کاهش آلایندگی موتورهای دیزلی با نانوافزودنی‌ها

به گزارش ایران اکونومیست؛ یکی از بزرگترین چالش‌های بخش حمل‌ و نقل، رعایت استانداردها و قوانین سخت‌گیرانه مربوط به انتشار گازهای آلاینده است که به ‌منظور حفاظت از محیط‌زیست وضع شده‌اند؛ چراکه صنعت حمل‌ونقل مسوول تولید بیش از ۲۵ درصد گازهای گلخانه‌ای در جهان است.

بر این اساس استفاده از فناوری‌های نوین در تولید موتورها و همچنین استفاده از حامل‌های انرژی، مهمترین راه‌های کاهش آلودگی هوا است که در این راستا اخیرا مطالعاتی در پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی با همکاری دانشگاه محقق اردبیلی اجرا شد.

دکتر میثم طباطبائی از محققان این طرح استفاده از سوخت‌های تجدیدپذیر و مکمل‌های پیشرفته سوخت را دو رویکرد مهم جهت کاهش آلودگی هوا دانست و افزود: در طرح حاضر یک ترکیب سه‌ تایی متشکل از بیودیزل، آب و نانو ذرات اکسید سریم مورد آزمون عملکردی و آلایندگی قرار گرفت که نتایج بسیار رضایت‌بخش بوده است.

وی با بیان اینکه احتراق سوخت حاوی نانوذرات اکسید سریم موجب کاهش قابل‌ توجه گازهای آلاینده می‌شود، یادآور شد: از دیدگاه سازوکار، حضور نانوذرات سریم اکسید در ترکیب سوخت موجب کاهش تشکیل رسوبات ترکیبات کربنی بر روی جداره سیلندر شده که این موضوع کاهش اصطکاک بین قطعات متحرک را در پی دارد.

طباطبایی با اشاره به عملکرد کاتالیستی سریم اکسید، خاطر نشان کرد: این عملکرد موجب کاهش تأخیر در اشتعال می‌شود؛ از این رو احتراق به ‌صورت کامل‌تری انجام خواهد شد و گازهای آلاینده کاهش می‌یابد.

این محقق با بیان اینکه در تحقیق حاضر نقش همزمان آب و نانوذرات سریم اکسید در ترکیب سوختی دیزل/بیودیزل مورد ارزیابی قرار گرفت، خاطر نشان کرد: برای این منظور سوخت دیزل/بیودیزل حاوی درصدهای مختلف وزنی ۳، ۵ و ۷ درصد آب و همچنین ۹۰ ppm نانوذرات سریم اکسید تهیه شده و عملکرد آن هم از منظر بازدهی و هم از منظر آلایندگی مورد مطالعه قرار گرفت.

به گفته وی بر اساس نتایج به ‌دست‌آمده، ترکیب سوختی حاوی ۳ درصد آب و ۹۰ ppm نانوذرات سریم اکسید هم از لحاظ بازدهی و هم از لحاظ آلایندگی در بهینه‌ترین شرایط قرار دارد.

این طرح با همکاری دکتر میثم طباطبائی عضو هیأت علمی پژوهشگاه بیوتکنولوژی کشاورزی، دکتر اسماعیل خلیفه و دکتر بهمن نجفی از اعضای هیأت علمی دانشگاه محقق اردبیلی، دکتر مرتضی آقباشلو عضو هیأت علمی دانشگاه تهران و مهندس سید مصطفی میرسلیم عضو هیأت علمی دانشگاه امیرکبیر اجرایی شده و نتایج آن در مجله‌ Fuel با ضریب تأثیر ۴.۶۰۱ منتشر شده است.