زندگی در فضا تاثیری روی سیستم ایمنی فضانوردان ندارد

به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از روزنامه ایندیپندنت؛ متخصصینی که بر روی نمونه‌های خون گرفته شده از 23 فضانورد قبل و بعد از اقامت آنها در ایستگاه فضایی بین‌المللی مطالعه کرده‌اند می گویند، اقامت طولانی در فضا تاثیر چشمگیری بر روی سیستم ایمنی آنها نگذاشته است.

در این آزمایش‌ها، از خون شش نفر که به فضا پرواز نمی‌کردند، به عنوان نمونه‌های مقایسه‌ای استفاده شد. در نتیجه، دانشمندان دریافته‌اند که زندگی در فضا، بر تعداد لنفوسیت‌ها- گلبول‌های سفید خون که آنتی بادی‌هایی را برای مبارزه با بیماری‌های عفونی تولید می‌کنند تاثیر نمی‌گذارد.

مطالعات فوق توسط گروهی از متخصصان پزشکی تحت سرپرستی جان کمپبل استاد دانشگاه انگلیس و در چارچوب تحقیقات برای بررسی سلامت فضانوردان صورت گرفته است. جان کمپبل، متخصص پزشکی این دانشگاه گفت: "این اولین مطالعه دامنه دار و چند جانبه‌ای است که در موضوع تاثیر بی‌وزنی بر روی سیستم ایمنی بدن صورت گرفته و به طور کامل ثابت می‌کند که سفر فضایی درازمدت، تأثیر محدودی بر تعداد لنفوسیت‌ها و تولید آنتی بادی‌ها در بدن فضانوردان دارد."

وی افزود: "نتایج کار ما خبر خوبی برای فضانوردانی است که در حال حاضر در ایستگاه فضایی بین‌المللی فعالیت دارند. همچنین برای همه فضانوردانی که در آینده در ماموریت‌های طولانی مدت فضایی شرکت خواهند کرد."

به گفته دانشمندان، نتایج این مطالعه می‌تواند برای برنامه‌ریزی پروازهای طولانی مدت به فضا، از جمله مریخ مفید باشد. علاوه بر این، داده‌های مربوط به کار سیستم ایمنی برای واکسیناسیون موثر فضانوردان در حین پرواز دارای اهمیت است.

درستی کار سیستم ایمنی فضانوردان یکی از دغدغه‌های مهم دانشمندان بعد از دهه 1970 که ایستگاه‌های فضایی در مدار قرار گرفتند و افرادی برای مدت‌های طولانی در آنها به کار مشغول می‌شدند بشمار می‌رفت و همیشه این ترس وجود داشت که اگر دستگاه ایمنی فضانوردان در اثر پروازهای درازمدت صدمه بخورد، چطور می‌توانند از سلامت آنها در پروازهای دور از زمین مانند سفر به مریخ محافظت کرد.

تاکنون گزارش‌های متناقضی در مورد تاثیر سفرهای فضایی بر روی لنفوسیت‌ها مطرح شده بود و کارشناسان عدم نشان دادن عکس‌العمل به برخی عامل‌های لنفوسیتی بعد از پایان سفر فضایی را ناشی از اثر بی‌وزنی بر روی دستگاه ایمنی بدن می‌پنداشتند، اما تحقیقات نشان داد که این پدیده بیشتر از هر چیز با فشارهای روانی مراحل پرهیجان سفر مرتبط است تا اقامت طولانی در فضا.

این پژوهش در مجله علمی "فیزیولوژی کاربردی" منتشر شده است.