به گزارش ایران اکونومیست، ماده ۵۱ قانون کار، ساعتِ کاری را این گونه تعریف می‌کند: «ساعت کار در این قانون مدت زمانی است که کارگر نیرو یا وقت خود را به منظور انجام کار در اختیار کارفرما قرار می‌دهد.»
باید توجه داشت که غیر از موارد صریحاً اعلام شده در قانون، ساعات کار کارگران طی یک شبانه روز نباید از ۸ ساعت بیشتر شود.
با این حال، تبصره ماده ۵۱، تصریح می‌کند که: «کارفرما با توافق کارگران، نماینده یا نمایندگان قانونی آنان، می‌تواند ساعات کار را در بعضی از روز‌های هفته کمتر از میزان مقرر و در دیگر روز‌ها اضافه بر این میزان تعیین کند، به شرط آن که مجموع ساعات کار هر هفته از ۴۴ ساعت تجاوز نکند.
با توجه به اینکه مطابق ماده ۶۲ این قانون، «روز جمعه، روز تعطیل هفتگی کارگران با استفاده از مزد است» و تقسیم ۴۴ ساعت بر ۶ روز کاری، مدت زمانی کمتر از ۸ ساعت (۷ ساعت و ۲۰ دقیقه) در یک روز را برای ساعات مجاز کاری کارگران معیّن می‌کند؛ به نظر می‌رسد موضوع ۸ ساعت کار روزانه در مشاغلی مدنظر است که ساعات کاری آن‌ها در تمام روز‌های هفته برابر است.
در هر حالت که کارگر روز جمعه (از ساعت ۰۰:۰۰ لغایت ۲۳:۵۹ جمعه) به هر میزان ساعت که سر کار حاضر شود، مشمول دریافت فوق العاده جمعه کاری خواهد بود. چنانچه عوض کار در روز جمعه، روز دیگری تعطیل نباشد ممکن است کار در روز جمعه علاوه بر فوق العاده جمعه کاری منجر به اضافه کاری نیز شود.
