به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، در سال های اخیر، توجه فراوانی به تهیه نانوذرات به عنوان حامل هایی برای دارورسانی شده است؛ حامل های نانویی با تغییرات خواص انتقالی دارو سبب بهبود عملکرد دارو و کاهش عوارض جانبی آن می شوند.
در ساخت این نانوذرات، از مواد مختلفی مانند پلیمرها، ذرات فلزی، لیپیدها و دیگر مواد استفاده می شود که بسته به روش تولید آنها می توان شکل و اندازه متفاوتی از ذرات تولید کرد.
سیستم های دارورسانی مبتنی بر حامل های نانویی اکنون در بازار دارویی جهان وارد شده اند و استفاده از آنها در دارورسانی رو به افزایش است.
دکتر بیژن ملائکه ضمن اشاره به ترکیب 7-اتیل-10 هیدروکسی کامپتوتسین (SN38) به عنوان یک داروی بالقوه ضدسرطان مؤثر در درمان انواع تومورهای بدخیم گفت: امکان استفاده بالقوه این دارو در درمان انواع تومورهای ریه، معده، دهانه رحم و تخمدان وجود دارد؛ این دارو، 100 تا یک هزار برابر نسبت به داروی ایرینوتکان مؤثرتر است. به دلیل محلولیت پایین داروی SN38 در آب و حلال های قابل قبول در داروسازی، در این مطالعه، نانوذرات لیپیدی جامد حاوی SN38 به منظور تزریق وریدی داروی مذکور تهیه شده است.
استفاده از این نانوحامل ها در درمان تومورهای سرطانی موجب افزایش کارایی درمانی و کاهش اثرات جانبی داروی ضدسرطان می شود.
وی در خصوص نقش فناوری نانو در این طرح اظهار کرد: استفاده از نانوذرات با اندازه کمتر از 200 نانومتر، امکان تجمع هرچه بیشتر دارو را در محل تومور فراهم آورده و موجب افزایش بازدهی دارو می شود. همچنین این موضوع سبب می شود اثرات مخرب داروی ضدسرطان بر بافت سالم اطراف تومور کاهش یابد.
این تحقیقات حاصل تلاش های دکتر بیژن ملائکه و دکتر محمودرضا جعفری از اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد، دکتر اسما محمودی رزیدنت نانوفناوری دارویی دانشگاه علوم پزشکی مشهد و دکتر نوید مصلایی دانش آموخته دانشگاه علوم پزشکی مشهد است.
نتایج این تحقیق در نشریه European Journal of Pharmaceutics and Biopharmaceutics به چاپ رسیده است.
