به گزارش ایران اکونومیست؛ شهاب حسینی نوشت:
با یاد خدای چشمان گریان و دل های لرزان.
خرده بر بنده ی پر تقصیر به حق گرفته می شود که چرا به هنگام پر کشیدن یاران، بنده را کلامی نیست به نشانه ی همدردی.
چه می توان گفت از نبودن. از رفتن. از غمی که ترک می دهد چینی نازک تنهایی را. چه می توان گفت از بی اعتباری فردا.
چه می توان گفت از دلی که رنجور است به سبب آن که رهایش نمی کنند که در تنهایی خود بسوزد، بگرید و بشکند. اول بر خویش و بعد بر خویش.
هر عزیزی که به لقاء معشوق شتافت، از شعف عشق روی بر نتافت. حال آن که ما هنوز در پیچ و خم پیچیده ی زندگی اندر خم یک کوچه ایم.
لیکن برای یاران سفر کرده، پرده بالا رفت و دیدند هست و نیست،
راستی، نا دیدنی ها دیدنی است.
عزیزان پر کشیده. غم رفتنتان را با هزاران گل خاطره در دل هایمان کاشتید و به خون دلتنگی ما عطش نشاندید که این ها همه رسم این روزگار است.اما درخت وجودتان پر بار. آنچه اندر وهم ناید، آن شدید. وصال معشوق مبارک، گوارای روحتان. از شما برای ما عشق بود که به یادگار ماند و همین ما را بس. تا کی قرعه به نام ما افتد و یار ما را نیز بطلبد. از خدای حی و حاضر و ناظر برای سوگواران دل سوخته تان مرهمی از باغ بهشتم آرزوست بلکه تاب آورند نداشتن تان را که همانا برایشان آزمایشی سخت دشوار، اما الهی است.
تقدیم به عارف لرستانی، علی معلم، افشین یدالهی و دیگر یاران پرکشیده که داغ محبتشان بر دل ما است.
مسافر دیر یا زود دیگر، سید شهاب الدین حسینی
