به گزارش ایران اکونومیست؛ شبکه تلویزیونی فاکس اسپورتس در گزارشی نوشت: زمانی که «میلوش دِگِنِک» مدافع بدشانس استرالیا با پاس رو به عقب و بی دقت خود تک گل امارات را در مرحله یک چهارم نهایی جام ملت های 2019 آسیا پایه گذاری کرد، همچون دیواری گلی فرو ریخت اما اشتباه او هم اماراتی ها و هم سازماندهندگان این تورنمنت را نجات داد.
در واقع، بدون حضور امارات متحده عربی، سازماندهندگان جام ملت های آسیا در خوشبینانه ترین حالت ممکن، تنها می توانستند هزار نفر را برای برگزاری نیمه نهایی مابین استرالیا و قطر به ورزشگاه محمد بن زاید ابوظبی بکشانند اما با شرایط جدید تمام 15 هزار صندلی پر خواهد شد.
در سوی دیگر پیروزی 1 بر صفر سفیدپوشان که به لطف اشتباه ناگوار دگنک به دست آمد، برای دولت امارات به معنای گریز از دستمایه خنده شدن در خاورمیانه و چه بسا در جهان بود.
علت این امر هم مناسبات سیاسی بین دوحه و ابوظبی است که هم اکنون در پایین ترین سطح خود قرار دارد؛ اتفاقی که خود ناشی از اقدام امارات مبنی بر قطع روابط دیپلماتیک خود با قطر در ژوئن 2017 با وارد آوردن اتهام تامین مالی تروریسم به دوحه است.
رسانه های محلی و سازماندهندگان برگزاری تورنمنت، با وحشت روند پیشروی شگفت انگیز عنابی ها را در جریان رقابت ها نظاره گر بودند؛ البته آنها حق دارند، 12 گل زده بدون گل خورده کمی وحشتناک به نظر می رسد.
قطر مرحله گروهی را پس از پیروزی 2 بر صفر مقابل لبنان، انهدام 6 بر صفر کره شمالی و پیروزی راحت و البته غافلگیر کننده 2 بر صفر در برابر عربستان سعودی پشت سر گذاشتند.
این در حالی است که امارات امیدوار بود تا عراق دلیر بتواند این «همسایه دردسرساز» را در یک هشتم متوقف کند اما قطری ها موزیانه شیرهای بین النهرین را با نتیجه ای مشابه پیروزی غافلگیر کننده مقابل کره جنوبی در یک چهارم، با یک گل دور زدند.
تعداد افرادی که با نتایج قطر خشمگین می شدند رو به افزایش بود و در صورتی که ساکروس ها نسخه میزبان را می پیچیدند و در عین حال عنابی ها به جمع چهار تیم پایانی ملحق می شدند؛ آن روز برای اماراتی های مغرور می توانست به عزای ملی تبدیل شود.
علاوه بر این، صعود قطر به نیمه نهایی بدون حضور امارات در این مرحله، کار پوشش رسانه ای را برای مطبوعات محلی که در نهایت استیصال سعی دارند تا از کوچک ترین اشاره به حضور میزبان جام جهانی 2022 در تورنمنت اجتناب کنند، بسیار سخت تر می کرد.
پس از مشخص شدن بازی های مرحله نیمه نهایی و اعلام تیم های رو در رو، مطبوعات ابوظبی بدون اشاره به نام حریفی که میزبان در این مرحله به مصاف آن خواهد رفت، اقدام به تهیه گزارش و پیش بازی کردند.
براساس اظهارات یک روزنامه نگار اماراتی که مسئولیت پوشش رسانه ای سه روزنامه انگلیسی زبان چاپ امارات را بر عهده دارد، هیچ دستور رسمی مبنی بر عدم اشاره به نام قطر صادر نشده و مقامات تنها به ذکر این جمله کفایت کرده اند: «با احتیاط پوشش دهید»
بر این اساس، روزنامه ها و مطبوعات برای پوشش بازی های قطر تنها نتایج خام بازی را بدون هیچ جزئیاتی ارائه می دادند و در صورت نیاز به ارائه موضوعات جامع تر در مورد بازی مورد نظر، تمرکز خود را بیشتر بر تیم دیگر زمین معطوف می کردند.
این در حالی است که با توجه به آمار بدون شکست قطر تا اینجای کار، خواندن و شنیدن گزارش های بازی بدون حتی کوچک ترین اشاره ای به تیم برنده، موضوعی بسیار عجیب و دور از انتظار می نماید.
اگرچه این بازی به طور تمام و کمال مشابه مسابقه «بدنام» تیم های ملی واترپولوی مجارستان و شوروی سابق (موسوم به خون در آب) در المپیک ملبورن نیست، اما خیلی هم بی شباهت به آن به نظر نمی رسد.
رقابت «خون در آب» به سال 1956 باز می گردد؛ جایی که پس از ضربه مشت یکی از بازیکنان روس به صورت حریف مجارستانی، پلیس ایالت ویکتوریا (استرالیا) برای جلوگیری از وقوع خشونت و آشوب وارد عمل شد اما در مورد بازی امارات و قطر در صورت بروز چینن اتفاقی دیگر نیاز به جدا کردن هواداران نخواهد بود چرا که دست کم 99.9 درصد از حاضرین در ورزشگاه هوادار امارات هستند یا دست کم اینطور وانمود خواهند کرد.
ریشه این پیش بینی به بازی تیم های کره شمالی و قطر باز می گردد؛ جایی که قطری ها در مرحله گروهی با 6 گل کره را در هم کوبیدند و جمعیت حاضر در ورزشگاه به طور رسمی تنها 452 نفر اعلام شد.
نسخه رسمی این ممنوعیت بدین شکل است: هواداران قطری مشکلی برای ورود به ورزشگاه ها را ندارند اما خبری از تشویق و حمایت تیمشان نیست.
این در حالی است که اتوبوس تیم قطر برخلاف اتوبوس های سایر تیم های حاضر، از هر گونه نشانه ای که هویت سرنشینانش را اعلام کند منع شد؛ اتوبوسی که براساس گزارش ها بیشتر شبیه یک بارکش بی نام و نشان بود و بار دیگر مقامات علت آن را «دلایل امنیتی» عنوان کردند.
و تمام این اتفاقات، نوید بخش جدالی سراسر مهیج مابین قطر و امارات است؛ جدالی که در آن سفیدپوشان برای غرور ملتشان می جنگند و در سوی دیگر میدان، تازه واردهای قطری امیدوارند تا بر هیجان آن بیافزایند.
با این تفاسیر، شاید یک جمله برای توصیف این بازی کفایت کند: جنگی خیلی سرد در صحرایی خیلی داغ در حال در گرفتن است.
