به گزارش ایران اکونومیست به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، شهرام زارع ـ سرپرست هیأت باستان‌شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امامقلی در این‌باره گفت: محوطه کهنه‌قلعه میرآباد در شهرستان ریگانِ استان کرمان، بخش گنبکی و در شرق روستای میرآباد امامقلی واقع شده است. این محوطه طی اوایل دهه ۱۳۷۰ به خاطر عبور جاده آسفالتی از وسط آن، که روستاهای منطقه ریگان و فهرج را به هم پیوند می‌دهد به شدت آسیب دید و بخشی از بقایای معماری و سکونتگاهی آن تخریب شد.
این باستان‌شناس افزود: در سال‌های گذشته نیز عبور لوله‌ها و عناصر مختلفی از کنار همان جاده آسیب‌هایی به محوطه وارد کرده است و در حال حاضر، احتمال تعریض جاده و همچنین توسعه روستایی، عرصه تپه را در معرض تهدید قرار داده است.
زارع با بیان این‌که این محوطه در سال ۱۳۹۹ به شماره ۳۳۰۶۲ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است، گفت: محوطه کهنه‌قلعه میرآباد امامقلی حدود ۱۲ هکتار وسعت دارد و سکونتگاهی مربوط به دوره ساسانی و اسلامی است. بقایای چند مجموعه معماری از دوره ساسانی در این محوطه وجود دارد و ازجمله بقایای شاخص آن، بنای یک چهارطاقی یا آتشکده است که برای مطالعه تحول معماری مذهبی دوره ساسانی حائز اهمیت است.
این باستان‌شناس بیان کرد: جدا از جنبه‌های علمی و باستان‌شناختی که مطالعه بقایای مادی گذشته برای محققان دارد، در مناطقی مثل ریگان که ازجمله نقاط خشک فلات ایران است و محدودیت دسترسی به آب و سایر منابع زیستی هرروز پررنگ‌تر می‌شود، اهمیت حفاظت از میراث‌فرهنگی و معرفی آثار تاریخی دوچندان می‌شود.
سرپرست هیأت باستان‌شناسی محوطه کهنه قلعه میرآباد امامقلی با بیان این‌که در این قبیل مناطق هنوز به طور عمده تأکید بر معیشت مبتنی بر کشاورزی با روش‌های سنتی است که با توجه به بحران‌های زیست‌محیطی در سال‌های آینده با مشکلات بیشتری مواجه خواهد شد افزود:این واقعیت ایجاب می‌کند که مدیریت منابع فرهنگی را جدی بگیریم و به روند زندگی در این مناطق پیوند بزنیم.
زارع تاکید کرد: میراث‌فرهنگی و بقایای فرهنگی گذشته زینتی و نامحدود نیستند، بلکه محدود و در حال کاهش است و مدام در معرض عوامل تهدیدکننده و مخرب قرار دارند، این منابع به شدت مغفول واقع شده‌اند و نیازمند حفاظت‌اند و کاربری آن‌ها نیز می‌بایست مدیریت شود.
