاران استفاده کنند و یا بیمار را به موسسه یا حرفه‌مند واجد صلاحیت ارجاع دهند. در ماده سوم آن نیز گفته شده که در مواردی که جان بیمار در اثر یک فوریت پزشکی در خطر جدی و قریب‌الوقوع است؛ اعضا موظفند حداکثر تلاش خود را برای پایداری وضعیت بیمار همزمان یا قبل از اقدام به مشاوره یا ارجاع بیمار انجام دهند.
ماده چهار راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی نیز بیان می‌کند که مراقبت‌های سلامت باید بر اساس روش‌های تشخیصی و درمانی مناسب، روزآمد و در دسترس و مبتنی بر شواهد علمی و دانش پزشکی روز به همه بیماران ارائه شوند و در ادامه این مطلب در ماده پنج این راهنما تاکید شده که لازم است اعضا نسبت به کسب دانش روز و مطالعه مستمر و مداوم برای بروز نگه داشتن توانایی علمی و عملی خود اقدام کنند. بر این اساس شرکت در دوره‌های بازآموزی رسمی و کسب امتیازات لازم برای تمدید رسمی پروانه فعالیت، به تنهایی بسنده نبوده و دلیل کافی برای نشان دادن کسب دانش و مهارت لازم نیست.
در این راهنما بر لزوم به کارگیری راهنماهای بالینی مصوب مراجع رسمی نیز تاکید شده است. به طوریکه در ماده ششم آن اعلام شده در مواردی که راهنماهای بالینی مصوب مراجع رسمی مانند وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان نظام پزشکی وجود دارد، لازم است اعضای سازمان حتی‌المقدور به این دستورالعمل‌ها پایبند بمانند. ماده هفتم نیز در تکمیل این موضوع گفته است در مواردی که به هر دلیلی عمل به راهنماهای بالینی مقدور نیست، لازم است موضوع با ذکر دلیل به مرجع مذکور یا کمیته اخلاق بیمارستان یا نظام پزشکی محل گزارش شود. در چنین مواردی بیماران نباید از مداخلات پزشکی فوری یا ضروری محروم شوند. بر اساس ماده هشتم این راهنما در مواردی که راهنمای بالینی مصوبی وجود ندارد، تمامی اقدامات پزشکی لازم است بر مبنای مرجع علمی مورد تایید انجمن علمی یا بورد تخصصی مربوطه باشد.
طبق ماده نهم هم ارائه هر گونه خدمت خارج از راهنماهای بالینی مصوب، مراجع علمی مورد تایید و یا عرف تخصصی؛ تحت هر عنوانی و نیز ارجاع به افراد و مراکز غیر معتبر توسط اعضای سازمان ممنوع است. روشن است در صورتی که طی پژوهش‌های استاندارد ایمنی و موثر بودن هر ادعای درمانی به اثبات برسد، این موارد به عنوان بخشی از علم پزشکی روز خواهد بود.
در ماده دهم راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی گفته شده که صرف داشتن مدرک تحصیلی پزشکی یا سایر مدارک حرفه‌ای مربوطه در هر مقطع، موجه‌کننده انجام هر نوع مداخله پزشکی نیست. بنابراین اعضای سازمان تنها در حیطه‌هایی که آموزش رسمی را دریافت و مهارت علمی و عملی لازم را کسب کرده‌اند، مجاز به اقدام در جهت درمان بیماران هستند. آموزش‌های قابل قبول نیز شامل کلیه مواردی است که گواهینامه آن توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و یا سازمان نظام پزشکی صادر یا تایید شده باشد.
در بخشی از راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی، به چگونگی ارائه خدمات استاندارد و با کیفیت اشاره شده است؛ به طوریکه در ماده یک این راهنما اعلام شده اعضا مکلف هستند که حداکثر تلاش ممکن را در حدود وظایف قانونی و حرفه‌ای و امکانات در دسترس برای ارائه بهترین خدمات سلامت به بیماران خود بکار گیرند.
