سبک هایی برای درآمدزایی؛ خطری در کمین جوانان جویای نام

 سبک های رزمی شاکله بسیاری از فدراسیون هایی چون کاراته، فدراسیون ورزش های رزمی و کونگ فو را تشکیل می دهند و در واقع حیات این فدراسیون ها به سرنوشت سبک هایی گره خورده که به صورت قارچ گونه در این رشته ها در حال تکثیر هستند.
کارشناسان و آنهایی که در رشته های رزمی دستی بر آتش دارند به خوبی می دانند که اصل بسیاری از سبک ها برای در آمدزایی روسا و مسوولان آنها است که نوجوانان و جوانان جویای نام و بی اطلاع کشور را به سوی خود می کشند.
صرفا چند سال زندگی کردن در کشورهای شرق آسیا نمی تواند یک فرد را به استاد و متخصص یک رشته ورزشی خاص تبدیل کند اما متاسفانه این مساله به وضوح در ایران دیده می شود و سبک های فاقد ارزش و بی کیفیت هر روز در حال گسترش هستند.
چند صباحی است در وزارت ورزش و جوانان شورای ساماندهی سبک های رزمی راه اندازی شده و مسوولیت آن نیز بر عهده یکی از معاونت های اصلی وزارت ورزش است تا این شورا بتواند به شرایط نابسامان سبک های رزمی رسیدگی کند. با این حال، پرواضح است که کار چندانی از دست شورای ساماندهی برنمی آید.
بارها شاهد بوده ایم که سبک های ایرانی به بهانه حضور در مسابقات جهانی و آسیایی که از اهمیت و اعتبار بین المللی بالایی نیز برخوردار نیستند راهی کشورهای اروپایی شده اند اما در زمان بازگشت چندتن از اعضای این تیم ها، جلای وطن کرده و به ایران بازنگشته اند.
نمونه بارز این مساله را بارها در سبک های تحت پوشش یکی از فدراسیون های پرحاشیه شاهد بوده ایم که هر بار پناهنده شدن ورزشکاران این رشته از سوی مسوولان فدراسیون تکذیب شده است.
در جدیدترین اتفاق ناخوشایند، دو خواهر ایرانی که لباس کاراته برتن داشته اند در مسابقات رینگی حرفه ای MMA با حجاب در ارمنستان شرکت کرده و با شکست سنگین رینگ یا همان قفس توری مبارزه را ترک کرده اند.
محمود رشیدی رئیس فدراسیون ورزش های رزمی و سیدحسن طباطبایی سرپرست فدراسیون کاراته هر دو با اعلام اینکه حضور این دختران جوان مربوط به فدراسیون آنان نیست ، شرکت ورزشکاران ایرانی در پیکارهای MMA را غیر قانونی دانسته اند.
اما کسانی که کمی با رشته های رزمی آشنا باشند به خوبی متوجه می شوند که تینا و آرینا مافی از طریق کدام سبک راهی ارمنستان شده و در مسابقات حرفه ای رینگی با تحقیر و تبدیل شدن به سوژه شبکه های مجازی، مبارزه را به پایان رسانده اند.
رشد بی اساس سبک های رزمی که از دست مسوولان ورزش کشور خارج شده است، کم کم به چالشی بزرگ برای ورزش و جوانان تبدیل می شود. سبک هایی که نوجوانان و جوانان ایران را با هزینه چندین میلیونی خانواده ها راهی مسابقات می کنند، درحالیکه هزینه واقعی حضور در مسابقات بسیار کمتر از چیزی است که سبک ها از ورزشکاران دریافت می کنند و در نهایت یک مدال و یا حکم بی ارزش نصیب آنان می شود.
جای دارد مسوولان برخی از فدراسیون های رزمی به جای شانه خالی کردن از زیر بار مسئولیت و تکذیب واقعیت ها کمی واقع بین باشند و برخی ضعف های خود و همکارانشان را برای حل این معضل بپذیرند.
در این میان البته نباید نقش وزارت ورزش را هم نادیده گرفت که می تواند با برقراری ثبات و آرامش در بدنه مدیریتی برخی از فدراسیون ها از مسیر انتخاب و بکار گماردن مدیرانی کاربلد و توانمند در کاستن از حواشی این رشته های ورزشی موثر باشد.