محققان در 10 مرکز پزشکی و کلینیک خصوصی در آمریکا کاشت ایمپلنت‌های حلزون هیبریدی را در یک گوش، برای 50 مرد و زن انجام دادند. سلول‌های مویی فرکانس بالای گوش داخلی (inner-ear hair cells) در تمام داوطلبان این ارزیابی به شدت آسیب دیده بود که مانع از درک گفتاری آنها به ویژه در زمان سر و صدای زیاد محیط می‌شد.
به گفته محققان با این حال شنوایی همگی آنها در فرکانس پایین کافی بود که به آنها اجازه می‌داد تا برخی صداها را از هم تشخیص دهند و نیازی به استفاده از ایمپلنت‌های حلزونی معمول نداشتند. یک سال پس از استفاده از این ابزار جدید، 45 نفر از این افراد بهبود همه جانبه‌ای از نظر درک شنوایی و گفتاری داشتند و شرایط برای هیچ یک از آنها بدتر نشد.
محققان می گویند: بررسی‌های اخیر بیانگر این است که میلیون‌ها فرد دیگری که ناشنوایی در فرکانس بالا دارند و استفاده از سمعک برای آنها فایده‌ای ندارد، می توانند از ایمپلنت حلزونی هیبریدی استفاده کنند.
برای اولین‌بار در سال 1984 این وسیله در آمریکا استفاده شد و پس از کاشت تعداد زیادی ایمپلنت هیبریدی توسط محققان طی 20 سال سرانجام توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) در‌سال 2014 مورد تایید قرار گرفت.
محققان می گویند: ایمپلنت هیبریدی جدید با ابزار مرسوم قبلی از این جهت تفاوت دارد که الکترود کوتاه‌تری (کمتر از 2 سانتی‌متر) دارد و نیاز به ورود به عمق ساختار مارپیچ حسی (حلزون) گوش داخلی ندارد و اگر به درستی در جای خود قرار داده شود باعث می‌شود که شنوایی باقیمانده‌ی طبیعی فرکانس‌های پایین بهتر حفظ شده و شنوایی فرکانس‌های بالا با تحریک الکتریکی افزایش داشته باشد.
طبق تخمین موسسه‌ی ملی ناشنوایی و سایر اختلالات ارتباطی (NIDOCD) حدود 26 میلیون فرد بالغ 26 تا 69 ساله در آمریکا از نوعی نقص شنوایی فرکانس بالا رنج می‌برند که به ویژه درک گفتار در آنها را دچار مشکل می‌کند.
به گفته محققان ناشنوایی در فرکانس بالا، تمامی آزمایش شوندگان این بررسی را در شرایطی دشوار قرار داده و بسیاری به دلیل ناتوانی در شنیدن و درک گفتار در محل کار و محیط اجتماعی خود افت قابل‌توجهی داشتند و سمعک گزینه‌ی مناسبی برای آنها نبود، چرا‌که ابزارهای تشدید کننده‌ی صدا نمی‌توانست صداهای با فرکانس بالا را به نحوی زیاد کند تا درک از گفتار را به ویژه وقتی صدای پس‌زمینه از هر نوع وجود داشته باشد، افزایش دهد.
شرکت کنندگان در این بررسی، هنوز شنوایی باقیمانده‌ی زیادی برای از دست‌دادن داشتند و در نتیجه داشتن ایمپلنت‌های حلزونی مرسوم (هر‌کدام در‌یک گوش برای جبران هر‌دو نوع شنوایی با فرکانس بالا و پایین) گزینه‌ی مطلوبی نبود، هرچند پنج تَن از آزمایش‌شوندگان در‌این بررسی سرانجام این مسیر را انتخاب کردند.
در این میان 15 نفر که ناشنوایی کامل در فرکانس بالا و نقص شنوایی متوسط در فرکانس پایین داشتند در آزمون‌های استاندارد توانایی برای درک عبارات و جملاتی که برای آنها خوانده می‌شد، پیشرفت داشتند. نمرات آنها برای شناسایی صحیح کلمات و عبارات گفتاری از متوسط 21 درصد پیش از کاشت به 67 درصد در یک سال پس از کاشت و فعال‌سازی ابزار افزایش داشت.
برای 14 شرکت‌کننده‌ی دیگر که دچار نقص جدی یا کامل شنوایی باقیمانده در فرکانس پایین بودند، نمرات آزمون برای تشخیص صحیح کلمات و عبارات گفتاری خاص به ترتیب از 12 14 درصد به 54 درصد افزایش‌یافت.
طبق گزارش محققان، استفاده از این ابزار که حدود 30 هزار دلار قیمت دارد و عمل‌جراحی برای تعبیه‌ی آن کمتر از یک ساعت طول می‌کشد به نسبت عوارض‌جانبی نادری داشت که بیشتر شامل سرگیجه‌ی خفیف و گذرا بعد از جراحی و صداهای زنگ‌دار در گوش می‌شد که آن هم پس‌از فعال‌سازی دستگاه رفع می‌شد.