همچنین طبق ماده دو این دستورالعمل، در مواردی که اعضا متوجه می‌شوند که برای شروع یا ادامه روند ارائه خدمات سلامت، صلاحیت علمی و عملی لازم را ندارند، باید از مشاوره سایر همکاران استفاده کنند و یا بیمار را به موسسه یا حرفه‌مند واجد صلاحیت ارجاع دهند. در ماده سوم آن نیز گفته شده که در مواردی که جان بیمار در اثر یک فوریت پزشکی در خطر جدی و قریب‌الوقوع است؛ اعضا موظفند حداکثر تلاش خود را برای پایداری وضعیت بیمار همزمان یا قبل از اقدام به مشاوره یا ارجاع بیمار انجام دهند.
ماده چهار راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی نیز بیان می‌کند که مراقبت‌های سلامت باید بر اساس روش‌های تشخیصی و درمانی مناسب، روزآمد و در دسترس و مبتنی بر شواهد علمی و دانش پزشکی روز به همه بیماران ارائه شوند و در ادامه این مطلب در ماده پنج این راهنما تاکید شده که لازم است اعضا نسبت به کسب دانش روز و مطالعه مستمر و مداوم برای بروز نگه داشتن توانایی علمی و عملی خود اقدام کنند. بر این اساس شرکت در دوره‌های بازآموزی رسمی و کسب امتیازات لازم برای تمدید رسمی پروانه فعالیت، به تنهایی بسنده نبوده و دلیل کافی برای نشان دادن کسب دانش و مهارت لازم نیست.
در این راهنما بر لزوم به کارگیری راهنماهای بالینی مصوب مراجع رسمی نیز تاکید شده است. به طوریکه در ماده ششم آن اعلام شده در مواردی که راهنماهای بالینی مصوب مراجع رسمی مانند وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان نظام پزشکی وجود دارد، لازم است اعضای سازمان حتی‌المقدور به این دستورالعمل‌ها پایبند بمانند. ماده هفتم نیز در تکمیل این موضوع گفته است در مواردی که به هر دلیلی عمل به راهنماهای بالینی مقدور نیست، لازم است موضوع با ذکر دلیل به مرجع مذکور یا کمیته اخلاق بیمارستان یا نظام پزشکی محل گزارش شود. در چنین مواردی بیماران نباید از مداخلات پزشکی فوری یا ضروری محروم شوند. بر اساس ماده هشتم این راهنما در مواردی که راهنمای بالینی مصوبی وجود ندارد، تمامی اقدامات پزشکی لازم است بر مبنای مرجع علمی مورد تایید انجمن علمی یا بورد تخصصی مربوطه باشد.
طبق ماده نهم هم ارائه هر گونه خدمت خارج از راهنماهای بالینی مصوب، مراجع علمی مورد تایید و یا عرف تخصصی؛ تحت هر عنوانی و نیز ارجاع به افراد و مراکز غیر معتبر توسط اعضای سازمان ممنوع است. روشن است در صورتی که طی پژوهش‌های استاندارد ایمنی و موثر بودن هر ادعای درمانی به اثبات برسد، این موارد به عنوان بخشی از علم پزشکی روز خواهد بود.
در ماده دهم راهنمای عمومی اخلاق حرفه‌ای پزشکی گفته شده که صرف داشتن مدرک تحصیلی پزشکی یا سایر مدارک حرفه‌ای مربوطه در هر مقطع، موجه‌کننده انجام هر نوع مداخله پزشکی نیست. بنابراین اعضای سازمان تنها در حیطه‌هایی که آموزش رسمی را دریافت و مهارت علمی و عملی لازم را کسب کرده‌اند، مجاز به اقدام در جهت درمان بیماران هستند. آموزش‌های قابل قبول نیز شامل کلیه مواردی است که گواهینامه آن توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و یا سازمان نظام پزشکی صادر یا تایید شده باشد.
گزارش خطا
آخرین اخبار