بر طبق روایتی از امام جعفر صادق (ع) دو عامل گناه و نیکوکاری در کاهش و
افزایش عمر آدمی تاثیر بسزایی خواهند داشت. ایشان در ضمن این روایت می
فرمايند:
منْ يَمُوتُ بِالذُّنوبِ أَكْثَرُ مِمَّنْ يَمُوتُ بِالآجالِ وَ مَنْ يَعِيشُ بِالإِحْسانِ أَكْثَرُ مِمَّنْ يَعِيشُ بِالأَعمارِ (1)
«آنها كه بر اثر گناه می ميرند از آنها كه با مرگ طبيعى از دنيا
می روند بيشترند، و آنها كه بر اثر نيكوكارى عمر می کنند از آنها كه با عمر
طبيعى زندگى می نمايند زيادترند!»
شرح كوتاه:
امروزه ثابت شده است كه منشاء بخش قابل توجهى از بيماری هاى جسمى،
عوامل روحى و معنوى هستند و يكى از مهمترين این عوامل فشارهاى شديدى است
كه از ناحيه وجدان (به سبب انجام گناه) بر روح آدمى وارد می شود. انسان
گناهكار در دادگاه وجدان محاكمه شده، با مجازات هاى دردناك معنوى مواجه می
گردد و عكس العمل آن در جسم و جان و حتى مرگ و ميرها آشكار می گردد. به
عكس، افراد نيكوكار از درونِ وجدان خود تشويق می شوند و همين تشويق معنوى
نيرو و نشاط تازه اى به آن ها می بخشد، در حالی که به طول عمر آن ها نیز
افزوده می شود. نتیجه آنکه؛ گناه عمر آدمی را كوتاه، و كار حسنه و نيك آن
را طولانى می سازد.
پی‌نوشت:
(1) امالي طوسي، ص: 305
