لطفاً پاکت پفک‌هایتان را زمین بگذارید

امروز دو حادثه در دو جای تهران اتفاق افتاد که از همان لحظات نخست ایرانیان را به تعقیب واداشت. اغلب مردم دنبال خبر موثق و معتبر بودند و هستند و تعدادی هم در پی مدیریت خبری حادثه. برخی از این مدیریت‌کنندگان به اقتضای حرفۀ خود به این کار اقدام کردند؛ یعنی رسانه‌ها و خبرنگاران مستقل. و تعداد بسیار اندکی از مسئولان مربوط هم تاکنون نشان داده‌اند که امر اطلاع‌رسانی برایشان مهم است. منتها تعداد بسیار اندکی. گویی متولیان ما برای برخورد رسانه‌ای با حوادثی از این دست آموزش ندیده‌اند و واقعاً نمی-دانند چه اقداماتی باید انجام دهند. و شاید گمان می‌کنند اگر در این زمینه محتوایی تولید نکنند، هیچ تصویری از این حادثه در ذهن عموم مخاطبان، یعنی جامعۀ نگران ایران، شکل نخواهد گرفت. این در حالی است که بی‌تردید منابع غیرمعتبر، و گاه مغرض و شاید همدست با حادثه‌آفرینان، به ارائۀ این تصویر و مهندسی اذهان عمومی خواهد پرداخت.
از سوی دیگر، رسانه‌های رسمی هم بیش از حد انتظار غیرفعال عمل کرده‌اند و نشان نمی‌دهند که در مدار خبر قرار دارند؛ چه رسد به این که در محور آن باشند. این در حالی است که وظیفۀ آنان در این زمینه از همۀ رسانه‌ها بیشتر است و امکانات مادی و ارتباطی آنها برای تولید خبر هم با رسانه‌های دیگر قابل مقایسه نیست. ظاهراً دولتی بودن، فقط صنعت و اقتصاد را از حرکت درست و طبیعی باز نداشته؛ بلکه رسانه‌های ما را هم قفل کرده است. طولانی و زمان‌بر بودنِ پروسۀ تصمیم‌گیری و تعدد مراجع موثر و تصمیم‌گیر، عملاً، صدا و سیما را از گرفتن تصمیم درست و سریع بازداشته است. از سوی دیگر، معمولاً مدیران در این سازمان‌ها بابت انجام درست کاری تشویق نمی‌شوند؛ اما بابت کوچکترین خطایی ممکن است توبیخشان عبارت باشد از دست دادن صندلی مدیریت، اعتبار شغلی و حرفه‌ای و شاید مختل شدن معاش. بنا بر این، کمتر مدیری حاضر می‌شود خود را بابت انجام کاری که ضروری می داند به خطر بیندازد.