مدیر هفته منتقدان جشنواره فیلم ونیز معتقد است: در ایران پتانسیل و انرژی خوبی برای فیلمسازی وجود دارد اما مشکل اینجاست که فیلمسازان بدانند چطور از این انرژی باید استفاده کنند.
کد خبر: ۱۳۷۳۲۰
به گزارش ایران اکونومیست؛ جیونا ناتزارو که در دهمین جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت حضور داشت و قبلا هم برای این رویداد به ایران سفر کرده بود،بیان کرد: شرکت در این جشنواره یک موقعیت خاص برای من بود تا با فیلمسازان و مدیر برنامه‌های ایرانی آشنا شوم. هرچند در طول این سال‌ها فیلم‌های بیشتر بزرگان سینمای ایران را دیده‌ام، اما در چند سال اخیر آثار مستندی از ایران تماشا کردم که برایم جالب بودند.
وی که برنامه‌ریز فستیوال سوئیس نیز هست، اضافه کرد: البته بین دو گونه سینمایی مستند و داستانی به طور کلی تفاوتی نمی‌بینم چون به نظرم سینما، سینماست. فیلمساز از چشم خود یک اثر را می‌بیند و وقتی دوربین را به سمتی می‌چرخاند، حتما یک نگاه جدید وجود دارد، به همین دلیل حتی وقتی فیلمی خوب نیست هم می‌توان حداقل در آن نگاه تازه‌ای پیدا کرد.
ناتزارو درباره تاثیر حضورش در جشنواره مستند حقیقت اظهار کرد: من در اینجا هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم، چون این فیلمسازان ایرانی هستند که باید خودشان کاری انجام دهند. ما اگر به اندازه کافی باهوش باشیم متوجه می‌شویم که آن‌ها چه می‌کنند و طبق برنامه‌ریزی خود آثار آن‌ها را انتخاب می‌کنیم. البته این را هم باید تاکید کنم که گاهی برنامه‌ریزان فقط روی سلیقه خود کار می‌کنند و همین باعث می‌شود فیلمسازان فکر کنند باید تغییر فرم دهند تا به یک ایده خاصی که یک فستیوال مشخص بر آن تأکید دارد، برسند.
او ادامه داد: نکته مهمی که در جشنواره امسال سینما حقیقت متوجه شدم این است که اینجا انرژی خوبی وجود دارد و مشکل این است که بدانیم چطور باید از این انرژی استفاده شود. فیلمسازان ایرانی باید بدانند که می‌خواهند با این انرژی چه کاری انجام دهند.
وی تاکید کرد: برای من به عنوان یک برنامه‌ریز و مدیر سینمایی، ایران پتانسیل خیلی خوبی برای فیلمسازی دارد، اما در نهایت مهم این است که فیلمسازان ایرانی خودشان بدانند قصد دارند در چه مسیری کار را دنبال کنند.
ناتزارو که از حضور در تهران لذت برده بود، همچنین گفت: من در انتهای سفر به ایران مهمترین چیزی که از این کشور با خود می‌برم آدم‌هایی هستند که در این شهر دیدم و الان احساس می‌کنم مردم تهران در قلب من هستند. شاید حرفم به نظر کمی غیرقابل باور باشد، اما واقعا چنین احساسی دارم. در این شهر انسان‌هایی فوق‌العاده، شجاع و خلاق دیدم که دنبال دیدگاه‌های جدید هستند و در کنار فیلم‌هایی که نتوانستم ببینم و صاحبان‌شان در اختیار من گذاشتند تا برای تماشا ببرم، مهمترین چیزی که با خود خواهم برد همین برداشتی است که از مردم این شهر پیدا کرده‌ام.
