ایران اکونومیست پلاس- کبریا حسین‌زاده:روایت ها از اوضاع پزشکی در زمان قاجار متفاوت است، از نخستین کمیسیون پزشکی گرفته که حدود ۱۷۰ سال پیش برگزار شد تا طبیبانی که برای علاج وبا در تهران تمام تلاش شان را کردند. یکی از طبیبان باتجربه در زمان سلطنت «محمد شاه قاجار»، شخصی به نام «محمد بن عبدالمنصور خوبی» بود که به «طیب المتطب» شهرت داشت. او کتابی با عنوان «درّ مکنون» تالیف کرد که نسخه ای از آن به عنوان کتب خطی در «موسسه مطالعات تاریخ ایران» نگهداری می شود.
اهل ایران دیگر به اطبای فرنگ محتاج نمی‌شوند!
محمدبن عبدالصبور درباره کتاب «درّمکنون» به تعریف و تمجید حاجی میرزا آقاسی صدراعظم محمدشاه اشاره می کند: «آن جناب کتاب را به چشم دقت و دیده حقیقت ملاحظه فرمود، بشاشت (خوشحالی) بسیار نمود و بعد تحسین بسیار گفت و در این معنی سفت که الحق در ممالک ایران تا به این زمان کتاب جامعی به این نظم و ترتیب تالیف نشده و این مولف که از کتب اهل اروپا منتخب شده است، بهترین و تازه ترین مولفات است زیرا که قواعد آن اسهل و ضوابط آن اعلا و اکمل است و تمامی اطبای فرنگ قوانین او را تصحیح نموده و مستعمل و معمول داشته اند و بعد از تالیف این مجموعه اهل ایران به اطبای فرنگ محتاج نمی شوند. پس، همین که آن جناب ختم کلام نمود، با بنان معجزه بیان نوشت که من این کتاب صحت انتساب را «درّمکنون» نام نهادم و باید به نظر همایون برسد.»
فرار از وبا به شمیرانات
همچنین سیروس سعدوندیان در کتاب «اولین های تهران» درباره اظهارات «محمد بن عبدالمنصور خوبی» نوشته است: «اطیاب فرنگ پیشکش، آن وزیراعظم و طبیب متطب گویا فراموششان شده بود که طب ایران را نامدارانی بوده است چون«بوعلی» که شهرتش پهنه گیتی را درنوردیده و یافته هایش جمله علما را به تلمذ (شاگردی کردن) واداشته است.»
بیماری وبا سال های سال بلای جان مردم تهران بود و هر چند سال یک بار، تابستان ها شیوع پیدا می کرد و قربانی زیادی می گرفت. درباریان و قشر مرفه که توانایی مالی داشتند به ییلاقات تهران و آنانی که می ماندند باید از دست مرگ فرار می کردند.
«گنه‌گنه» دوای درد بیماران
۱۷۵ سال پیش، زمانی که طاعون جان مردم را دسته دسته می گرفت، نخستین«پست امداد پزشکی» در کاشانک به وجود آمد.
محمد حسن خان اعتماد السلطنه در مرآت البلدان می نویسد:« چون مردم دارلخلافه به واسطه ناخوشی از شهر به شمیرانات می روند، «محمد علی خان سرتیپ» را به نظم شمیرانات امر فرمودند و مشارالیه دو چادر مریضخانه در کاشانک زده و یک طبیب معین کرده که هر یک از سربازان و سکنه دهات شمیران مبتلا به ناخوشی می شوند، آن جا مشغول مداوا و معالجه گردند.»
گرچه برقراری پست امداد پزشکی هم فایده ای نداشت و بعد از مدتی در اطراف شمیران از جمله تجریش، جماران، نیاوران و اُزگل هم وبا بروز کرد.
در دوران قاجار به جز وبا و طاعون، گاهی سایر بیماری های مسری هم بلای جان سکنه تهران می شد، یکی از این بیماری ها «تب نوبه» بود. گفته می شود علاج این بیماری «گنه گنه» بوده است و گاهی آنقدر شدت می گرفته و تقاضای برای این دارو بالا می رفته که موجب نایابی آن می شده و سودجویان هم به دنبال گران فروشی و تقلب دارو بودند.
در روزنامه شماره ۵۱۰ دولت علیه ایران هم به این موضوع اشاره شده است: «چون در هذه السنه(امسال) ناخوشی تب نوبه در دارالخلافه تهران زیاد بود، «گنه گنه» به حدی مصرف شد که هم در قیمت به اضعاف مضاف افزود و هم تقلبات در آن نمودند. «میرزا حسین دکتر» حب بسیار خوب مجربی مثل «گنه گنه» ساخته است که هم از آن ارزان تر و هم برای دفع اقسام نوبه مجرب تر است، چنان که به کرات امتحان کرده اند. موافق دستورالعملی که خودش می دهد، پانزده عدد آن را بخورند، هر قسم نوبه باشد رفع می کند بی آنکه دوباره عود کند و قیمت آن هم هر عددی صد دینار است و به غایب نافع و مجرب است. هر کس خواسته باشد باید از خود او که در محله چالمیدان در جوار خانه مرحوم کدخدا شریف محکمه دارد، بگیرد.»
تشکیل اولین کمیسیون پزشکی به دستور ناصرالدین شاه
نخستین کمیسیون پزشکی هم حدود ۱۷۰ سال پیش به فرمان ناصرالدین شاه تشکیل شد. این کمیسیون هفته ای یک بار تشکیل می شد و اطبا در آن درباره امور طبی و سلامت مشورت و گفت وگو می کردند. گفته می شود شاگردان دارالفنون هم در این کمیسیون حضور پیدا می کردند و از این جلسات استفاده می کردند و مورد پرسش اطباء هم قرار می گرفتند.
روزنامه شماره ۴۸ دولت علیه ایران در این باره نوشته است: « چون منظور اکسیر اثر ملوکانه همواره نشر علوم مفیده و دفع مفاسد مضره از کافه بلاد و عامه عباد است، خاصه علم طب که اشرف علوم آنست...، لهذا در این اوقات محض سلامت انفاس خلایق، امر و مقرر فرمودند که هر هفته یک روز اطبای خاصه مدرسه مبارکه دارالفنون اجلاس نموده، در امورات متعلقه بدان مشورت و گفت وگو نمایند و تدبیرات کافیه دفع امراض مختلفه بکنند. در هفته اول، حضرات اطبای معتبر که از اجتماع و انعقاد این مجلس خبر دارند، حاضر بودند. بعد از شکر خداوند متعال و دعای دولت بی زوال، بعضی صحبت ها از پاکی کوچه ها و نظافت شهر گفت وگو و غدغن شد که معمول دارند. هفته دوم، حاجی آقا بابا، که از اطبای مشهور معروفست، در نهایت انصاف از سایرین سوال کرد که «خواجه ساعت ساز»مدتی به مرض خدر و فلج و شنج گرفتار است. اگر شما را چیزی به خاطر رسد، بیان نمائید هر که را هر چه به خاطر میرسید، گفت و «ملا محمد حکیم باشی»، از شاگردان مدرسه، از علم طبیعی سوال کرد. هر یک جوابی به قاعده گفتند. »
قطعا تهران قدیم روایت های دیگری درباره طبیبان دارد که گفتنی و شنیدنی هستند مثل پزشکان هندی، پاکستانی و بنگلادشی بسیاری که در دوره پهلوی وارد ایران و برخی از آنان در ایران ماندگار شدند و همچنان مشغول به کار هستند.
