تسریع در بهبود زخم با استفاده از نانو پانسمان

به گزارش ایران اکونومیست به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، سایر کاربرد های این نانوکامپوزیت در مهندسی بافت پوست، دارورسانی کنترل شده از طریق پوست انسان و در نهایت پوست مصنوعی است.
یکی از علل اصلی مرگ و میر انسان ها، خونریزی های شدید در تصادفات و جراحی های داخلی است. برای بند آوردن خونریزی از روش های گوناگونی از جمله بخیه استفاده می شود. در این روش ها سرعت عمل حرف اول را می زند. بدین جهت در پزشکی نیاز مبرمی به تولید نوار زخم بندهای از پیش آماده و سازگار با بدن که بتواند در اتاق اورژانس به سرعت به کار گرفته شود و جان مجروحان را نجات دهد، دیده می شود. در دهه های اخیر تلاش های فراوانی جهت توسعه ی نانوالیاف بیوکامپوزیتی با هدف تولید داربست های مهندسی بافت، زخم بندی و دارورسانی انجام گرفته است.
دکتر عبدالرضا سیم چی ضمن اشاره به خواص مهم غشاهای نانولیفی، به تبیین اهداف طرح پرداخت و گفت: «تخلخل، ساختار، خواص مکانیکی و نرخ تخریب شیمیایی در محیط بدن غشاهای نانولیفی باید مورد توجه قرار گیرند. ازاین رو، هدف از انجام این طرح تولید زخم بندهای پیشرفته با خواص مطلوب و تولید پوست مصنوعی جایگزین پوست طبیعی بدن انسان بوده است.»
استفاده از این پوشش نانوکامپوزیتی به عنوان پانسمان زخم ها، سرعت بهبود زخم را در مقایسه با پانسمان های متداول سنتی افزایش می دهد.
به گفته ی سیم چی، با کاهش قطر الیاف در حد نانومتری، خواص مکانیکی و زیستی آن ها بهبود پیدا می کند، به طوری که خواص مکانیکی کامپوزیت با افزایش استحکام همراه می شود. حضور اکسید گرافن نیز به افزایش استحکام کمک شایانی می کند. همچنین به علت بهبود تراوایی و آب دوستی نمونه ها و ایجاد تخلخل های ریزتر در نمونه، خواص زیستی آن نیز بهبود می یابد.
در طرح حاضر ابتدا محلول پلیمری کیتوسان/سلولز باکتریایی با استفاده از یک دستگاه الکتروریسی، به نانوالیاف تبدیل شد. سپس پارامترهای فرایند الکتروریسی بهینه سازی شد. همچنین محلول پلیمری کیتوسان/سلولز باکتریایی حاوی مقادیر مختلفی از اکسید گرافن نیز الکتروریسی شد. در نهایت نمونه های تولیدی مشخصه یابی شده و از منظر مقاومت مکانیکی و تراوایی مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج آزمون های مکانیکی تنش کششی، مدول الاستیک و قابلیت تغییر طول را به ترتیب 25 تا 35 مگا پاسکال، 70 تا 100 مگاپاسکال و 20تا 30 درصد را نشان می دهند.
این تحقیقات حاصل تلاش های دکتر عبدالرضا سیم چی- عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف- مهندس امیر آذرنیا- دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه صنعتی شریف- مهندس نفیسه محمودی- دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه صنعتی شریف- و نیلوفر صلاحی- عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران- است. مجله ی Composites: Part A (جلد 85، سال 2016، صفحات 113 تا 122) به چاپ رسیده است.