زبالههای الکترونیکی، از آن دست اصطلاحاتی است که خیلی در بین عموم رواج ندارد و همین نیز باعث شده تا مردم از خطراتی که این نوع زباله بر محیط زیست و در پی آن انسان خواهد گذاشت غافل بمانند.
ما در دورهای زندگی میکنیم که وسایل الکترونیکی از جمله تلویزیون، کامپیوتر و تلفن همراه بخش بزرگی از زندگی ما را در برگرفتهاند و زمانی که این دستگاهها خراب و از کار افتاده میشوند تبدیل به زباله شده که اگر از روشهای مناسب برای دفع این زبالهها استفاده نشود زندگی در کره زمین را تحت تأثیر قرار خواهد داد.
این وسایل الکترونیک حاوی انواع مواد خطرناک از جمله فلزات سنگین مانند سرب، کادیوم، جیوه و همچنین مواد شیمیایی سمی هستند. زمانی که این مواد در طبیعت آزاد میشوند مواد شیمیایی وارد آب، خاک و هوا شده که در نهایت نیز به بدن انسان ورود میکنند.
فرض کنید تلویزیون جدیدی خریداری کردید و حالا تلویزیون قدیمی خود را به کارخانه آن برای بازیافت شدن محصول ارسال میکنید اما متأسفانه اینطور نیست و اغلب برای استفاده از برخی فلزات مثل مس یا طلایی که در این دستگاهها استفاده شده آنها را میسوزانند. در این فرایند عناصری مثل هیدروکربن در هوا منتشر میشود که درنهایت توسط انسان یا حیوانات دیگری استنشاق میشود. این ذرات در خاک هم نفوذ میکنند و بهعنوان غذا توسط گیاه جذب میشوند. حیوانات گیاهان را میخورند و درنهایت این ذرات به غذای ما نیز وارد میشود.
اما همه چیز به اینجا ختم نمیشود. بعد از وارد شدن ذرات به آب و خاک، این ذرات وارد آبهای زیرزمینی هم میشوند و کیفیت آنها را نیز پایین میآورد. این آبها توسط حیوانات خورده میشوند و یا از طریق لولهکشی وارد خانههای ما میشوند.
جالب است بدانید که زبالههای الکترونیکی ۳ برابر سریعتر از جمعیت جهان افزایش مییابد. سالیانه در ایران رقمی حدود ۴۰۰ هزار تن و در جهان نیز ۲۰ تا ۵۰ میلیون تن زباله الکترونیکی تولید میشود و این به این معناست که بهزودی کل کره زمین تحت تأثیر این زبالهها قرار میگیرد.
البته بازیافت زبالههای الکترونیکی تضمین میکند که این مواد خطرناک به درستی نگهداری میشوند و همینطور آلودگی را به میزان قابل توجهی کاهش میدهد.
منبع: مهر