واقعیت هایی که با شعار تحریف نمی شوند

 به گزارش ایران اکونومیست؛  نگاهی به فضای سیاسی کشور به ویژه در یکی دو دهه اخیر نشان می دهد که شعار زدگی یکی از مسائلی است که در دهه های اخیر کشور به آن دچار شده و اشخاص، جناح ها و جریان های سیاسی تلاش می کنند به وسیله آن، اهداف و مطامع خود را پیش ببرند؛ مساله ای که وجهی از پوپولیسم و مانعی برای توسعه سیاسی به شمار می رود، اما در پنج سال و نیم اخیر، بیشتر به عنوان ابزاری برای تهدید، توهین و تخریب علیه دولت کاربرد داشته است.

حجت الاسلام والمسلمین حسن روحانی در نشست با وزیر معاونین و مدیران وزارت راه و شهرسازی گفت: می‌گوییم FATF باشد یا نباشد، یک نفر نمی‌آید بگوید اگر FATF باشد یعنی 20 درصد ارزان‌تر، اگر FATF نباشد یعنی 20 درصد گران‌تر. کسی که شعار می‌دهد هزینه‌اش را هم پرداخت کند، نمی‌شود در این کشور یک نفر در نهاد یا ارگانی شعار بدهد و آثار شعارش را برای مردم ترجمه نکند، باید ترجمه کنیم.
رییس جمهوری تاکید کرد: برجام باشد یا نباشد؟ این را ترجمه کنیم. برجام باشد یعنی چه، برجام نباشد یعنی چه؛ این را ترجمه کنیم که بودنش چقدر سود دارد، نبودنش چقدر سود دارد، این را از مردم بپرسیم که اگر می‌خواهید زندگی کنید، زندگی گران می‌خواهید یا زندگی ارزان؛ اگر فرمودند زندگی گران می‌خواهیم ما همه این شعارها را قبول داریم.
خطاب دکتر روحانی به کسانی است که علیه دستاوردها و سیاست های دولت و نظام شعار را خط مشی خود قرار داده اند و بی توجه به ضرورت حفظ سرمایه اجتماعی کشور، از هر تریبونی برای زیر سوال بردن دستاوردهای دولت در طول پنج سال اخیر استفاده می کنند.
انتقادها به رییس جمهوری، دولتمردان و سیاست های دولت فقط به نشست های سیاسی و جناحی محدود نبوده، بلکه تریبون های عمومی از جمله نماز جمعه و هر مراسمی که به مناسبت های سیاسی، مذهبی و... در کشور برگزار شده است؛ مسندی برای قضاوت ناعادلانه، کذب پراکنی و اتهام آفرینی علیه سیاست های دولت در طول دو دولت روحانی قرار گرفته؛ تریبون های عمومی در کشور به محلی برای تسویه حساب های سیاسی و جناحی علیه دولت تبدیل شده است.
پرونده هسته ای کشور پس از 12 سال بلاتکلیفی و مذاکره های بی نتیجه با توافق برد- برد به سرانجام رسید؛ دستاوردی که وجهه ایران را به عنوان نافی و تهدید کننده امنیت و صلح جهانی را به ایجابی و مثبت تغییر داد و جایگاه کشور را به عنوان حامی صلح و امنیت پایدار در جامعه بین المللی بهبود بخشید؛ مخالفان و منتقدان دولت، اما همچنان این امر را نادیده می گیرند و با افتخار به مذاکره های بی نتیجه و زیان هایی که به سبب هموارسازی مسیر تحریم ها به منافع ملی وارد آورده اند، کارنامه و گذشته خود را تبرئه ومشکلات و مسائل چند دهه اخیر را به دولت های یازدهم و دوازدهم نسبت می دهند.
در شرایطی که دولت تلاش می کرد با طی کردن مسیر تعاملات تجاری با جهان و مروادات و تبادلات پولی و بانکی، از فرصت های به وجود آمده به واسطه برجام، مناسبترین بهره برداری را در تامین منافع ملی به عمل آورد، منتقدان و مخالفان نه تنها بر طبل سیاه نمایی درباره برجام و دیگر سیاست های دولت می زدند بلکه الزاماتی را که برای عملیاتی سازی اهداف ترسیم شده در این راه نیاز بود، دستخوش افراط و تفریط ها و کذب گویی های سیاسی قرار داده اند.
عضویت در کنوانسیون های بین المللی و رعایت استانداردها و شفافیت پولی و مالی با محوریت خروج ایران از لیست سیاه گروه ویژه اقدام مالی(FATF) و ... از جمله کانون های مورد هجوم و کنش های سیاه نمایانه مخالفان و منتقدان دولت بوده است بی آنکه به گفته رییس جمهوری آن را «ترجمه» و سود و زیان آنچه را که ادعا دارند برای مردم و جامعه شفاف سازی کنند.
سیاه نمایی و بزرگنمایی درباره FATF و به خصوص لوایح چهارگانه «اصلاح قانون مبارزه با تامین مالی تروریسم»، «اصلاح قانون مبارزه با پولشویی»، «الحاق ایران به کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم(CFT)» و «الحاق ایران به کنوانسیون مبارزه با جرائم سازمان یافته (پالرمو)» در دو سال و ماه های اخیر و توجیه های غیر عقلانی که برای تحریف واقعیت های موجود و انحراف افکار عمومی از سوی مبتلایان به شعارزدگی پیگیری می شد؛ ترجمانی از شعارهایی است که به منظور ابهام آفرینی از مسیر شفافیت و بدون شفاف سازی درباره واقعیات کشور ارائه شده است.
اعمال و پافشاری بر سیاست های نادرست و به کارگیری تیم های غیرمتخصص در طول چند سال کشور را به جای حرکت در مسیر تقویت سیاست خارجی و تامین منافع ملی در عرصه بین المللی به سمت انزوا هدایت کرد و بر موج های ایران ستیزی در جهان دامن زد؛ مبتلایان به شعارزدگی به جای مقایسه کارنامه و عملکرد خود و کارنامه دولت روحانی در عرصه سیاست خارجی، در مقام مدعی و خواهان از دولت برآمده اندو با انحراف افکار عمومی و از بین بردن اعتماد به حاکمیت و دستگاه اجرایی کشور، زیان هایی را که در دوره مدیریت خود به بار آورده و منافعی را که در این دوره ازکف داده اند، از دولت مطالبه می کنند.
خط مشی شعارزدگی در برخی شخصیت ها و جناح هایی که انتقاد مغرضانه و مخالفت با دولت را پیشه فعالیت های سیاسی خود قرار داده اند، به دور از شفاف سازی ادعاهای مطرح شده و اغلب بدون ارائه راهکارهای سیاسی و عملیاتی و با وارونه سازی واقعیت ها صورت می گیرد؛ غافل از اینکه شعار جای واقعیت را نمی گیرد و نمی توان با این ابزار افکار عمومی را فریب داد و جامعه را نسبت به ساختار سیاسی بدبین کرد.