محسن کوهکن در گفت و گو با ایران اکونومیست در تحلیل خود از سفر رئیس جمهور به چین اظهار داشت: گاهی مشاهده می کنیم که برخی انتظاراتی در عالم سیاست دارند که اصلا این انتظارات معنا و مفهومی ندارد؛ مثلا انتظار دارند وقتی چین دنبال ارتقای روابط خود با ایران است، این کشور با برخی کشورها که رابطه دوستانه‌ای با ایران ندارند، تعامل برقرار نکند؛ در حالی که چین جمعیت اول دنیا را داشته و اقتصاد بزرگی دارد. ماهیت کار چین با سایر کشورها متفاوت است سایر کشورها استانداردهایی برای صادرات کالاهای خود دارند و حاضر نیستند از آن ها عدول کنند، زیرا آن کالای تولید شده را آبرو و اعتبار کشور خود می‌دانند اما چین اینگونه نیست. این کشور بر اساس سفارشی که می‌گیرد کالا تولید می‌کند.
این فعال سیاسی ادامه داد: بر همین اساس باید چین را خوب بشناسیم و انتظارات خود را از این کشور دقیق بدانیم تا بتوانیم تعاملات مناسبی با این کشور برقرار کنیم. از سویی انتظار ما از چین نباید مانند حزب الله لبنان باشد، حزب الله به صورت اعتقادی ایران را قبول دارد اما چین در روابط خود با سایر کشورها دنبال تامین منافع اقتصادی خود است. ما هم باید در این تعاملات دنبال تامین منافع اقتصادی خودمان باشیم.
وی همچنین بیان کرد: ما برای ارتقای روابط خود با چین باید نگاه واقع بینانه‌ای داشته باشیم، اکنون روسیه و چین احساس کرده‌اند دولت سیزدهم به دنبال کار جدی با این دو کشور بر اساس منافع متقابل و قرار دادهای برد-برد است؛ بنابراین آن ها هم برای ارتقاء روابط اقتصادی و تجاری خود با ایران تمایل نشان داده‌اند.
وی در ادامه با اشاره به اهمیت قرارداد ۲۵ ساله ایران و چین خاطرنشان کرد: در آن زمان که این قرارداد مطرح شد برخی جوسازی کردند که ایران خاک خود را به چین فروخت، در حالی که این‌ها جوسازی بود مثل همین مساله ای که درباره مولدسازی مطرح کردند.
این نماینده ادوار مجلس افزود: ایران و چین دنبال ارتقاء روابط تجاری خود هستند این دو کشور اهداف مشترکی دارند و سیاست خارجی مشترکی هم دارند که نقطه اتصال دو کشور خواهد بود.
کوهکن همچنین گفت: ایران و چین دنبال ارتقاء تعاملات خود برای کسب منافع حداکثری و احترام متقابل و رویکرد برد-برد هستند.
وی درباره توفقات انجام شده در جریان سفر رئیس جمهور به چین تصریح کرد: در این سفرها اینگونه نیست که دو رئیس جمهور بنشینند و درباره مسائل مشترک وارد گفت‌وگو شوند بلکه این مسائل پیش از این توسط تیم‌های کارشناسی و حقوقی دو کشور بررسی شده و تفاهم‌ها میان دو کشور رد و بدل شده و روسای جمهور این تفاهم ها را رسمی و قانونی می کنند؛ در واقع اجرای آن را آغاز می‌کنند. البته بر اساس قوانین کشورها مجالس هم باید آن‌ها را تایید کنند. از سویی این انتظار هم نابجاست که بخواهیم متن همه این تفاهم نامه‌ها به صورت شفاف اعلام شود، در هیچ جای دنیا چنین کاری نمی‌کنند.
