به گزارش ایران اکونومیست، «دیمیتری چرنیشنکو» در جریان نطق خود در مجمع بین‌المللی اقتصادی سن‌پترزبورگ گفت که آغوش روسیه همچنان برای کشورهای دوست باز است اما در مواجهه با محرومیت‌های گسترده علیه ورزش این کشور در واکنش به حمله مسکو به اوکراین، برای رقابت‌های ورزشی خود بدنبال مسیرهای تازه است.
خبرگزاری تاس روسیه به نقل از چرنیشنکو نوشت: در مورد محور اصلی شرق و کشورهای دوست، ما به تقویت حاکمیت خود نیازمندیم و آغوشمان به روی آنها باز است. ما به نسخه‌های جدید همکاری نیاز داریم.
وی افزود: کمیته‌های بین‌المللی المپیک و پارالمپیک خودشان را تا ابد بی‌اعتبار کرده و نمی‌دانم آنها چطور می‌توانند خود را پاکسازی کرده و عدالت را دوباره به رقابت‌ها بازگردانند. خیلی خوشحالیم که همقطاران ما از چین اینجا حضور دارند. از شرق، آفریقا، سازمان همکاری شانگهای، بریکس و دوستان خوبی از کشورهای مستقل مشترک‌المنافع(CIS) نیز حضور داشته و ما مسابقات زیادی را طرح‌ریزی کرده‌ایم.
چرنیشنکو به عنوان معاون نخست وزیر روسیه در وزارت گردشگری، ورزش و ارتباطات، شخصیتی برجسته و کلیدی در ورزش این کشور بوده و به سازماندهی المپیک زمستانی سوچی در سال ۲۰۱۴ نیز کمک کرد.
او و «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهوری روسیه در آغاز جنگ با اوکراین، از سوی کمیته بین‌المللی المپیک هدف تحریم‌های حقیقی قرار گرفته و هر دو از نشان افتخاری المپیک خلع شدند.
کمیته بین‌المللی المپیک اواخر فوریه از فدراسیون‌های ورزشی بین‌المللی درخواست کرد تا از حضور ورزشکاران روسیه و بلاروس در تمامی رویدادها ممانعت به عمل آورند.
ورزشکاران روسیه و بلاروس قرار بود با پرچم بی‌طرف در پارالمپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن حضور پیدا کنند اما کمیته بین‌المللی پارالمپیک تصمیم خود را تغییر داد و در فاصله تنها یک روز تا شروع مسابقات، دستور به ممنوعیت حضور آنها داد.
چرنیشنکو در ادامه همچنین گفت که روسیه باید وابستگی خود را به تجهیزات ورزشی وارداتی کاهش دهد.
وی در این‌باره گفت: وابستگی ۹۰درصدی به تجهیزات ورزشی وارداتی، رقم وحشتناکی بوده و حاکی از آن است که ما باید اقتصاد را توسعه دهیم؛ تجهیزات خودمان را تولید و محصولات ورزشی و فناوری‌های خود را به بازار عرضه کنیم.
وی با اشاره به اینکه روسیه می‌تواند در این حوزه از هندوستان و چین کمک بگیرد، تاکید کرد: اما حاکمیت فناورانه ایجاب می‌کند که ما باید در خاک روسیه هم چنین کاری را انجام دهیم. هیچکس نمی‌گوید که باید خودمان را منزوی کنیم زیرا این جاده راه به جایی نمی‌برد. اگر محصولی در خور صادرات تولید کنیم، آنگاه کارمان ارزشمند خواهد بود.
