به گزارش ایران اکونومیست، قرض‌الحسنه، عقدی است که به موجب آن بانک‌ها مبلغ معینی را طبق ضوابط به افراد یا شرکت‌ها به قرض واگذار می‌کنند و گیرنده متعهد می‌شود معادل مبلغ دریافتی را باز پرداخت کند.
بانک‌ها در موارد زیر از محل منابع سپرده‌های قرض‌الحسنه اقدام به اعطای تسهیلات قرض‌الحسنه می‌کنند:
الف ـ به شرکت‌های تولیدی و خدماتی (غیر از بازرگانی و معدنی) که فعالیت آنها اشتغال‌زا و در جهت تأمین مایحتاج ضروری جامعه است.
ب ـ به افرادی که مستقیما به امور کشاورزی و دامپروری مبادرت کنند.
ج ـ برای رفع نیازهای افراد در موارد: هزینه‌های ازدواج، تهیه جهیزیه، درمان بیماری، تعمیرات مسکن، کمک هزینه تحصیلی و کمک برای ایجاد مسکن در روستاها.
سقف تسهیلات اعطایی قرض‌الحسنه به متقاضیان و کارمزد آن سالانه توسط بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران مشخص می‌شود.
نرخ کارمزد تسهیلات صفر تا چهار درصد است که از مشتریان دریافت می‌شود. این مبلغ برای هزینه‌های پرسنلی، اجاره شعب، ملزومات، آب و برق و... مصرف می‌شود.
