نشست پرسش و پاسخ فیلم «سوفی و دیوانه» به کارگردانی مهدی کرم‌پور با حضور عوامل فیلم و اهالی رسانه در سالن سعدی برج میلاد برگزار شد.
کد خبر: ۱۴۴۸۹۰
به گزارش ایران اکونومیست؛ نشست پرسش و پاسخ فیلم «سوفی و دیوانه» با حضور مهدی کرم‌پور کارگردان و تهیه‌کننده، مهدی سجاده‌چی، نویسنده، نازنین مفخم، تدوین‌گر، شهرزاد مهدوی، مجری طرح، بهزاد عبدی، آهنگساز، امیر جعفری، الهه حصاری، به‌آفرید غفاریان و محمدرضا شریفی‌نیا، بازیگران این اثر سینمایی برگزار شد.
در ابتدای این نشست، کرم‌پور با تأکید بر مخاطب خاص داشتن این فیلم بیان کرد: «سوفی و دیوانه» در راستای کارهای سینمایی قبلی‌ام است که تماشاگر خاص خود را دارد. اهل فیلمسازی مُد روز نیستم و کار خود را انجام می‌دهم. «سوفی و دیوانه» فیلمی در اندازه خودش است. از آنجا که با فیلم‌های آپارتمانی فرق دارد، پیش تولید آن طولانی بود و بیش از شش ماه طول کشید. یک سال و نیم هم فیلمنامه را با سجاده‌چی کار می‌کردیم.
کرم‌پور در پاسخ به انتقاد یکی از خبرنگاران مبنی بر اینکه این فیلم همه اطلاعات‌اش در دیالوگ خلاصه شده است، گفت: سینما هر آن‌چیزی است که بر پرده نقش می‌بندد و تعاریف زیادی دارد. هر طور که دل‌تان بخواهد فیلم‌های مختلف در سینما را می‌توان پیدا کرد.
وی ادامه داد: این فیلم هم در فرم یکی فیلم نامتعارف است. از ابتدا می‌دانستم فیلم را برای چه مخاطبی می‌سازم. این فیلم مخاطبان خاصی دارد. ما که با این فیلم خوشحال هستیم و به همه کسانی هم که فیلم را دوست نداشتند، احترام می‌گذاریم.
کرم‌پور با اشاره به اینکه کارگردانی این فیلم از کارهای قبلی‌اش بسیار سخت‌تر بوده است، افزود: سخت‌ترین کارم از لحاظ کارگردانی است که آن را خیلی دوست دارم. قرار نیست نشان داده شود که کدام فضای این فیلم فانتزی یا واقعی است. از نگاه آدمی وارد قضیه می‌شویم که باید با او حرکت کنیم. بسیار برایمان سخت بود تا بُرش اینچنینی از تهران را بسازیم، البته همه تصاویر از قبل استوری‌برد داشتند.
در بخش دیگری از این نشست، سجاده‌چی درباره فیلمنامه «سوفی و دیوانه» که پس از سال‌ها نوشته است، گفت: هرکس متناسب با طاقت خودش این فیلم را می‌ببیند. فیلمی که خیلی هم فانتزی نیست و در عین حال اجتماعی هم نیست. فیلم درباره جامعه‌ای است که تخیل خود را از دست داده و به زبان ساده نشان می‌دهد چگونه انسان می‌تواند در سخت‌ترین شرایط موقعیت خود را تغییر دهد و بر زندگی خود و دیگران تأثیر بگذارد.
این نویسنده افزود: عادت کرده‌ایم همیشه در فیلم‌ها تنش باشد و کینه و دشمنی و نفرت ببینم، اما در «سوفی و دیوانه» تلاش شده تا نوع دیگری از سینما را بر اساس همین واقعیت‌ها بسازیم.
کرم‌پور در پاسخ به اینکه تا چه حد به فروش «سوفی و دیوانه» در گیشه امیدوار است، بیان کرد: زیاد نگران فروش آن نباشید. ما به اکران آن هم امیدواریم. مطمئنا من به عنوان تهیه‌کننده نمی‌خواهم خودم را بدبخت کنم. خوشبختانه فیلم در بخش خصوصی تهیه شده و "بیگ پروداکشن" نیست. کاری است در حد خود، و یک ریال هم برای ساخت آن از هیچ سازمانی پول نگرفتیم.
وی ادامه داد: با سالن‌های پر تنش پس از نمایش فیلم‌های جشنواره‌ای آشنا هستم. همیشه منتقدان سال‌ها بعد متوجه خوب بودن فیلم‌هایم می‌شوند. «چه کسی امیر را کشت؟» هم در زمان اکران زیاد مورد توجه واقع نشد، اما چند سال بعد جز بهترین فیلم‌های منتخب منتقدان شد، به طوری که امروز خیلی از دیالوگ‌های آن را حفظ هستند.
جعفری نیز طی صحبت‌هایی کوتاه درباره این فیلم بیان کرد: معتقدم صبوری‌مان را برای دیدن فیلم از دست داده‌ایم و زود هر فیلمی را قضاوت می‌کنیم. یکی از فیلم‌هایی که من قبلا در آن بازی کردم به نام «نفوذی»، زمان خود در جشنواره فجر دیده نشد، اما بعدا از آن استقبال شد. این فیلم را هم اگر سر فرصت و با صبر ببینید، متوجه می‌شوید فیلم خوبی است.
کرم‌پورهم در ادامه حرف‌های جعفری گفت: تخیل در سینما لازم است و این رئالیته بیش از حد در دنیای واقعی به اندازه کافی بی‌رحم است. تا کی قرار است اسیر رئالیته در دنیا و حتی سینما باشیم؟ سعی کردیم لحن شوخ و شنگ و شیرینی در «سوفی و دیوانه» داشته باشیم. فیلم درباره تخیل است و طبیعی است که واکنش‌های اینچنینی از مخاطب داشته باشد. حتی ما انتظار داشتیم افراد بیشتری سالن را ترک کنند. آقای شریفی‌نیا هم حتی گفت بازهم خوب تماشاگران تحمل کردند و نشستند تا آخر فیلم را دیدند.
