ایران اکونومیست- اپلیکیشن های موبایلی امکان تماس، پیام و اشتراک گذاری عکس ها را به صورت رایگان به ما می دهند و می توان گفت که با وجود اینترنت پرسرعت ما را از دست محدودیت های مخابراتی آزاد کرده اند، آن هم با خدماتی رایگان! دیگر مهم نیست چقدر مکالمه داریم! چند پیام در ماه یا روز می فرستیم، از سرویس mms و غیره هم خبری نیست. حتی می توانیم بجای استفاده از ایمیل، فایل های متنی و تصویر و فیلم و صوت هم به اشتراک بگذاریم. این همه امکانات فقط بر روی یک دستگاه گوشی یا تبلت چیزی نیست که هر مخاطبی بتواند از آن به راحتی بگذرد.
اما آیا تا به حال به این موضوع توجه شده که چرا این همه خدمات فوق العاده، با ظاهری جذاب و کاربری آسان به صورت رایگان در اختیار همه مخاطبین قرار داده میشود؟ شرکت هایی که میلیون ها دلار برای طراحی این اپلیکیشن ها هزینه کرده اند و ماهانه هزینه های هنگفت سرور و نگهداری را متحمل میشوند از کجا در آمد کسب میکنند؟
پاسخ آن است که در آمد ott player یا همان واکاوی اطلاعات مخاطبین یکی از مهمترین منابع درآمدی این شرکت هاست. شما هنگام نصب این اپلیکیشن ها، مرام نامه آنها را نیز تایید میکنید. مرام نامه ای که در آن از شما اجازه گرفته میشود تا تمام پیام ها، تماس ها، مخاطبین، عکس ها و هر اطلاعاتی که در گوشی شماست را به سرور مرکزی این شرکت منتقل کند.
حال سروری را فرض کنید که تمامی محتوای مکالمات، پیام ها و گفتگو های مخاطبین تهرانی در آن ذخیره می شود، این شرکت با استفاده از نرم افزارهای آنالیزگر، اطلاعات مورد نیاز شرکت ها و دولت ها را استخراج می کند. مانند آنکه به سران دولتی آمریکا گزارش میدهد که مردم تهران در این روزها درباره مذاکره با آمریکا چه می گویند و یا از چه موضوعی نگران هستند ؛ همچنین می تواند به شرکت های تولید کننده رایانه هم گزارش دهد که مردم ونزوئلا درباره کدام برند و مدل بیشتر صحیت میکنند و نظرشان چیست. این اطلاعات برای ارگان ها و شرکت ها بسیار ذی قیمت و تعیین کننده راهبرد های آتی آنهاست.
اما موضوع به همین جا ختم نمیشود! طبق ادعای مدیران این شرکت ها، اطلاعات مخاطبین تا هر زمانی که آنها صلاح بدانند در نزد آنها ذخیره خواهد شد. حال فرض کنید که ده سال آینده فردی به عنوان نماینده مجلس، استاندار و یا یک مقام دیگر انتخاب می شود. سازمان های جاسوسی تمامی اطلاعات ده ساله او را در اختیار دارد و می توانند با یک آنالیز ساده عنان آن فرد را در اختیار بگیرند. چرا که تمامی دوستان او، علاقه مندی هایش، مکالماتش، ارتباطات، مواضع سیاسی و فرهنگی ، نقاط ضعف و قوت و حتی اطلاعات خصوصی او در اختیار آنهاست.
اما مسئله چهارمی که با فراگیر شدن این اپلیکیشن ها مطرح میشود آن است که گروه های دوستی و شبکه های اجتماعی قوت بیشتری میگیرند، چرا که تلفن همراه کاربری 24 ساعته دارد و در مقابل شبکه های اجتماعی تحت وب مانند فیس بوک و پلاس قدرتمند تر عمل می کنند، ضمن اینکه استفاده از آنها نیازی به بدافزارهای فیلترشکن و.. هم ندارد.
البته قوت گرفتن شبکه های اجتماعی به خودی خود شاید تهدید محسوب نشوند اما از آنجا که فرهنگ استفاده درست از آن در کشور نهادینه نشده و از طرفی مخاطب ایرانی محملی برای ابراز عقیده خود به جز این شبکه ها ندارد، خطر انتشار شایعات، شبهات و مطالب خلاف امنیت ملی در آنها بسیار زیاد است. زیرا هرکسی میتواند یک خبر دروغین جعل کرده و یا سندی از اسناد محرمانه را به راحتی منتشر کند که در عرض کمتر از چند ساعت در تمام ایران خوانده شود؛ بدون آنکه بخواهد مسئولیت آن را بر عهده بگیرد. این موضوع وقتی هشدار دهنده میشود که بدانیم در ایران به صورت تخمینی حدود 10 میلیون نفر کاربر اپلیکیشن های موبایلی هستند و این یعنی کمتر خانواده ای را میتوان یافت که عضوی از اعضای آن از این تکنلوژی استفاده نکند.
اما آسیب دیگری که این اپلیکیشن ها در جامعه ایرانی میتواند ایجادکند، تغییر سبک زندگی است! این ارتباط وثیق با افرادی که هر کدام در گوشه ای از ایران و با فرهنگی متفاوت زندگی میکنند، موجب یکسان سازی و عرفی سازی فرهنگی میشود که اگر به درستی ساماندهی و هدایت نشود، موجب کم اثر شدن فرهنگ اصیل و قوت گرفتن سبک خاصی از زندگی همسو با رفاه طلبی و بی تفاوتی میشود. از طرف دیگر همانگونه که همه بر آن معترفیم، به علت جذابیت بالای این فضاها و همراه بودن گوشی در تمامی ساعات، فرد را از جامعه، گروه دوستان واقعی و خانواده جدا میکند که آسیب آن در میان مدت سردی روابط و فروپاشی کانون خانواده خواهد بود.
البته آسیب های دیگری همچون گسترش روابط نامشروع، تجمل زدگی و مصرف گرایی، بیماری های ناشی از استفاده بیش از حد از تبلت و موبایل و.. نیز وجود دارد که از موضوع و حوصله بحث خارج میشود؛ اما آنچه واضح است، نیاز ضروری حضور نخبگان فرهنگی، اجتماعی و امنیتی برای چاره جویی دربرابر این تهدید ها وبدل کردن آنها به فرصت است.
