به گزارش ایران اکونومیست، جوزف ووتل، ژنرال، چهار ستاره بازنشسته ارتش آمریکا که از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۹ میلادی فرمانده سنتکام بود و در حال حاضر یکی از کارشناسان برجسته امنیت ملی در موسسه خاورمیانه است، مقاله‌ای در رابطه با اردوگاه الهول سوریه که اکثر ساکنان آن زنان و کودکان داعشی هستند برای روزنامه واشنگتن پست نوشته و در آن نسبت به تولد نسل جدید داعش در این اردوگاه هشدار داد.
ووتل در این مقاله می نویسد: « ژنرال مایکل اریک کوریلا کمی پس از آنکه در آوریل سال جاری میلادی به عنوان فرمانده سنتکام منصوب شد، از اردوگاه الهول واقع در شمال سوریه بازدید کرد. این سفر باعث معطوف شدن توجه لازم به این اردوگاه شد که در آن ۶۰ هزار تن که عمدتا زنان و کودکان هستند در شرایط نامناسب زندگی می‌کنند.
اکثر ساکنان این اردوگاه اعضای خانواده تروریست‌های داعش هستند که به دنبال فروپاشی خلافتشان کشته و یا اسیر شده‌اند. همزمان با بازدید ژنرال کوریلا از این اردوگاه، نیاز تسکیل درد و رنج این افراد از طریق برنامه‌ریزی اسکان‌های بلند مدت آشکار شد.
متاسفانه اردوگاه الهول مشکل جدیدی نیست. من به عنوان فرمانده سنتکام از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۱۹ میلادی شاهد بودم که این مشکل اواخر سال ۲۰۱۸ میلادی به وجود آمد هنگامی که مبارزه با داعش به پایان خود نزدیک شده بود و قربانیان و خانواده‌های تروریست‌هی داعش جایی برای رفتن نداشتند. در بهار سال ۲۰۱۹ میلادی با پایان کمپین نظامی ضد داعش، همکاری با شرکایمان در نیروهای دموکراتیک سوریه را آغاز کردیم تا اعضای خانواده‌های داعشی را که جا مانده بودند به مکانی که بشود از آنها محافظت و حمایت کرد و در نهایت آنها را به کشورهایشان بازگرداند، منتقل کنیم.
این مکان، اردوگاه الهول بود. ما قصد نداشتیم این اردوگاه به یک کمپ اسکان بلندمدت تبدیل شود چرا که یکجا نگه داشتن اعضای خانواده‌های داعشی برای یک مدت طولانی می توانست به معنای کاشت بذر خشونت در اینده باشد. ما می دانستیم که یک تلاش گسترده و هماهنگ برای بازگرداندن، بازپروری و ادغام مجدد این خانواده‌ها نیاز است.
در حالی که آنها پس از آخرین مبارزات سوار اتوبوس می‌شدند و به سمت اردوگاه الهول می‌رفتند، ترانه‌هایی در مورد شکوه داعش می‌خواندند و به ما یادآوری می‌کردند که برای سلاخی همه ما باز خواهند گشت.
بهترین فرصت برای رسیدگی به مشکلی این چنینی همیشه در همان ابتداست هنگامی که درک از این تهدید در بالاترین حد خود است و همین امر توجه و تلاش لازم برای حل آن را فراهم می‌کند. متاسفانه ما یعنی دولت آمریکا و همه شرکای ائتلافی‌مان در انجام این کار ناکام بودیم و در حال حاضر اوضاع در اردوگاه الهول تقریبا سه سال و نیم است که با پیشرفت بسیار اندکی آلوده شده است.
براساس مطالعه سال ۲۰۲۱ دیده‌بان حقوق بشر، تنها ۲۵ کشور از ۶۰ کشور اتباع خود را که در اردوگاه الهول هستند، به کشورهایشان بازگردانده‌اند. این واکنش قطعا ناکافی است، جمعیت این اردوگاه در حال افزایش است و ماهیانه بیش از ۶۰ نوزاد در آنجا متولد می‌شود و پاسخ مناسب به حجم افرادی که در این اردوگاه مستقر هستند، وجود ندارد.
گزارشاتی وجود دارند دال بر اینکه خشونت در این اردوگاه به طرز چشمگیری در حال افزایش است به طوری که سازمان ملل در مارس سال جاری میلادی گزارش داد که بیش از ۹۰ قتل در سال گذشته در انجا رخ داده است. بازدید سازمان‌های بشردوستانه از این اردوگاه نیز با تحقیر، سوء ظن و تهدید آشکار همراه است.
به علاوه، ما مسئولیت امنیت این اردوگاه را به شرکایمان در نیروهای دموکراتیک سوریه که بین روس‌ها و ترکیه‌ها گیر افتاده‌اند، واگذار می‌کنیم. همه اینها در حالی که آنها با حمایت سیاسی اندک مشغول تضمین امنیت اردوگاه نیروهای خارجی و از بین بردن بقایای داعش نیز هستند.
این یک وضعیت بد و غیرمسئولانه است و من از اینکه می‌بینم آنچه چندین سال پیش از آن می‌ترسیدیم در حال تحقق است، نگران هستم.
این منطقه، تاریخی غمگین از اردوگاه‌های بلند مدت آوارگان دارد. لبنان یکی از چندین کشوری است که دهه‌هاست در آن چندین مورد از این اردوگاه‌ها وجود دارد. اردوگاه الهول با ایجاد بی‌ثباتی، ترویج لفاظی‌های خشونت‌آمیز و تلقین، و اجازه سربازگیری و افراطگرایی دادن به افرادی که نیت شومی در برابر آمریکا و متحدانش دارند، منافع امنیت ملی آمریکا را تهدید می کند. حل این مشکل یک تهدید بلند مدت برای امنیت آمریکا در داخل و در منطقه را رفع می‌کند.
تشکیل یک نیروی ضربت بین سازمانی بین‌المللی برای دستیابی به راه‌حل‌هایی قاطعانه و ملموس لازم و ضروری است. آمریکا یا هر کشور غربی دیگری باید رهبری این تلاش را برعهده بگیرد. منابع نظامی می توانند کمک کنند اما آنها نباید این تلاش را رهبری کنند؛ در عوض رهبری دیپلماتیک، قانونی و بین‌المللی سازمان بین دولتی مورد نیاز است. تمامی گزینه‌ها باید به گونه‌ای باشند که کشورها را به بازگرداندن، بازپروری و ادغام مجدد شهوندانشان از اردوگاه الهول ترغیب کند.
عراق یک چالش مرکزی در این مشکل است چرا که اکثر خانواده‌ها در این اردوگاه به این کشور با چشم‌انداز سیاسی همیشه آشفته‌اش باز می‌گردند. هیچ یک از اینها کار آسانی نیستند. مسائل و مشکلات بغرنجی پیرامون تابعیت کودکان در اردوگاه الهول وجود دارد و بسیاری از بزرگسالان در این اردوگاه مدارک شناسایی قانونی ندارند. بدون شک، مشکلات پیچیده بی‌شماری وجود دارند که باید حل شوند. اما این نباید مانع ما از انجام کاری که می دانیم لازم است، شود.
اردوگاه الهول یک کارناتمام است. می‌توانم به شما تضمین دهم که اگر اوضاع همین طور حل نشده باقی بماند، در سال‌های آتی خودمان را مجددا در وسط این منطقه برای مبارزه با نسل بعدی داعش که در حال تولید شدن در اردوگاه الهول هستند، می‌بینیم.
