سقوط از ارتفاع و معلولیت ضایعه نخاعی برای یکی از جوانان استان چهارمحال و بختیاری پیام دردناکی داشت، پیامی که تا سال‌ها وی را از حضور در فعالیت‌های مختلف ناامید کرد. علی‌اکبر غریب‌شاهی برای گذر از نگاه منفی و آینده مبهم به یک انگیزه نیاز داشت و آن را با رفت و آمد به آسایشگاه جانبازان جنگ تحمیلی به دست آورد؛ جانبازانی که به گواه او قهرمانان بزرگی در ویلچر بودند که افتخاراتشان با هیچ مدالی قابل قیاس نیست.
الگوگیری جوان چهارمحالی از قهرمانان دفاع مقدس وی را با یکی از ورزشکاران پارالمپیکی ایران آشنا کرد. بهمن گلبارنژاد همان ناجی غریب‌شاهی در دنیای ناامیدی‌ها بود که از جوان ویلچرنشین شده یک قهرمان جهان و رکورددار در ورزش پاراوزنه‌برداری ساخت. قهرمانی که اکنون در سن ۳۹ سالگی همچنان در اوج و در مسابقات قهرمانی جهان در گرجستان موفق به شکستن رکورد ۱۰۷ کیلوگرم شد.
پای صحبت‌های دارنده مدال طلای قهرمانی جهان که باشید از سختی و شیرینی‌های زندگی قهرمانی خواهد گفت. از روزهایی که بدون هیچ دلیلی از اعزام‌ها کنار گذاشته شد. او حسرت دارد و این حسرت مربوط به عدم حضورش در پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو است جایی که می‌توانست حتی مدال طلای دسته فوق سنگین را با مهار ۲۵۱ کیلوگرم از آن خود کند اما اعزام نشد زیرا برای این حضور باید در ۶ گزینشی این رشته حضور پیدا می‌کرد.
غریب‌شاهی روز شنبه در گفت و گویی درباره نرفتن به پارالمپیک توکیو به خبرنگار ایرنا گفت: در مسابقه نخست گزینشی پارالمپیک توکیو حضور نداشتم. اگر در توکیو بودم می‌توانستم وزنه ۲۵۱ کیلوگرمی را مهار کنم و بدون تردید طلای دسته ۱۰۷ را کسب می‌کردم. حتی می‌توانستم طلای دسته به اضافه ۱۰۷ کیلوگرم را کسب کنم. در پارالمپیک توکیو وزنه‌بردار اردنی در نبود مرحوم سیامند رحمان با مهار ۲۴۱ کیلوگرم به طلای دسته فوق‌سنگین رسید.
برخی از وی به عنوان سیامند رحمان پاراوزنه‌برداری ایران یاد می‌کنند اما غریب‌شاهی مقایسه خود را با رحمان درست نمی‌داند و عنوان کرد: سیامند در رکورد، اخلاق و قهرمانی نامی بزرگ بود و من لایق این مقایسه نیستم. رکوردهای وی تاریخ‌ساز و چه کسی می‌تواند به آن نزدیک شود. او یک الگو خوب ورزشی و مردی خوش اخلاق بود. نمونه سیامند در ورزش جهان کمتر پیدا می‌شود.
از «بهمن گلبارنژاد» به عنوان مربی سازنده خود یاد می‌کند و می‌گوید: الفبای وزنه‌برداری را از مرحوم گلبارنژاد یاد گرفتم و چند سال با او تمرین کردم تمریناتی که من را به بالاترین میزان آمادگی رساند. بعد از مرگ گلبارنژاد مدتی به تنهایی در شیراز تمرین کردم و در نهایت به اردوهای تیم ملی رسیدم. زحمات پارالمپین فقید دوچرخه‌سواری را هیچگاه فراموش نخواهم کرد او نقش مهم و انکار ناشدنی در قهرمانی‌های من دارد. همچنین خانواده‌ام زحمات زیادی کشیدند تا من به این سکو و رکورد برسم.
خط خوردن متوالی از اعزام به مسابقات بزرگ هنوز برای غریب‌شاهی یک علامت سوال است. وی در این زمینه به خبرنگار ایرنا گفت: خط خوردن من از اعزام‌های جهانی یک رویه معمول بود و همیشه نفر نخست بودم که قلم قرمز مربیان بر روی نام من کشیده شد. خودم دلیل این کار را نمی‌دانم. بعد از پارالمپیک توکیو حسین توکلی سرمربی تیم ملی برای اردوی اعزامی گرجستان من را دعوت کرد و من نیز پاسخ اعتماد وی را دادم و در ۳۹ سالگی ثابت کردم که سن یک عدد است و باید برای سال‌های آینده نیز برنامه‌ریزی کنم.
از رقابت هراسی ندارد و برای این کار هدف‌گذاری کرده است. دارنده مدال طلای قهرمانی جهان در زمینه هدف‌گذاری خود گفت: تمام تلاشم این است که بتوانم در پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس حضور داشته باشم. حضوری که همراه با کسب مدال باشد. البته کار راحتی نیست بلکه باید بدن خود را آماده نگه دارم. سال بعد نیز بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۲۲ هانگژو را در پیش دارم و در صورت اعزام می‌توانم یک رکورد خوب را از خود به جای بگذارم. تمام این برنامه‌ها به آمادگی و توان بدنی من بستگی دارد. می‌خواهم حسرت نبودم در پارالمپیک توکیو را با مدال طلای پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس جبران کنم.
فرزند چهارمحال و بختیاری ایران را در رشته‌های قدرتی سرآمد دانست و عنوان کرد: استعدادیابی در رشته‌های قدرتی می‌تواند ایران را به یکی از کشورهای صاحب عنوان در پاراوزنه‌برداری تبدیل کند. ما ظرفیت‌های زیادی در این رشته داریم و می‌توانیم با برنامه هدف‌مند یک مجموعه کامل از ورزشکاران برای مسابقات مختلف داشته باشیم.
ایرنا
