الهام حسینی در گفت و گو با ایران اکونومیست در باره رکوردهای خود در بازی های کشورهای اسلامی بیان کرد: من در مسابقات قهرمانی جهان ازبکستان ۹۸ یک ضرب و دوضرب ۱۲۳ کیلوگرم زده بودم و در کشورهای اسلامی رکورد ۱۰۰ یک ضرب، ۱۲۳ دوضرب را ثبت کردم و خیلی رکوردهایم تفاوتی نداشت و حتی پشت وزنه ۱۲۷ کیلوگرم هم رفتم. البته یک ماه و نیم قبل از اینکه به اردو بیایم، دچار مصدومیت شدم و اصلا فکرش را نمی کردم که به بازی ها برسم. پرونده پزشکی من موجود است. باید تمرین نمی کردم و با استراحت، درمانم را کامل می کردم اما در همان شرایط هم تمرین کردم و خودم را به بازی ها رساندم.
او افزود: اگر در شرایط ایده ال بودم، رکوردهایم برای خودم نیز راضی کننده نبود اما با آسیب دیدگی وارد بازی ها شدم و تلاش کردم رکوردهای خوبی ثبت کنم. حتی در رکورد گیری تهران مجموع ۲۱۸ کیلوگرم ثبت کردم اما در بازی ها مجموع ۲۲۳ کیلوگرم را به ثبت رساندم.
حسینی در مورد این مسئله که با وجود قرار نداشتن در شرایط ایده ال اما در بازی های کشورهای اسلامی با اعتماد به نفس وزنه زد، گفت: به هر حال هر چقدر میدان بیشتری ببینیم، تجربه هم بالا می رود. شاید یک زمانی خیلی ها مخالف اعزام ما بودند چون رکوردهایمان بالا نبود و می گفتند صبر کنند تا رکوردهایمان در حد مدال باشد اما به نظرم همین که در مسابقات بودیم تجربه ما بالا رفت و باعث شد با وجود آسیب دیدگی که داشتم با آرامش بیشتری وزنه بزنم و خدا را شکر که منجر به کسب مدال نیز شد.
او در مورد اینکه ۲ مدال برنز دوضرب و مجموع و طلای یک ضرب را گرفت، تصریح کرد: حقیقتا خیلی دوست داشتم رنگ دو مدال دیگرم هم طلا و نقره می شد اما با توجه به مصدومیتی که داشتم، نشد پشت وزنه سنگین بیایم و در حرکت آخر دوضرب نیز آمادگی ذهنی نداشتم. البته بیشتر تمرین می کنیم تا در مسابقات بعدی، هم رکوردهای بالاتری ثبت کنیم و هم مدال خوش رنگ تری بگیریم.
حسینی که موفق به کسب اولین مدال طلای بین المللی وزنه برداری زنان ایران شد، در مورد تاثیر این مدال در تغییر نگاه ها به وزنه برداری زنان بیان کرد: باز خوردهای که می‌گیرم مثبت است و جو خوبی را به وجود آورده است. البته نمی‌خواهم آن را خیلی بزرگ کنم اما خودم خیلی انرژی گرفتم و انگیزه خوبی را در وزنه برداری بانوان ایجاد کرد.
وزنه بردار دسته ۸۱ کیلوگرم زنان ایران در پاسخ به این پرسش که بلاتکلیفی فدراسیون و برگزاری دیر هنگام اردوی تیم ملی تا چه اندازه روی شرایط آماده سازی او تاثیر گذار بوده است؟ تاکید کرد: خیلی زیاد تاثیر گذار بوده است. ما در شهر های خودمان تمرین می کنیم، مربی بالای سرمان نیست. وزنه برداری هم رشته سنگین و پر فشاری است و زمانی که خارج از اردو تمرین می کنیم باید خیلی انگیزه داشته باشیم و شرایط با زمانی که در اردو هستیم کاملا متفاوت است. اینکه اردو ها دیر برگزار شد ما خیلی عقب افتادیم. حتی آسیب دیدگی من هم به همین علت بود چون در خانه تمرین می کردم و وزنه را می انداختم همسایه ما شاکی شده بود از این رو مجبور بودم وزنه را کنترل شده پایین بیارم. همین کنترل وزنه و ننداختن آن، به من آسیب زد. یک ماه و نیم من را زمین گیر کرد و نتوانستم تمرین وزنه برداری انجام دهم.
حسینی در پاسخ به این پرسش که فاصله زمانی کمی بین قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان وجود دارد و قرار است در هر دو مسابقه شرکت کند؟ تصریح کرد: من یک سرباز آماده به خدمت هستم و تلاشم را می کنم اما حضورم در مسابقات منوط به نظر کادرفنی است و تصمیم گیرنده من نیستم. هر تصمیم بگیرند تابع آن هستم.
او در مورد اینکه این انتظار هست در مسابقات بعدی نتایج بهتری بگیرد یا رکوردهای بالاتری ثبت کند، گفت: مسئولیت من بیشتر از قبل شده است و راضی نیستم با این رکوردها در مسابقات قهرمانی آسیا و جهان کسب مدال یا کسب سهمیه کنم. در قهرمانی جهان ازبکستان نیز شرکت کردم می دانستم سال بعد بهتر باشم و الان هم که مدال گرفتم، می‌دانم باید در مسابقه بعدی بهتر ظاهر شوم و کارم سخت تر شده است.
حسینی در پایان گفت: از همه کسانی که من را حمایت کردند تا به مدال برسم، تشکر می کنم. خصوصا مربی ام که در شرایط مصدومیت با برنامه ای که داشت، آمادگی بدنی ام را حفظ کرد. همچنین از فدراسیون ممنونم که شرایط اردویی خوبی را در قزوین فراهم کرد تا بتوانیم در این مدت زمان کم برای بازی‌های کشورهای اسلامی آماده شویم.
