بدون توجه به این انتقال، سیاست‌گذاری‌ها و مدیریت‌های تک‌فضایی دچار
مشکل و بحران‌های بزرگ می‌شوند. اساسا امروزه محور پیشرفت و توسعه و رقابت
جهان پیشرفته، توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات و زیرساخت‌ها و برنامه‌های
مرتبط با آن است. بر مبنای رویکرد دوفضایی، شهرهای جدید از ابتدا با توجه
به قابلیت‌ها، ظرفیت‌ها و امکان نهادسازی به دو صورت 1) فیزیکی و 2) مجازی
طراحی می‌شوند. بر این مبنا در مدل شهرسازی جدید از همان آغاز، شهر منهای
فضاهای اداری، بانک‌های بزرگ و ساختمان‌های بزرگ فیزیکی طراحی می‌شود. در
واقع، در مدل شهرسازی جدید، ساختمان به‌عنوان اقامتگاه انسان و نهادهای
ضروری مثل بیمارستان‌ها، آتش‌نشانی، فضاهای مرتبط با اجتماعات مردم و
ساختمان‌های اداری در حد ادارات کوچک که پایانه بعضی از خدمات را دنبال
می‌کند، ساخته می‌شود. در این نگاه شهر آرام و بدون تخریب و منهای ادارات
فیزیکی، بلکه با ادارات الکترونیک و هوشمند طراحی و ساخته می‌شوند. مطالعات
دانشگاه تهران به‌منظور طراحی شهر مجازی تهران و به تعبیر پارادایمی دو
فضایی‌سازی شهر تهران، نشان می‌دهد که 83 درصد رفتار اداری شهر امکان
جایگزینی از طریق خدمات الکترونیک و هوشمند‌سازی شهر تهران را دارد. با این
اقدام نزدیک به 40 درصد سفرهای داخلی شهر که با هدف دریافت خدمات صورت
می‌گیرد، کاهش پیدا می‌کند و شهری به مراتب عادلانه‌تر، راحت‌تر و سالم‌تر
در مقایسه با شهر صرفا فیزیکی، خواهیم داشت.
از مجموع 1952 مورد خدماتی
که برای شهر تهران پیش‌بینی شده است، 1617 مورد امکان «جایگزینی» توسط
خدمات الکترونیک را دارا هستند و 335 مورد امکان «همنشینی» دارند.
با مجازی‌سازی رابطه دولت مرکزی با استان‌ها و مجازی‌سازی شهرهای بزرگ و
به‌طور خاص شهر تهران، موضوع انتقال پایتخت با راه‌حل «انتقال پایتخت به
فضای مجازی» امکان‌پذیر است. این اقدام هم موجب نظام‌مندکردن روندهای اداری
و هم موجب کاهش فساد اداری و هم کاهش تخریب محیط‌زیست می‌شود. شکل‌گیری
دولت‌های الکترونیک، شهرهای مجازی و امروزی شهرهای هوشمند اساسی‌ترین
راهبرد برای نجات شهر و کشور از انواع تخریب‌های مرتبط با انسان، طبیعت و
آب و هوا است.
سالانه، حدود 2 میلیون و 289 هزار و 762 تن انواع آلاینده‌ها تنها از منابع
متحرک به هوای تهران وارد می‌شود که از این رقم حدود یک میلیون و 976 هزار
تن آلاینده منواکسید کربن، حدود 21 هزار تن آلاینده ذرات معلق، بیش از 105
هزار تن اکسیده‌های ازت و 180 هزار تن هیدروکربن است. این نوع آلاینده‌ها
منشأ انواع بیماری‌ها است که بسیاری از آنها منجر به مرگ زودرس می‌شود.
انتقال فیزیک پایتخت به موقعیت جغرافیایی دیگر، راه‌حل مناسبی برای حل مشکل
تخریب محیط‌زیست، کاهش تردد و تراکم جمعیت نیست و در واقع، انتقال مساله
به منطقه و شهر دیگر است. به نظر می‌رسد یکی از مهم‌ترین و راهبردی‌ترین
راه‌حل‌ها انتقال رفتار و عملکرد پایتخت به فضای مجازی است. اساسا، مسیر
هوشمند‌سازی، الکترونیک کردن کار و تقویت انجام کار بدون طی مسافت، راه‌حلی
است که در کشورهای مختلف مثل کره‌جنوبی، هلند و استرالیا نتایج معطوف به
حل مساله داشته است.
مجازی‌سازی و هوشمند‌سازی شهرهای بزرگ نه فقط مشکل تخریب محیط‌زیست و تخریب
سلامتی جسمی انسان‌ها را حل می‌کند، بلکه راهبردی عدالت‌گرایانه است که
موجب سلامت رفتاری و روانی و سلامت فکری و آسایش عمومی شهروندان را تامین
می‌کند و معادله چندوجهی تخریب انسان، طبیعت و آب و هوا را به‌طور نسبی حل
می‌کند.
با توجه به توسعه دسترسي به روش‌هاي مقرون‌به‌صرفه در روندهاي زندگي به
لحاظ صرف زمان، هزينه و انرژي در فضاهاي فرافيزيكي، اين زمينه فراهم مي‌آيد
تا معناي عميق‌تري از به‌كارگيري ظرفيت‌هاي مجازي درك و تجربه شود. توجه
به اين امر ضروري است كه فهم درست و كامل از هريك از ظرفيت‌هاي شهر فيزيكي و
بازتوليد آن در «ماشين هوشمند» مي‌تواند الگوي مناسبي را براي سیاست‌گذاری
و برنامه‌ریزی، هم در سطح ملی و هم در سطح استانی و شهری، فراهم آورد.
بدیهی است که در کنار استفاده از «صنعت فراگیر کامپیوتری» و خدمات
الکترونیک، اقدامات گسترده و مهم دیگری برای کاهش تولید آلاینده‌های منجر
به آلودگی هوا مثل استفاده از انرژی‌های تجدید‌پذیر همچون انرژی‌های
خورشیدی، باد، انرژی گرمایی اقیانوس‌ها، انرژی امواج آب و ماشین‌های برقی و
همچنین جلوگیری از آلودگی‌های صوتی که در سطح گسترده‌ای از طریق
موتورسیکلت‌ها و ماشین‌های حمل‌و‌نقل و کارخانه‌ها صورت می‌گیرد نیز باید
مورد توجه قرار گیرد.
*استاد گروه ارتباطات دانشگاه تهران
