در فیلم قبلی بهنام بهزادی "تنها دو بار زندگی می کنیم" که فیلم محبوب بسیاری از ماست، شخصیتی به نام شهرزاد وجود داشت که با نیروی امیدواری و خوش بینی رویایی اش مرد از خود بریده و به انتها رسیده فیلم را از خودویرانگری نجات می داد.
فیلم "قاعده تصادف" با تصویری از همان دخترک شورانگیز شروع می شود که همه نشانه های آشنای او را دارد اما این بار بجای زندگی در جزیره ای باشکوه درباره خودکشی با دیگران حرف می زند. معلوم نیست در این چند سالی که از فیلم قبلی بهزادی می گذرد، چقدر دنیا تیره تر و یأس آورتر شده است که شهرزاد اثیری ما نیز دیگر نمی تواند با رویاها و گوی های شیشه ای جادویی و جزیره دست نیافتنی اش کسی را به دوست داشتن زندگی امیدوار کند.
حالا او هم یکی از همان آدمهای سرخورده و شکست خورده ای است که نه تنها چشم اندازی از آینده در دنیایی بهتر و دوست داشتنی تر ندارد که حتی برای رفتن به خارج از ایران برای شرکت در جشنواره تئاتر نیز به او اجازه خروج نمی دهند و همه راهها برایش به بن بست ختم می شود.
آن سکانس پلان های طولانی در مکان بسته و محدود که مدام دوربین روی دست با لرزش و ناآرامی میان شخصیتها حرکت می کند و نگاه ما را از سوی یکی به دیگری می کشاند، جمعی را برایمان تداعی می کند که هر چقدر بیشتر تلاش می کنند و انرژی می گذارند، به جایی نمی رسند و پیش نمی روند و درنهایت متوقف می شوند.
تنها تکیه گاه امید و آرامش می تواند همین جمع دوستانه ای باشد که بخاطر یکی از خودشان از منافع شخصی شان می گذرند و پشت به آرزوهایشان می کنند. اما از کجا معلوم که چند سال بعد در فیلمی دیگر همین جمع نفوذناپذیر باز هم پای رفاقتشان بایستند و به هم خیانت نکنند! کدام یک از ما باور می کردیم که کسی بتواند جلوی اوج گرفتن رویاهای شهرزاد را بگیرد؟ پس بعید نیست همین دوستانی که به پای رفیقشان ماندند، یک روز او را جا بگذارند و بروند.
اگر فیلم "تنها دو بار زندگی می کنیم" با همه تیرگی و تلخی اش به جاده ای بی انتها در دل کوههای برفی تمام می شد که به روستای زندگی بخش "لیو" می رسید، این بار فیلم با بسته شدن در مکانی تمام می شود که امید و آرزو و انرژی یک جمع را در خود حبس کرده است.
با این وجود بهزادی همه تلخی و اندوه و بدبینی جاری در داستانش را پشت لحنی سرخوشانه و شوخ و شنگ و باطراوت پنهان می کند اما نه تنها لحظه های شاد و خوش و صمیمی فیلم مخاطب را به سبکی و رهایی نمی رساند، بلکه همه شور و انرژی سرکوب شده جوانها را در وجود تماشاگر تلنبار می کند. طوری که بعد از تماشای فیلم احساس می کنیم که چقدر قلبمان سنگین شده است و نیاز به تنفس در هوای آزاد داریم.
در لحظاتی از فیلم گهگاه همان جوان بذله گو و بانمک که همه را سرحال می آورد، دست به سازش می برد و همه نفس حبس شده و گرفته اش را در فلوتش می دمید. انگار می دانست که ما چقدر به آن موسیقی خوب و به موقع برای خالی شدن احتیاج داریم.
هرچند فیلم "قاعده تصادف" به دلیل برخورداری از نشانه های آشنایی که از فیلم قبلی بهزادی وارد آن شده اند، "تنها دو بار زندگی می کنیم" را به یادمان می آورد اما اساسا مسیر متفاوتی را نسبت به آن در پیش می گیرد و راه خودش را می رود و نشان می دهد که تجربه درخشان قبلی بهزادی یک تصادف نبوده و قابل تداوم و تکامل است.
