به گزارش گروه علم و آموزش ایران اکونومیست از پایگاه خبری ساینس نیوز (Science News)، هیچ جانوری روی زمین سخت‌جان‌تر از خرس آبی (خوکچه خزه‌ای) نیست؛ زیرا می‌تواند در دمای ۲۷۲- درجه سلسیوس زنده بماند، در خلأ ماورای جو قرار بگیرد و حتی در معرض میزانی از اشعه ایکس قرار بگیرد که ۵۰۰ بار از مقدار لازم برای مرگ انسان، بیشتر باشد.
در واقع، خرس آبی می‌تواند شرایطی را که حتی در کره زمین وجود ندارد هم تحمل کند. انعطاف‌پذیری ماورایی خرس‌های آبی، به انضمام ظاهر دوست‌داشتنی آن‌ها باعث شده است که افراد علاقه‌مند به حیوانات به آن‌ها ارادت ویژه‌ای داشته باشند. اما غیر از این مسئله، پژوهشگران به دنبال این حیوانات میکروسکوپی هم‌اندازه کنه گرد و غبار هستند تا بفهمند چگونه می‌توانند انسان‌ها و محصولات کشاورزی را برای مقابله با سختی‌های سفر فضایی آماده کنند.
مقاومت خرس آبی در سازگاری با محیط زندگی‌اش ریشه دارد. این حیوان در مکان‌های به ظاهر آرام زندگی می‌کند؛ مانند توده‌های خزه خنک و مرطوب روی دیوار باغچه‌ها. ممکن است خانه مرطوب و خزه‌دار خرس آبی، چندین بار در سال خشک شود. خشک‌شدن برای اکثر موجودات زنده، بسیار فاجعه‌بار است؛ ولی درباره خرس آبی این موضوع صادق نیست.
هنگامی که خرس آبی خشک می‌شود، از سلول‌هایش چند پروتئین عجیب بیرون می‌ریزد که شباهتی به مواد موجود در بدن هیچ حیوان دیگری ندارد. این پروتئین‌ها در آب، بی‌شکل هستند؛ اما به محض خشک‌شدن آب، پروتئین‌ها به شکل رشته‌هایی متقاطع و بلند درمی‌آیند و فضای داخلی سلول را پر می‌کنند، از غشای سلول و پروتئین‌ها محافظت می‌کنند و مانع شکستن یا بازشدن آن‌ها می‌شوند.
پژوهشگران در آزمایش‌هایشان به این نتیجه رسیده‌اند که این پروتئین‌ها برای انسان‌ها نیز حالت محافظتی دارند.
ممکن است خرس‌های آبی، این موجودات هشت‌پای کوچک ولی مقاوم، در موفقیت‌های بیشتر پژوهشگران در زمینه فضا نقش بزرگی ایفا کنند.
