دیگه سوالی نبود؟

بسته پیشنهادی: راستش بین دولت و مجلس، ما نه سر پیازیم و نه ته پیاز، که خواسته باشیم این وسط دخالتی بکنیم، خدای نکرده جانب یکی از طرفین را بگیریم؛ معهذا چون هم دولت محترم برآمده از آرای خود ماست که بر ماست و هم مجلس باز محترم، محصول آرای ملت است که خود ما به گواه شناسنامه و کارت ملی، یکی از آنها به شمار می رویم؛ مجبوریم که لااقل مختصر اظهار نظری ـ و نه الزاما در حد اظهارفضل ـ داشته باشیم که نگویند بی تفاوت محض نشستیم تماشا می کنیم؛ ذیلا عرایضی راهبردی و ای بسا کاربردی در حد دو فقره را توامان تقدیم دولت و مجلس محترمان می کنیم:

1ـ چت با نمایندگان: من نمی دانم چرا در پاره ای امور، به رغم رشد تکنولو‍ ژی ارتباطی و فناوری ارتباطات حسنه، کماکان باید به شیوه های مرسوم از سابق عمل کنیم. چرا هنوز وزیر باید برای هر پرسشی به مجلس برود و از کار و زندگی اش بیفتد؟ خب تمام نمایندگان مجلس شماره تمامی وزرای عزیز را داشته باشند و در فضاهای مجازی مختلفی(مثل همین وایبر و واتساپ و لاین و امثال این دم و دستگاه های کذایی سهل الوصول) تشکیل گروه های دوستانه بدهند و اگر صحبتی با هم دارند یا پرسشی می خواهند مطرح کنند، از طریق چت کردن با هم، موضوع را حل یا فوقش منحل کنند. این کارها صمیمیت هم می آورد. دشمن لاکردار در کمین نشسته هم نمی تواند از آب گل آلود، ماهی های درشت و نادرست بگیرد.

2ـ جمع زدن سوالات: در پایان هرماه، نمایندگان پرسشگر مجلس که از وزرای مختلف دولت سوال دارند یا حتی دوست دارند آنها را تا حد استیضاح همراهی کنند؛ دور هم جمع بشوند و پرسش های راجع به هر وزیر را با هم یکدست و یک کاسه کنند که دچار تکرر پرسش نشوند. نترسند، متهم به تبانی با همدیگر نمی شوند. اینها همفکری است و مشورت که خب خوراک اهل مجلس است. مجلس نرفتند که به هم نگاه کنند.

رضا رفیع