به گزارش ایران اکونومیست به نقل از اسپیس، مقامات "سازمان فضایی آمریکا"(ناسا) در بیانیه‌ای از گزینه‌های روی میز این سازمان برای اجرای ماموریت‌های اکتشافی مداری و حتی ورود به جو سیارات گازی اورانوس و نپتون خبر دادند.
ناسا در این بیانیه در رابطه با ضرورت انجام ماموریت در یکی از این دو سیاره که دارای قمرهای منحصر بفرد، میدان‌های مغناطیسی ویژه و حلقه‌های اختصاصی هستند، صحبت کرده است.
"مارک هافستادتر"( Mark Hofstadter) یکی از محققان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا گفت: مسائل زیادی وجود دارند که در رابطه با این سیارات کشف نشده‌اند، از جمله نحوه شکل‌گیری آنها و همچنین دلیل شکل قمرهای آنها در این ماموریت‌ها می‌توانند کشف شوند.
وی افزود: مجموعه‌ای از نظرات بنیادی درباره روند شکل‌گیری منظومه شمسی و سیارات آن وجود دارند اما بررسی تک‌تک سیارات می‌تواند جزئیات بیشتر و حقایق کشف‌نشده جدیدی را در اختیار ما قرار دهد.
پیش از این فضاپیمای "وویجر 2" (Voyager2) از این دو سیاره به ترتیب در سال‌های 1986 و 1989 تصویربرداری کرده است.
وویجر ۲ کاوشگر فضایی بی‌سرنشین میان‌سیاره‌ای است که در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ در قالب برنامه وویجر برای مطالعهٔ سیاره‌های خارجی منظومهٔ شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده‌است.
این کاوشگر ۷۲۲۲ کیلوگرمی تا تاریخ ۲۲ ژوئن ۲۰۱۷ به مدت ۳۹ سال، ۱۰ ماه و ۲۲ روز در مأموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه می‌دهد.
گرچه وویجر ۲ شانزده روز پیش از وویجر ۱ به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت (که در نهایت پرواز کناری اورانوس - نپتون را ممکن می‌ساخت) توسط همتای خود پشت سر گذاشته شد. وویجر ۲ با فاصلهٔ ۱۰۲/۷ واحد نجومی از خورشید (۳٬۱۵۰ میلیون کیلومتر) در تاریخ ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۳ به‌همراه "وویجر ۱"، "پایونیر ۱۰ و 11"(Pioneer 10 & 11) از دورترین ساخته‌های دست بشر در فضا محسوب می‌شود.
بررسی‌های انجام شده بر روی این دو سیاره نشان می‌دهد که در سطوح پایین‌تر از ابرهای هر دو سیاره اقیانوس‌های مایع وجود دارد که ساختار متفاوتی نسبت به مشتری و زحل دارند.
این غول‌های یخی میدان‌های مغناطیسی ویژه‌ای دارند که روند حرکت قمرهایشان را نیز تحت تاثیر قرار می‌دهند.
طرح ناسا برای این ماموریت‌ها در یک گزارش 529 صفحه‌ای در سایت این سازمان منتشر شده است.
