به گزارش ایران اکونومیست، به جز بازی منچسترسیتی و رئال مادرید، فوتبال‌دوستان ایرانی شب گذشته شاهد یک بازی هفت گله دیگر هم بودند. رقابتی که در شهر بریده و در ورزشگاه کینگ عبدالله به انجام رسید و سپاهان ایران با نتیجه پرگل و سنگین پنج بر ۲ مقابل الدحیل قطر شکست خورد. رقابتی که در نوع خودش و در قواره فوتبال آسیا، بی‌شباهت به بازیِ برگزار شده در استادیوم اتحاد نبود.
این باخت، سومین شکست سپاهان در گروه چهارم بود و منجر به حذف آنها از بازی‌ها شد. آنها با هفت امتیاز به اصفهان بازمی‌گردند تا لیگ بیست و یکم را به اتمام برسانند و نظاره‌گر یک سالِ دیگر بدون به دست آوردن جام باشند. با این حال نمایش تیم محرم نویدکیا به اندازه نتیجه‌ی به دست آمده ناامیدکننده نبود.
انتظار می‌رفت محرم در دومین سال مربیگری‌اش بتواند در بحث نتیجه‌گیری عملکرد بهتری داشته باشد. تیم او در این فصل تغییرات اندکی داشت و به خوبی در پست‌های مختلف تقویت شد. با این حال خروج از کورس قهرمانی در لیگ برعکس فصل قبل، حذف در مرحله یک هشتم نهایی جام حذفی به دست آلومینیوم اراک و کنار رفتن از دور گروهی مسابقات لیگ قهرمانان آسیا چیزی نبود که منتظر آن باشیم اما نکته‌ای که در اینجا می‌خواهیم به آن اشاره داشته باشیم فرمِ فوتبالی است که تیم نویدکیا بازی می‌کند. آنها بازی مقابل الدحیل را باختند اما ۲۴ شوت را روانه دروازه حریف خود کرده و هفت موقعیت ۱۰۰ درصد گلزنی را به هدر دادند. درصد مالکیت بیشتری داشتند و در تک تک دقایق بازی تشنه گلزنی بودند. این نمایش، فقط مختص بازی با تیم هرنان کرسپو نبود.
طلایی‌پوشان به جز بازی برگشت مقابل پاختاکور که دیدار پایاپایی بود و دیدار رفت مقابل التعاون که خیلی زود به اخراج عزت‌الله پورقاز منتج شد؛ در سه دیدار دیگر هم تیم برتر میدان بودند و با تنوع بسیار بالا موقعیت‌های زیادی را روی دروازه حریفان خلق کردند که بی‌دقتی عجیب مهاجمان و همچنین بدشانسی آنها مانع از این شد تا سپاهان را با وجود مشکلات عدیده در فاز تدافعی در مرحله بعدی ببینیم. زدن ۸۵ شوت در ۶ مسابقه و ثبت میانگین ۱۴ شوت در هر مسابقه چیزی نیست که بتوانیم به سادگی از کنارش عبور کنیم.
تیم محرم نویدکیا علاقه چندانی به مالکیت زیاد توپ ندارد. آنها سعی می‌کنند با کمترین ضربه ممکن به دروازه حریفان برسند. با این حال شیوه‌ی این تیم برای رسیدن به گل، واحد نیست. آنها از کناره‌ها توپ می‌ریزند؛ به عمق حریف می‌زنند؛ شوت‌زنی را در دستور کار خود قرار داده و از حرکات ترکیبی بهره می‌برند. سپاهان هشت گل در ۶ بازی به ثمر رساند و به راحتی می‌توان گفت که می‌توانست در بدترین شرایط حداقل هشت گل دیگر هم وارد دروازه رقبا کند. در سوی مقابل فاز تدافعی تیم نویدکیا همچنان پر از مشکل بود. خط دفاعی که در کناره‌ها با حضور امید نورافکن و دانیال اسماعیلی‌فر به راحتی دور می‌خورد و درست به هنگام دفاع جمع نمی‌شد. هر ۲ نفر میل زیادی به حمله داشتند که اتفاقا موثر هم بود اما وظیفه اصلی خود را فراموش کرده بودند. ضعف مدافعان کناری روی اکثر گل‌هایی که سپاهان در این فصل از لیگ قهرمانان دریافت کرد، مشهود بود.
گولسیانی، پورقاز و نژادمهدی به عنوان مدافعان مرکزی و اصلی سپاهان یک ضعف مشترک داشتند و آن هم سرعت پایین‌شان بود. این مشکل بزرگ تبدیل به پاشنه آشیل نایب قهرمان سال ۲۰۰۷ لیگ قهرمانان آسیا مقابل تیم‌هایی شد که سرعت و عمق را در دستور کار خود قرار و یا ارسال‌هایی با ارتفاع پایین انجام می‌دادند. سانترهایی که با چاشنی سرعت همراه بود. حال به این موارد خستگی تیم را هم اضافه کنید. سپاهان عملا مقابل الدحیل از لحاظ قوای جسمانی به مشکل خورده بود و از دست رفتن موقعیت‌های ۱۰۰ درصد و همچنین دریافت گل‌ها بدون کوچکترین مقاومتی، نشات گرفته از همین مساله بود.
قهرمان شدن در فوتبال ایران نیازمند داشتن یک خط دفاعی مستحکم است؛ چیزی که شاید در خیلی از نقاط مختلف جهان هم مصداق داشته باشد؛ البته نه با این شدت. شما می‌توانید با به ثمر رساندن کمترین گل و ارائه فوتبالی متوسط با کمترین الگوهای گلزنی جام را به دست بیاورید.
بدون شک فوتبالی که محرم نویدکیا به آن اعتقاد دارد، یک فوتبالِ ناب و جذاب است که هر بیننده‌ای را به وجد می‌آورد. او مانند دوران فوتبالش مهم‌تر از مقصد به مسیر می‌اندیشد ولی برای اینکه مانند مربیانی چون یورگن کلوپ، پپ گواردیولا و ... نتیجه حاصل شود باید در فاز تدافعی نقایص مرتفع شود.
باید امیدوار باشیم محرم نویدکیا به فلسفه‌ی خود پایبند بماند؛ شیوه‌ای که در فوتبال ایران در حال منسوخ شدن است و مربیان اولویت اول تا سوم خود را روی گل نخوردن گذاشته‌اند و تمایلی به استفاده از تاکتیک‌های گوناگون جهت رسیدن به گل ندارند. در این برهوتِ فوتبال تهاجمی و چشم‌نواز، محرم نویدکیا حکم یک شاخه گل را دارد.
شاخه‌گلی که زیباست ولی شکننده؛ دقیقا مانند دوران بازیگری‌اش. این گل نیاز به مراقبت دارد و باید دید سرنوشتش چه خواهد شد. امیدواریم باشگاه سپاهان و هواداران سپاهان بازهم به سرمربی جوان خود اعتماد کنند و نویدکیا در سومین فصل مربیگری‌اش با رفع نواقص موجود، سازنده یکی از جذاب‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال ایران باشد.
تیمی که مثل آب خوردن ایجاد موقعیت می‌کند ولی دیگر مانند آب خوردن گل دریافت نمی‌کند.
