استفاده از مس برای مبارزه با میکروب‌های بیمارستانی

یک اتاق بیمارستانی را تصور کنید دیوارهای سفید، وسایلی از استیل زنگ نزن، ملحفه‌های سفید چروک. بیش از 100 سال است که این شرایط برای محیط بیمارستان یک شرایط استاندارد محسوب می شود.

به گزارش  ایران اکونومیست به نقل از ساینتیست، اما تحقیقات جدید در زمینه پاتوژن‌های مقاوم به باکتری نشان می‌دهد که این روش برای مقابله با عفونت‌های بیمارستانی کارآمد نیست.

محققان به تازگی نشان داده‌اند که پوشش‌دهی سطوح بیمارستانی، تجهیزات جراحی، ایمپلنت‌های بیماران و سیستم‌های انتقال آب بیمارستان با ذرات نانومقیاس می‌تواند ابتلا افراد به عفونت‌های بیمارستانی را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

بسیاری از افرادی که در بیمارستان‌ها بستری می‌شوند به عفونت‌های بیمارستانی دچار می‌شوند و این امر محققان را واداشته که راهی برای مبارزه با باکتری‌ها و بهبود شرایط بیمارستان پیدا کنند. در راهکار جدیدی که محققان ارائه داده‌اند، محیط و تجهیزات بیمارستانی با نانوذراتی از جنس مس پوشانده می‌شود که خاصیت ضدمیکروبی دارد.

این تکنولوژی نانومقیاس می‌تواند با افزایش نفوذپذیری غشاء باکتری‌ها، ایجاد اختلال در عملکرد پروتئین‌ها و مداخله در ارتباطات بین سلولی، قابلیت باکتری‌ها برای چسبیدن و رشد بر روی سطوح را کاهش دهد.

مطالعات اولیه در محیط آزمایشگاهی نشان داده است که نانوتکنولوژی می‌تواند برای مقابله با بسیاری از عوامل بیماری‌زای میکروبی که در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها مقاوم هستند، موثر باشد. کاربرد وسیع این روش‌ها می‌تواند از بروز عفونت‌های بیمارستانی پیشگیری کند. علاوه بر این طراحی‌های نانوالگویی برای سلول‌های میزبان بی‌ضرر هستند و می‌توانند در ایمپلنت‌های مصنوعی که لازم است عاری از میکروب باشند، به کار گرفته شوند.

هدف از این بررسی، کنترل قدرت ضدمیکروبی یون‌های فلزی مس است. این یون‌ها با پروتئین‌های سطحی باکتریایی تعامل برقرار و غشاهای سلولی را تخریب می کنند و به طور فعالانه یا منفعلانه جذب سیتوپلاسم سلولی می‌شوند. یون‌ مس بعد از ورود به سلول باکتریایی، رادیکال‌های آزادی می‌سازد که می‌توانند به پروتئین‌ها و چربی‌های درون سلولی آسیب بزنند. مس حتی می‌تواند مانع از این شود که باکتری‌ها بر روی سطوح کلونی تشکیل دهند.

غشا باکتریایی و دیواره سلولی باکتری‌ها دارای پروتئین‌هایی است که منجر به اتصال باکتری به سطوح می‌شوند. یون‌های مس که بار مثبت دارند با این پروتئین‌های باکتریایی که دارای بار منفی هستند تعامل برقرار و ساختار و عملکرد آن‌ها را مختل می‌کنند. در این شرایط مس با دیگر فلزات همچون روی که برای عملکرد پروتئین ضروری هستند رقابت می‌کند.