مدت هاست که دیگر دنبال کنندگان نزاع سیاسی ایران و غرب بر سر پرونده هسته ای ایران، این اختلاف را ناشی از نگرانی برای امنیت دنیا نمی دانند و حتی مخالفان هسته ای شدن ایران هم پیش خود به میل این اختلاف به سمت ایران هراسی و اسلام هراسی اذعان دارند. بعد از فک پلمپ تاسیسات هسته ای در اوایل دولت نهم و اعلام به پایان رسیدن تعلیق داوطلبانه، غربی ها که متوجه شدند از راه مذاکرات پیاپی و حتی تعلیق های چندساله به جایی نمی رسند، استراتژی خود را عوض کرده و زیرساخت های فکری، علمی و تحقیقاتی مرتبط با علوم هسته ای در ایران را مورد هدف قرار دادند. بسیاری از این کارشکنی ها مثل ترور ۴تن از دانشمندان هسته ای مدت ها به اخبار روز دنیا تبدیل شد و ماهیت هسته ای ستیزی غرب در قبال ایران را برملا کرد و به همان نسبت، بسیاری از این اقدامات از سنگ اندازی بر سر راه خرید دستگاه های موردنیاز تاسیسات هسته ای و تهیه لیست ترور و تحریم از دانشمندان و فعالین انرژی هسته ای گرفته تا اخراج دانشجویان ایرانی از اورپا به بهانه مرتبط بودن پروژه آنان با صنعت هسته ای، آنطور که باید دیده و شنیده نشد.
دوسال پیش بود که دولت هلند جمعی از دانشجویان مشغول به تحصیل دراین کشور را اخراج کرد و در اطلاعیه ای، بخش بین الملل تعدادی از دانشگاه های خود را موظف کرد که صدور و تمدید اجازه اقامت اتباع ایرانی به ویژه دانشجویان درحین تحصیل برای مدت نامعلومی به حالت تعلیق دربیاید.
پس از رأی آوردن حسن روحانی، از راه سیاست تعامل و مذاکره دولت یازدهم در قبال غرب که تقریباً همه ی سیاست خارجی دولت بازدهم را در بر گرفت، این توقع به حق ایجاد شد که حملات تحریمی غرب علیه ایرانیان به پایان برسد؛ نمی شود هم شمشیر در دست داشت و هم از مذاکره سخن گفت! چند ماه پس از تشکیل دولت یازدهم، توافقنامه ژنو میان ایران و ۱+۵ به امضا رسید که طبق قسمتی از آن، قرار شد هیچ تحریم دیگری علیه جمهوری اسلامی ایران وضع نشود. اما در ماه های بعد از توافقنامه ژنو، واقعیت چیزی جدا از متن توافقنامه بود؛ بارها و بارها تحریم های جدید علیه جمهوری اسلامی ایران وضع شد و این موضوعی بود که مورد اشاره رهبری هم قرار گرفت و ایشان با توجه به اینکه مذاکره برخلاف تصورات برخی، به هیچ چیز کمک نمی‌کند، فرمودند: «آمریکایی‌ها نه تنها دشمنی‌ها را کم نکردند بلکه تحریم ها را هم افزایش دادند! البته می‌گویند این تحریم‌ها، جدید نیست اما در واقع جدید است و مذاکره در زمینه‌ی تحریم هم، فایده‌ای نداشته است.»
در آخرین اقدام از این دست، به بهانه تحریم های اتحادیه اروپا علیه ایران -که بعد از توافق ژنو صورت گرفت- از ورود ۶۴ دانشجوی ایرانی به خاک نروژ جلوگیری شد. اگرچه آن اقدام هلند درنهایت ملغی شد، اما نروز اکنون درحالی دست به اقدام مشابه زده است که مدت زمان زیادی از گام آخر توافق نامه ژنو که به خودداری از وضع تحریم های جدید اعم از بین المللی، یک جانبه و چندجانیه در آن تاکید شده است، نمی گذرد.
نقض صریح یک توافق بین المللی از طرف غرب درحالی اتفاق می افتد که دولت جدید ایران، اساس خط مشی خود رابر تعامل با آنان گذاشت و از هر طریقی سعی کرد تا سال ها تشنج بین ایران و غرب را به صلح و آرامش تبدیل کند اما طرف غربی درمقابل طوری واکنش نشان داد که حتی شعارهای اساسی حسن روحانی در زمان انتخابات مثل «بازگرداندن عزت به پاسپورت ایرانی» بارها زیر سوال رفت.
شاید اختلاف غرب و ایران بر سر فعالیت های هسته ای آنقدر ادامه دار شده باشد که کسی یادش نیاید اولین جرقه این اختلاف کی و کجا زده شد. اما آنها که تاریخ را بلدند خوب می دانند که درسال های ۱۳۲۹ که برنامه هسته ای ایران پا گرفت و در سال ۱۳۵۳که شکل جدی به خود گرفت از حامیان اصلی هسته ای شدن ایران، غرب و به خصوص آمریکا بود و این، اساس یک نظام اسلامی بود که خصومت غرب را به روزهای سی و پنج سالگی انقلاب ایران رساند.
خصوصیت بارز دشمن انقلاب اسلامی این است که در دشمنی خود تا جایی که در توان دارد مصمم است و چون خوی استکباری دارد اهمیتی به توافقی که ماه ها جریان های خبری دنیا را به دنبال آن کشاند و با آن سعی کرد چهره ای صلح جویانه ازخود به نمایش بگذارد، نمی دهد و هرجا که لازم دید تمام آنچه را که بر روی آن توافق کرده است، زیرپا می گذارد.
نکته مهمی که باید باور کرد، این است که هیچ چیز در رابطه با غرب و آمریکا عوض نشده است. کسانی که از طرف غرب برای توافق ژنو پشت میز مذاکره با ایران نشستند، همان گردانندگان نشست های سعدآباد، بروکسل و پاریس هستند و تنها معیارشان برای عوض شدن، دست کشیدن ایران از داشته ها و آرمان های سه دهه انقلاب اسلامی است؛ چیزی که یقیناً هیچ یک از دولت های جمهوری اسلامی در فکر آن هم نیستند، چه رسد که به آن تن بدهند. پس غرب دلیلی برای عوض شدن ندارد و تا جایی که در توان دارد با ایران اسلامی مقابله می کند.
*سایت الف
ف/ف
